The Point of no return

 



Yoruba scarification

Waar begin je als je ergens over wilt vertellen, waar je zelf maar niet van weet en snapt hoe het in elkaar zit.
Natuurlijk weten we dat in de geschiedenis handel in slavernij plaats vond in het land waar we nu wonen.  Maar echt ECHT weten en wisten we er heel weinig van. Van onze driver hadden we wel al geleerd dat de "scarification" in de gezichten van de stammen voortkomen uit de slavernij. Had je 3 scars per wang dan hoorde je bij een andere Master, dan wanneer je er 1 had. Ibo mensen hebben er tegenwoordig 1 in elke wang, Yoruba mensen 3 per wang, soms zie je mensen met 5 of dwars, elk met zijn eigen geschiedenis.
Tegenwoordig is het  verboden om bij nieuw geborene de scarification toe te passen, toch zie je heel veel kinderen met de scars in hun gezicht. En daar ga ik dan, wat ik niet begrijp is de trots die ze hebben over deze geschiedenis.
Gisteren zijn we naar "the Point of no Return" geweest. In de plaats Badagry zo'n 45 km ten westen van Lagos, zijn musea over slavernij en ondanks het feit dat het zo tegen kerst afgeraden wordt om te reizen buiten Lagos, hadden wij ons goed laten informeren en zijn we erheen gegaan. 3 uren rijden over de Badagry Expressway met alle avonturen van dien, moest en zou mevrouw Micky met haar gezin hierheen.
Het is de moeite waard om onderstaande filmpje te bekijken, op 1:18 min zie je bijvoorbeeld de spookrijdende Okada's, maar je zal je verbazen dat mensen in het stoffige zand tussen de wegen zitten, er markten langs de weg bevinden, er banken, stoelen en bedden te koop staan langs de weg en nog meer van dat soort zaken. Voor de duidelijkheid, het is een Expressway...

 Naast de indrukwekkende route werden we een aantal keren langs de kant van de weg gezet voor controle op minder definieerbare aan te tonen papieren door mannen in verschillende uniformen, maar ook in "burger" wat ons een kleine N 15.000 kostte. Aangezien onze driver Ade rustig bleef, de kosten terug gedeclareerd konden worden en het slechts een half uur van onze tijd kostte, hadden we het er graag voor over. Mijn angst, het kloppende hart in mijn keel en het lichte gevoel in mijn hoofd, omdat ik dacht dat we werden aangehouden door Areaboys laten we maar even buiten beschouwing, dat zou alleen maar de indruk wekken dat ik op dat moment dacht dat we in de problemen zaten, ik  al de ergste scenarios door mijn hoofd zag flitsen en mijn familie me nooit zou vergeven dat we als gezin gekidnapt in the swamps van Nigeria vastgehouden werden omdat ik zo nodig wèl buiten Lagos wilde reizen met de kerst in het vooruitschiet.

Aangekomen in Badagry voelden we ons meteen welkom. De plaats bekend om "the first storage building ever build in Lagos", maar voor ons de reden om te komen, de plek waar slaven werden afgevoerd, verhandeld en verscheept.
Helaas mochten we in het overheids museum geen foto's maken (natuurlijk stiekum toch een paar geschoten).
Vol verbazing en afschuw hoorden we de trots vertellende gids aan. 'Dit waren de kettingen en martelwerktuigen die werden gebruikt', 'dit was een voorwerp die de mond deed snoeren en dan werd er een pin door de lippen gestoken', 'dit was de werkketting', 'zo werden de slaven gestraft', 'dit was de eerste Brit die 300 slaven naar Engeland bracht en hij werd onderscheiden door de Koningin van Engeland voor zijn prestatie', 'dit was de route die de schepen voeren, 3 tot 5 maanden lagen de mensen opgepakt in het vrachtruimt zonder ventilatie, 1x per dag iets te eten, liggend in urine, uitwerpselen en andere lichaamsvloeistoffen en tussen de dode lichamen van mensen die het niet overleefden...'

Alle informatie die ons werd verteld sloeg in als een bom, maar de gids bleef maar vertellen...

