Als ouder ken je jezelf niet terug als je kind ziek is en geopereerd moet worden.
Het idee dat een wildvreemde een loeischerp mes in de mooie jonge onschuldige fluweelzachte huid van je prulleke zet en doorsnijdt tot er een gat in de buikholte gecreeërd is, zijn handen erin stop en gaat wroeten in dat kleine buikje, bij die gedachte gaan je nekharen overeind, draait je maag om en komt de oermens naar boven en schreeuw je het allerliefste, BLIJF MET JE TENGELS VAN ÓNS KIND AF!!!
Maar wij zijn opgegroeid met het gevoel, het vertrouwen in "de zorg", in het ziekenhuis ben je in goede handen en komt het goed. Dus het geschreeuw laat je achterwege en ben je overgeleverd aan de kennis en ervaring van degene die weten wat ze doen. Zeker zijn van hun zaak, achter hun handelingen staan. (discussies over het wel en wee van de zorg even daar gelaten...)
Tot je in Afrika woont en je kind ziek wordt, zieker dan je haar kent en je weet dat je hulp nodig hebt.
Hulp van "de Zorg". Van binnen sidder je van stress en ongerustheid, van buiten wil je naar je kind laten blijken dat àlles wel goed komt.
Alles om je heen schakelt zich zonder over na te denken uit. Je leeft in een tunnel en denkt maar aan 1 ding, ons kind, mijn kind.
Met een open mind lopen wij de eerste hulp binnen van het Reddington Hospital met kleine Iris, papa's guppy, mama's Mütsli.
Het Reddington Hospital staat bekend als 1 van de betere ziekenhuizen in Lagos. Dus dan is de keuze snel gemaakt waar je naartoe gaat.
Ik til Iris uit de auto en als we binnenkomen worden we zonder enige twijfel doorgestuurd naar eerste hulp. Geen papperassen, geen bureaucratisch gedoe, hup, meteen actie. Dat geeft een ouder een fijn gevoel, dat je niet eerst ergens verantwoording hoeft af te leggen.
Arme kleine Iris heeft zoveel pijn in haar buik, rond haar navel, ze moet steeds overgeven en haar temperatuur is zo rond de 38 graden. Ze kan de pijn niet meer verdragen, kijkt me recht in mijn ogen aan, met haar grote donkere ogen vol tranen en angst. Ik voel hetzelfde en kan eigenlijk alleen maar terug huilen. Maar mijn verstand zegt dat ik haar gerust moet stellen en geef haar een brei aan woorden die er maar uit blijven komen en niets van ongerustheid uitstralen. Ik verbaas me erover waar ik het vandaan haal, maar het werkt wel een beetje. Ook voor mezelf.
Helaas herken ik de symptomen, helaas. Maar ik ga ervan uit dat de doktoren in dit ziekenhuis met de reputatie de betere van Lagos te zijn, weten wat ze doen en dat ze weten waar ze het over hebben.
Meteen begint de arts met onderzoeken en vragen stellen, de verpleegkundige is een man in een blauw verpleegkundige outfit, de arts ziet er, hoe zal ik het zeggen, anders uit. Hij loopt op te kleine leren slippers, heeft wat wollig woelig haar, naar mijn mening voor een man te lange nagels aan zijn vingers en zijn "witte" labjas is smoezelig. Hmmm is dit de arts?
Niet veroordelen Micky, als ie zijn werk maar goed doet.
Ze willen meteen bloed afnemen en urine om te onderzoeken. Wellicht is het Malaria is de eerste reaktie die de verpleegkundige en de arts maken, maar ik denk persoonlijk dat het wat anders is. Laten we de testen afwachten.
Iris is al lijkbleek, maar ik zie haar nog witter wegtrekken en ze moet weer overgeven...
En dan begint het "prikken-avontuur". De arts weet na 3x op verschillende plaatsen blauwe plekken creeëren zijn buisjes te vullen voor de onderzoeken. Iris heeft al zo'n buikpijn, maar nu ook aan beide armen pijn.
Omdat ze zo verschrikkelijk moet overgeven, prikken we nog even gezellig wat extra gaatjes voordat de lijn voor het infuus geplaatst is.
Als we dan in het krappe wctje om de hoek bij de balie, waar de deur niet van op slot kan en wat ook dient als opslag, de urine hebben opgevangen kan ze zich eindelijk even neergeven, ze zakt al heel snel in slaap, maar wordt steeds weer wakker van de pijn.
De urine resutaten komen vrij snel en het blijkt dat er zich bacterieën in de urine bevinden die er niet horen, diagnose, urineweginfectie. Al vrij snel daarna komt het eerste bloed resultaat, geen malaria.
