Home is where the heart is

De afgelopen 2 weken hebben Casper, Iris en ondergetekende genoten van een heerlijke "Lagosbreak".
Vanwege familie omstandigheden vlogen we een week eerder naar Nederland, waardoor onze Springbreak 2 weken was in plaats van een week.
De omstandigheden waren zeker niet iets om blij van te worden, verlies van een dierbare doet verschrikkelijk pijn. Maar het is o zo nodig voor het verwerkingsproces om afscheid te kunnen nemen.
Des te meer pijn deed het dat Gerben niet mee kon. Hij zat klem tussen werk en prive. En dan is zo'n keuze verschrikkelijk, juist omdat je het zelf ook hard nodig hebt om afscheid te nemen...Veel praten en contact houden helpt de pijn verzachten, maar dit is 1 van de prijzen die je betaald voor het zijn van een Expat.

Snelweg naar de Afsluitdijk

De aankomst in ons Holland was daarentegen meer dan heerlijk verfrissend! O wat zijn die Hollandse blauwe luchten, de groene strakke dijken en wegen zonder gaten en kuilen een verademing!
Mijn hoofd stroomde gewoon leeg, elke kilometer die we maakte. Zelfs de saaie afsluitdijk was het schoonste wat ik in tijden had gezien! Terwijl Casper en Iris lagen te slapen achterin, genoot ik van "mijn" glinsteringen op de golfjes van het Ijsselmeer...

Waddengebied Friesland "Zwarte Haan"

En o wat is het fijn om thuis te komen. Een warm onthaal op Schiphol van mijn oudste zus Nous met Hollandse tulpen en Fristie in het Hilton Hotel voor Iris. Familie en vrienden weer te zien en te spreken. Casper en Iris hun vriendjes en vriendinnetjes weer te zien, naar hun "oude" school te gaan en alle verhalen vertellen. Ze werden als beroemdheden ontvangen! De eerste dag waren wij onder de pannen bij familie. Lekker bijkletsen bij mijn zussen en moeders. Slapen onder moeders vleugels en natuurlijk de nodige droogjes en natjes.
Maar spraakwater hadden we feitelijk niet nodig, de woorden bleven maar komen! En tranen en lachen!
Helaas stonden  de schoolvriendjes en vriendinnetjes die avond dus voor een donker huis met een dichte deur in Ouwe Syl.
Maar op de woensdagochtend zijn Casper en Iris naar de school gegaan en hebben alle kinderen begroet en te woord gestaan. Als bijen op honing kwamen ze op hun af. Heerlijk voor ze, dat voelde toch wel heel erg als thuiskomen.

Talking, crying, laughing...

Ondanks dat er heel wat kilometertjes afstand en wat zeeën tussen Lagos en Nederland ligt, concluderen we wel dat het een stuk minder ver is dan je van te voren bedenkt. West Afrika klinkt als onbereikbaar, maar dan ineens sta je weer bij elkaar op de stoep, zit je naast elkaar op de bank, drink je borrels met elkaar op een terras, spelen de kinderen weer met elkaar, rijd je paard met je vrienden, omarm je je zussen weer als voorheen. Maar het is intenser dan ooit.
De afstand heeft ervoor gezorgd dat we dichterbij elkaar zijn.
De afstand heeft mijn ogen geopend, ruimte in mijn hoofd gecreëerd.
Het lijkt verdorie wel een zondagse preek! Hahahaha. Maar mooi is het wel...

Casper kon zijn hart ophalen met zijn maten. Praten over geweren die hij hier op elke hoek van de straat ziet (natuurlijk met een wat zwaarder opgezette stem), naar de Bios mijn zijn oudere nicht Joyce en bij oma Margriet logeren en op de computer spelletjes doen. Spelen met neef Dylan en eten in het wokparadijs met Opa en Oma Nijboer. Met tante San op Texel ijsjes eten en verschrikkelijk verwend worden maakte het plaatje compleet.

Natuurlijk heb ik verschrikkelijk genoten van eindelijk weer paardrijden. En ik niet alleen, kleine Iris was weer verzoend met haar Luna. Toen we na het rijden naar huis reden keek ik haar aan en zag het aan haar. Dat stukje van haar was hier en o wat voelde dat goed. Rijbroek en laarzen aan, de geur van hooi en stro vermengd met paard, kletsen met de paardenvriendinnetjes en vooral knuffelen met haar vriendinnetje. Ze genoot volop! Spelen met haar schoolvriendinnetjes in het dorp, maar vooral, vooral met haar nichtje Sirine.

Gjilke, Marijke aka Jobbel & Micky

Sirine & Iris

Maar dan toch, als iemand je dan vraagt; Heerlijk hè, weer even thuis? Dan kan je niet een bevredigend antwoord geven. Alle omstandigheden kloppen, het weer is Hollands prachtig, binnen brand de kachel, het eten smaakt naar meer en de borrels zakken zo heerlijk verdovend weg. En toch, toch voel je je niet helemaal thuis. Want thuis is daar waar je samen bent met wie je lief hebt. En als je allerliefste mist, dan voel je je niet thuis. Niet zoals je je thuis zou willen voelen. Dus de terugkeer naar Lagos is en was een feestje!
Weer samen met papa en manlief. Home is were the heart is...








Bij terugkeer in Lagos komen we thuis! Casper speelt gitaar met papa, Iris nestelt zich veilig in de grote armen van papa. We zijn weer compleet.
Als kers op de room geeft Lagos ons een paasfeest met de prachtigste kleuren en vuurwerk om bij stil te staan. We duiken verder ons avontuur in, met het juiste gevoel.
Op naar de volgende 2 maanden!


Casper en Iris waren een bezienswaardigheid op zich tijdens! Allemaal wilden ze met hen op de foto.



Easter in Lagos



Love from Micky@Lagos!