 

 

Tears of a slave woman

Uiteindelijk vertrokken we met een bootje naar "the point of no return", we liepen de route die de slaven liepen, geketend aan elkaar in de bloedhete zon door het mulle zand. We waren ons heel bewust van de voetstappen die we zetten en de vrijheid die wij hadden om een slok water te nemen, even stil te staan en tegen elkaar te zeggen wat we wilden.

 

 

*klik op de foto's om te vergroten*

 

We vroegen de kinderen wat ze het meest indrukwekkende vonden, Iris; 'de put waar de slaven moesten drinken om hun verleden te vergeten en te wissen voordat ze verscheept werden ...'

 

 

Als ik het woord ATTENUATION vertaal, betekend het verzachting, hoe ze het precies bedoelde begrijp ik dus niet helemaal. Maar de boodschap van de gids was duidelijk, de put was voorzien van dyoudyou (Afrikaanse Voodoo), vergeten wie je bent en waar je vandaan komt...

 

Aangekomen op het strand stond een vergaan herdenkingsbeeld, zo beeldgevend voor Nigeria, een land met veel geschiedenis, heel heftig en het herdenkingsbeeld is vergaan...

 

Maar gelukkig, wij gingen wel terug en hoe! De gids regelde Okada's voor ons! Geweldig vonden de kinderen het, eindelijk ook een keer op een Okada! 100.000den zien we altijd crossen door de stad en nu stapten ook wij achterop. Dat was een leuke bijkomstigheid van dit bijzonder indrukwekkende bezoek aan Badagry



 

 

Terug gekomen deden we een laatste bezoek aan de barakken waar de slaven werden "verzameld". In hokjes van 2 bij 3 werden 40 slaven gestopt, zonder ventilatie. Ik kreeg het al benauwd met z'n 6en n het hokje die ene minuut.

Ook werd daar ons de handelswaarde uitgelegd.

 

Een fles Gin: 10 slaven 

Een spiegel: 4 slaven

Een klein kanon: 10 slaven

Een groot kanon: 40 slaven

Een paraplu: 40 slaven

 

EEN PARAPLU 40 MENSEN!!! En daar ga ik weer, tijdens het polo tournament in April dit jaar waar ik kwam kijken naar de paardjes, arriveerde er op een gegeven moment een Big Oga/chief en wat schetste onze verbazing: zie foto

 

 

 We vonden het toen al zo'n vertoning, maar bij mij viel het kwartje hier zo op de grond waar slaven werden verhandeld en gemarteld, het was een macht en status vertoon. Hoe groter de plu, hoe meer macht en rijkdom je had. Maar kom op, op basis van 40 mensenlevens?! Daar ben je dan anno 2012 toch niet trots op? Dat stop je toch weg in heel diepe vochtige stinkende kelders om vooral niet een waarde aan te geven.

Aan het einde van de dag tolde mijn hoofd, van indrukken, maar vooral omdat ik het allemaal niet snapte en nog niet goed snap.
Ik begrijp best, dit hoort bij hun geschiedenis en cultuur, maar om er dan trots op te zijn? Ik stond daar continu met plaats vervangende schaamte vanwege mijn witte huid, maar allemaal wilden ze weer met ons witneuzen op de foto. Natuurlijk ligt het aan mij, maar ook Gerben en de kinderen voelde het zo. En kinderen hebben Carte Blanche, zij bekijken het vanuit de mooiste en puurste inzichten.

Gelukkig heb ik mijn blog en schrijf ik het van me af, zo heeft het een plekje. Maar mijn hoofdpijn van vrijdagavond vergeet ik niet meer, misschien van het vocht tekort door de hitte, maar diep vanbinnen weet ik dat het kwam door de indrukken van de dag.

Voor nu eerst liefs uit Lagos/Love from Lagos

de Nijboertjes

 

 

Ps Gefeliciteerd Ma met je 65ste verjaardag!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Universal Childrens day 20th of November 2012

* contradictie van het expat leven...*

Het is hier op dit moment af en toe bloedheet. Echt, al sta je alleen te wachten op de kinderen om uit school te komen, dan lopen de pareltjes zweet over mijn rug. En dan zoek ik wel een koel plekje met schaduw, of een briesje. De temperatuur is zo tussen de 30 en 35 graden overdag.
Het droge seizoen is begonnen, dat moge duidelijk zijn.

Een keer in de week trotseer ik de muren van de compound en ga ik zelfstandig lopend langs de bewakers, door de beveiligde deuren, het prikkeldraad achter me latend, naar het bloemenstalletje nog geen 500 meter verderop. Daar koop ik de mooiste Afrikaanse bloemen om ons huis op te fleuren.
Op de hoek van de straat is een "banden repareer garage". Lees; jongetje van zo rond de 10 jaar met te grote en gescheurde kleding aan, repareert met blote handen lekke banden.
Elke keer als ik er langs loop zwaait hij vrolijk naar me, ik zwaai vrolijk terug en ga verder met mijn missie, bloemen uitzoeken voor de gezelligheid in huis.

Vandaag liep ik met mijn arm vol fleurigheid en kleuren, trots om mijn geslaagde missie, terug naar de compound. Ten eerste leefde ik nog, ten tweede was ik niet beroofd of overvallen, ten derde  was ik weer veilig overgestoken over Bourdillonroad met al die onvoorspelbare Okada's en ik had mijn bloemetjes.
Daar stond het kereltje weer, vrolijk zwaaiend, vies in de kleren, hard werkend aan een autoband in het stoffige zand langs de kant van de weg.
Ik voelde me ineens heel stom, die bloemen in mijn arm, voor het opvrolijken van ons koele, grote, schone, heerlijke huis en hij daar in de vieze, stoffige, hitte aan de kant van de weg aan het werk.
2 dingen kon ik doen, schouders eronder even diep ademhalen en terugzwaaien, of ik zou naar em toe lopen en een praatje maken...
Raden wat ik deed...

He vent, hoe heet je? My name is Omèn, Ma'am.
Hi Omèn, how old are you? I don't know Ma' am...*slik*
Don't you go to school Omèn? No Ma'am...*brok in mijn keel*
You want to go to school? Yes Ma'am! *oh nee...*
Where's your Mommy and Daddy Omèn? They are in the village Ma'am.. *tranen branden achter mijn ogen*
Nice to meet you Omèn...thank you Ma'am...

Daar ging ik dan, het kereltje zwaaide me vrolijk na, het kereltje wat niet weet hoe oud hij is, zonder papa en mama is de grote enge stad, werkend aan autobanden aan de kant van de weg in het stoffige zand.

De brok verdween maar niet uit mijn keel en toen ik veilig binnen de muren van de compound was, dook ik meteen in Casper zijn kledingkast. Misschien was er iets wat Casper te klein was geworden!
Hoe oud zou het kereltje zijn 10, 11? Jezus, zonder zijn ouders in Lagos! Ik durf hier niet eens in het donker over straat, dat kleine kereltje is hier gekomen in zijn eentje!
En hij weet niet hoe oud hij is, waarom doet mij dat pijn...

Life goes on, ik heb een lunch met een paar vriendinnen en ik wil mijn nagels nog lakken, hup Mick anders kom je te laat.
Volgegeten van de overheerlijk Sushi haal ik Casper en Iris van school. Weer die hitte, maar thank god! voor het briesje. Vol ergenis van de Go Slow, rijden we terug naar huis, gelukkig hebben we de koele airco in de auto.
Terug gekomen in het appartement zie ik ze weer staan, de prachtige bloemen uit het bloemenstalletje, wauw wat staat het mooi zo in die hoge vaas in de hoek. Heb ik toch maar weer goed gedaan.
Ik denk meteen aan het kereltje. Hoe heet hij verdorie nu ook alweer? Casper; heb jij nog te kleine kleren?
Hoezo mam? Nou...
Kijk dit pas ik niet meer en dit niet! zegt Casper.
Zullen we er iets speciaal van maken lieverds? Hoe bedoel je mam? Nou hij weet niet hoe oud hij is, dan weet hij ook niet wanneer hij jarig is, toch? Heb je nog een auto waar je nooit mee speelt en dan doen we er een lolly en een flesje Fanta bij. Weet je wat, vandaag is het zijn verjaardag! We doen het in een mooi cadeau tasje en brengen het hem meteen! JA MAMA, DAT DOEN WE!

Vol overtuiging gaan we meteen naar het kereltje toe, verdorie hoe heette hij ook alweer?
Heel even krijg ik een kriebel van twijfel in mijn maag, is het niet stom wat we doen? Misschien vindt hij het wel helemaal niet leuk, hij zal alles wel meteen verkopen, of zijn ouders...maar die zijn hier niet en hij is een kind, natuurlijk vind hij het leuk! Casper en Iris lopen voor me en twijfelen geen stap, hup Mick natuurlijk vind hij het leuk.
Wat was nu toch zijn naam, verdikke. Lopend richting de hoek waar de banden staan, zien we hem niet. Een kleine teleurstelling gaat door me heen, ik zou hem zo graag vandaag de cadeautjes geven.
Maar dan zien we hem aan de overkant van Bourdillonroad, aan het werk voor een volwassen zakenman in pak met stropdas, streng over zijn bril kijkend naar het kereltje of hij zijn werk wel goed doet. Volgevreten papzak denk ik (speak for yourself Mick!).
Ja hoor, het kereltje ziet ons op afstand lopen en zwaait weer naar me, maar gaat meteen verder met zijn werk.
Wij trotseren  Bourdillonroad en komen aan bij het ventje. Glimlachend kijkt hij ons aan, maar gaat verder met de band.
Ik vraag aan de inmiddels zweterige zakenman in roze blouse en jasje uit of we heel even het kereltje mogen storen. En daar komen een paar gele uit elkaar staande tanden tevoorschijn en kreunt een soort van 'yeeaah'...

Casper en Iris staan te popelen om de pakjes te geven en het kereltje pakt verlegen de cadeautjes aan.
Hij zegt alleen "thank you" en wil de pakjes dan op de grond zetten om verder te werken.
Ik zeg tegen hem; What's your name again? En hij zegt zijn naam, Omèn.
Omèn, today it's your birthday, open your presents!
Heel verlegen pakt hij het autootje voorzichtig en stopt het snel weer terug.
Om hem een beetje op weg te helpen laten we de kleren zien.
De zakenman heeft warempel een gemeende glimlach en zegt tegen het kereltje, open it boy! It's for you!
It's your birthday Omèn, zegt ik en pak hem even stevig beet. Hij weet niet wat hij moet, maar is heel blij.
See you later Omèn! Bye!

Als we ons omdraaien zien we hem lachen, de zakenman lacht, de dames aan de overkant van de straat lachen, iedereen is blij!

Thuisgekomen kijken we het jeugd journaal. Vandaag is het internationale dag van het kind. Een dag voor de rechten van het kind wereldwijd.

 

Happy Birthday Omèn!

 

 

Love from Lagos/Liefs uit Lagos

Nigerian Culture@Lagos

In de begin periode dat we hier waren, nog geen 9 maanden geleden, was ik een soort van "teleurgesteld". Ik had verwacht dat als ik in Afrika zou gaan wonen ik bedolven zou worden met cultuur, back to nature style, tamtam muziek, exotische maaltijden, wilde dieren en mensen die 's avonds om een kampvuur, beschilderd met witte strepen op hun donkere huid en behangen met kleurige kralen een dans zouden doen voor een goeie oogst of een mannelijkheids ritueel oid. Maar ik kwam in een tegenovergestelde wereld terecht. Mensen worshippen Blackberrys, Ferrari's en Louis Vuitton tassen, rotondes met de naam van een bank en alles draait om geld. Het gevoel was nog niet eens voor mijzelf, maar voor de mensen hier. Voor mij veranderde er verder niets, maar voor de mensen hier, waren ze dan nergens trots op? Hadden ze dan niet iets om voor te strijden alleen voor de dagelijkse boterham, het gevecht tegen de armoede, de drang om geld te hebben en rijk te worden.
Vol paradoxale gevoelens zat ik in de auto bij bedelaars met de meest extreme handicaps, wel geven, niets geven, negeren, aandacht geven,  eten geven, geld geven...mijn chaffeur was duidelijk, de corrupte overheid zorgt niet voor de burgers. Maar hij zei ook keihard; zulke mensen moeten dood *shock!* Mijn gevoel was geschokt, maar mijn bewustzijn dacht; zijn opmerking staat dichterbij het Tamtam Afrika die ik in gedachte had dan die geobsesseerde drang naar geld en rijkdom.

Misschien moest ik me er niet zo druk om maken, misschien moest ik maar gewoon het leven in Afrika's dichtst bevolkte (geschat zo'n 18 miljoen mensen, maar 20 miljoen wordt ook over gesproken) en een van de rijkste olielanden van het continent me erbij neerleggen dat de welvaart hier de cultuur heeft overwonnen. Dat het land brandstof schaarste heeft en allemachtige oliebronnen, dat er zoveel geld is en er niet gezorgd wordt voor de bevolking, de wegen zo slecht zijn dat een off road auto geen luxe is maar nodig is om in het regenseizoen op plaats van bestemming te komen, dat de politie corrupt is omdat ze net aan geld verdienen om hun gezin te voorzien van primaire levens behoeften.

 

 

No culture? Or am I just not seeing, hearing, smelling...

Maar soms heb je zelf je ogen niet goed open, leg je je oren niet genoeg te luister, ruik je alleen de open riool en massa's afval alleen maar omdat je denkt dat de mensen zo dom zijn niet verder te kijken dan hun neus lang is. Maar als je dan zelf een keer de tijd neemt om een gesprek aan te gaan met lokale mensen, zelf een keer de vismarkt opgaat en je zelf verder kijkt dan je neus lang is, want de verkoopman in Nederland blèrt ook je oren van je kop om zijn verkoop waar aan de man te doen, maar dat vinden we normaal en cultuur, als je dan zelf eens écht kijkt naar de opening ceremonie op  school tijdens Nigerian Culture Day, dan realiseer je je dat er harstikke veel cultuur is, dat de mensen hartstikke trots zijn en dat er volop aandacht wordt besteed.

 

More Culture than you can Imagine!

 

Maar de godvergeten Westerse welvaart wroet zich als een parasiet Afrika binnen. Helaas met de overhand om maar geld en goederen te vergaren. Zo aggresief, dat de vissers een zee schildpad per ongeluk gevangen in hun visnet, niet teruggooien de zee in, maar te koop zetten voor het shopping centrum op Victoria Island langs de kant van de weg. Voor dat stomme geld, ten koste van the Wildlife, ten koste van de beschermde onschuldige prachtige oerdieren. Dat is niet de schuld van die individu, dat is de schuld van het foute voorbeeld.



So FUCKING  sad...

Ik schaam me dan heel diep als westerse ook hier al die consumptie aan Cappucchino's en Brownies, Gin Tonics en Champagne te vergaren en hoop dat de kleine bijdrage die ik hier lever aan het schooltje en via Smallworld, dan maar als druppel op de gloeiende plaat een klein beetje toekomst geef aan de kinderen van deze tijd in Lagos Nigeria. En onze eigen kinderen...

Deze keer geen schattige groetjes uit Lagos, maar ik hoop een nadenkertje/ this time no lovely greetings from Lagos, but I hope something to think about

Volunteer@Lagos

Had ik maar nooit gezegd dat ik me voor de zomer af en toe verveelde hier, ik heb het harstikke druk nu! Naast de bezigheden met de kinderen rondom school, sporten en after school activities en de huishoudelijke "zorgen", ben in natuurlijk met "mijn" schooltje druk, maar heb me dit jaar ook gecommitteerd aan SmallWorld Nederland en ze hebben me weten te strikken voor het decoratie team van HET Nederlandse feest van het jaar. Dus nee, vervelen doe ik me niet meer, hahahaha. Maar ik vind het heerlijk om zo lekker bezig te zijn. En SmallWorld en het schooltje zijn allebei organisaties voor goede doelen hier in Lagos. En dat geeft me wel een heel goed gevoel, dat ik mijn steentje bijdraag.
En om dan in het weekend na de drukke week te mogen genieten van de rust en het strand is toch wel een kers op de room.



Reflexions...

Voor het schooltje heb ik een website gemaakt, check it out! klik hier voor de website van het schooltje in Lekki

Met Casper en Iris gaat het goed. Ze zitten allebei in het zwemteam, trainen daar 2x in de week voor. Casper voetbalt daarnaast op zaterdag nog. Ook spelen ze allebei op een instrument, Iris de dwarsfluit en Casper de Trombone. Het is wel een drukke week zo met alle sporten en muziek oefeningen naast al het huiswerk, maar het geeft ook erg veel voldoening. Want ze leren zoveel! Niet alleen de noten op de muziek ladder, maar ook doorzetten, ritme en ervoor gaan, hard werken om je doel te behalen, voldoening uit oefenen om dat je dan iets leert en verantwoordelijkheid. We zijn erg trots op ze.
En niet alleen omdat ze doelen behalen, maar de weg er naartoe maakt wie ze zijn.

Training for the swimteam

Vorige week was de Excellent Eagle Assembly. Kinderen van Elementery School worden uitgekozen tot Excellent Eagle door de leerkrachten omdat ze zich als een zeer goed voorbeeld hebben gedragen in de klas, in de manier van hard werken, omdat ze anderen helpen, verantwoordelijkheidsgevoel tonen, enzovoort. Heel Amerikaans. Tijdens de Assembly was er een spreker, een jongen van High school, ik schat een jaar of 16, een natuurtalent spreker. En hij zei het volgende; "Wie je bent zet de deuren tot succes open, maar hoe je doet houdt de deuren open". We waren en zijn dan ook erg trots dat Iris was gekozen tot Excellent Eagle voor dit semester.



Excellence is not a singular act, you are what you repeatedly do. ~Shaquille O'Neal~

Casper was vorige week jarig, de kleine grote vent is nu 12 jaar! Hij had zelf aangegeven hoe hij het wilde vieren, sleepover, pizza's, popcorn en swimming met zijn vrienden! Met 6 jongens in de woonkamer natuurlijk zo weinig mogelijk slapen. Prachtig en wat hadden ze een plezier. De volgende dag moesten ze allemaal sporten, dus de wekker stond al op tijd, maar als echte mannen zaten ze aangekleed aan de ontbijt tafel om er weer volop tegenaan te gaan. ( van de moeders hoorde ik dat ze 's middags allemaal gebroken op de bank in slaap vielen, Casper ging uit zichzelf om 20 uur naar bed, nou dat kan ook in de krant!)

Sleepover fun!!!



Gerben @ work



 Elke zaterdagmiddag halen we Gerben op van het werk om officieel het weekend te beginnen. Zo tussen 15 en 16 uur.
Daarna doen we met zijn 4tjes boodschapjes of gaan we bijvoorbeeld naar Lekki Market. Afgelopen zaterdag zijn we lekker thuis gebleven. De drukke week had zijn tol geëist en met een Gin Tonic voor ons en een frisje voor de kinderen hebben we lekker op het balkon genoten van de Afrikaanse regen.
Op zondag hadden we gedacht nog zo'n ontspannen dagje te hebben, maar na het ontbijt hadden we een riviertje in de kamer en een waterval langs de muur, oeps! Waterprobleempje ergens in het gebouw!!! Uiteindelijk bleek het probleem zich op de 3de verdieping voor te doen. Daar stond het hele leegstaande appartement blank. Dus de rustige zondagmiddag was een middagje dweilen. Maar natuurlijk is het allemaal goed gekomen. Geen waterschade aan materialen, gelukkig gebeurde het overdag en dat we er waren, anders had de situatie er anders voor gestaan.




Kleine foto impressie van de afgelopen paar weken:

Huiswerk in de auto maken, toch tijd genoeg met de "Go Slow"
 

Vrijdags playdates



Nieuwe markten ontdekken, dit is Falomo Market



Motherless Baby home care centre bezocht...



De katten zijn zo blij met HUN klimpaal
 

Scheuren op de quad op het strand, Go Casper!


 

Lekki Market groente afdeling

 

 

 

Boys and their toys...but the girl also loved it!





Liefs uit Lagos/Love from Lagos

Lagos Life part 2 has started

Om een belofte waar te maken, deze is speciaal voor Sandra Berkenpas ;)

Beleg voor een half jaar?

Gut de eerste week zit er alweer op. En het gaat alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
"Even" vliegtuigje pakken, "even" supplies inkopen voor een half jaar en zo zien te verdelen dat elke koffer precies 23 kilo is (en dan op de gok met een 20 kg handbagage door de douane om toch ook de extra dingetjes mee te krijgen met als gevolg dat er een pot chocopasta en blikjes leverpastij worden ingenomen. Tja gevaarlijk vloeistof!)
"Even" al die spullen uitpakken en opbergen.







First day at AISL 15/08/2012

"Even" de laatste schoolspullen in the schoolstore halen.
En dan op woensdagochtend de eerste schooldag. Wat keken de kinderen er naaruit! Nu was het niet meer eng en onbekend, nu kenden ze kinderen, de juffen en meesters, de weg in school en de taal.
Vol opwinding voor een nieuw schooljaar verdwenen ze als sneeuw voor de zon uit ons blikveld bij de eerste Assembly. Iris moesten we het eerste half jaar aansporen om vriendinnetjes op te zoeken voor de schoolbel. Maar daar hoefden we nu niet mee aan te komen, ze was al gevlogen voordat we het door hadden. Ook Casper had zijn eerste playdate al gemaakt voor de bel, over sociale contacten geen klagen voor de kinderen!


Casper met zijn vrienden gezellig ontbijten na de "sleepover" en daarna naar het strand



De week vloog voorbij en in het weekend zijn we op zondag lekker naar het beachhouse gegaan om het goeie Lagos gevoel weer te bevestigen na de turbulente week. Casper en Iris zijn dol op het maken van koekjes, muffins en helpen met eten koken, dus op zaterdag gingen we aan de slag met mixers en fondant. Na een kleine 3 uurtjes bakken, mixens, kneden en boetseren waren ze zeer blij met het resultaat om wat lekkers te trakteren op het strand. Vol trots gingen de suikerbommetjes mee in de koelbox en het was een leuke verassing dat ze voor ieder apart een figuurtje had bedacht en gemaakt.









En om ook hier maar weer van 2 walletjes te eten zijn de kinderen maandag en dinsdag vrij ivm het vieren van het einde van Ramadan Kareem. (christelijke feestdagn vrij EN Moslim feestdagen vrij :) ) Best lekker, want ookal is het maar een beetje huiswerk wat ze hebben, tussendoor in het zwembad plonsen en met vriendjes en vriendinnetjes spelen maakt het wel zo leuk.

Ramadan Kareem

Op maandagochtend was het dan zover voor Iris en haar nieuwe beugel. Slotjes/blokjes in roze en blauw voor een mooie glimlach van de toekomst. Maar ach zo erg was het niet, want de vraag was uiteindelijk, wel een film kijken tijdens de behandeling of niet. En nadat de assistent alles had geinstalleerd vond Iris het toch interessanter om de plaatsing van de beugel te volgen dan de film te zien en werd de filmbril weer aan de kant gelegd.

Het leven zit vol verassingen en zo waren we best wel verrast toen Casper met een nieuw muziek instrument thuiskwam voor muziekles. Dit jaar speelt Casper de trombone! En warempel hij vindt het echt leuk om te doen. Schuift het ding dagelijks in elkaar en toetert de hele compound bij elkaar!

We zullen zien wat Lagos ons de komende week brengt.

Voor nu eerst Liefs uit Lagos/ Love from Lagos