Maar waarom moet ze dan zo overgeven en heeft ze zo verschrikkelijk buikpijn, net als bij Casper toen hij Blindedarm ontsteking had. Dus ik zeg het, hoe weet je nu dan dat het geen blindedarm ontsteking is? De witte bloedlichaampjes in het bloed laat zien dat er een ontsteking is, maar niet waar, maar wie zegt dat ze niet EN blaas- EN blindedarm heeft? Dat kan je nu toch niet uitsluiten?!
Omdat Gerben en ik erop aandringen wordt er een scan en echo ingepland. En omdat ze zo overgeeft willen ze haar opnemen...
We kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen weten we wat we denken. Een ziekenhuis opname in Afrika, Nigeria, Lagos. Daar waar mensen anders denken over hygiene, anders in het leven staan, de ontwikkeling achter loopt op het westen. En daar komt de eerste twijfel, stappen we in deze onzekerheid hoe het er hier aantoe gaat, durven we dit aan, nemen we "deze gok"...hebben we een keus?...
We hebben geen keus op dit moment en we tekenen voor de opname papieren. Daar ligt ze dan op verdieping 5, the Duchess Ward, kinderafdeling van Reddington Hospital, Victoria Island, Lagos, Nigeria, zaterdag 2 februari 2013.
Inmiddels is het na middernacht en we kiezen ervoor dat Gerben bij haar blijft die nacht. Ik ga naar huis en slaap zo verschrikkelijk slecht, ik ben zo bezorgd en ben weer vroeg wakker. Ik maak thuis alles klaar en ga zo snel als ik kan weer naar het ziekenhuis.
Iris en Gerben hun nacht is zacht gezegd niet prettig geweest. Iris heeft verschrikkelijk pijn en Gerben heeft in een stoel moeten slapen.
De hele dag wachten we op het moment dat ze een echo krijgt en op de kinderchirurg. Maar we kunnen lang wachten. De chirurg komt 's avonds 19 uur en de echo wordt helemaal niet gemaakt.
We komen in een stroomversnelling van onduidelijkheden, geklungel, communicatie"fouten" en stress van onze kant. De druppel is het moment dat de Nurse Iris haar antibiotica geeft en 10 minuten later een dokter haar de dosis nog een keer zal geven. Het is dat Iris aan mij vraagt, wat doet hij nu mama? En dat ik uit mijn slaaphouding kom en het hem vraag. Vanaf dan zijn we argwanend en vragen we bij alles wat ze doen, wat ze doen. Wat geef je haar nu, wat doe je nu, waarom doe je dat.
Als de echo dan eindelijk heeft plaatsgevonden een dag later, is het meteen duidelijk: Inflamable Appendix.
Gerben is net naar het werk gegaan, maar ik bel hem om terug te komen. Want wat doen we nu?
Iris is zo verschrikkelijk bang, die grote bruine ogen kijken me aan, haar pupillen staan wagewijd open en haar ogen staan vol van de tranen, ze wil niet hier geopereerd worden, niet hier in Afrika.
De brei aan woorden weten zich wederom een weg te vinden naar mijn mond, maar het helpt deze keer niet. Deze keer helpt het ook mijzelf niet en ik moet ook huilen en kan alleen maar zeggen ik ben ook bang meisje...
Iris zegt, ik wil dat papa komt en ik denk ik wil dat Gerben komt. Gelukkig is hij al onderweg en is er vrij snel.
Alsof het zo moest zijn hadden we de vlucht voor mijn moeder gezet op deze maandag en konden we haar vlucht via onze lieve vriendin Ilona omzetten, zodat Oma niet op dit rotterige moment hoefde te vertrekken. Het was zo'n fijn idee dat ze er was, ook voor Caspertje die als een bikkel naar school ging ondanks de zorg om zijn zusje in het ziekenhuis...
We hadden geen keus, naar Nederland vliegen, of waar dan ook heen was geen optie, door de luchtdruk in het vliegtuig kon de appendix knappen en bovendien was een vlucht veel te lang.
Het was niet anders, de operatie moest hier plaatsvinden...
Maandagavond 4 Februari 2013 zo rond 22:30 uur was het achter de rug en lag Iris zonder blindedarm weer op haar kamer.
Het is natuurlijk ook het idee om zoiets belangrijks niet op je veilige basis in het vertrouwde Nederland kan doen, (waar ook regelmatig dingen fout gaan) maar we kunnen niet anders zeggen dat de operatie hartstikke mooi is verlopen en het littekentje er hartstikke mooi uit ziet. (Toen ik dat compliment maakte zei de arts, ja maar we hebben wel meer ervaring met de blanke huid hoor! Alsof ik twijfelde dat ze een blanke huid konden hechten, ik maakte alleen een compliment over een mooi litteken, had aan zijn opmerking niet eens gedacht...)
De meeste stress voor ons was de zorg erna. We hebben alles wat de verpleegkundigen deden gecontroleerd want er ging hier en daar wel eens wat anders dan we gewend zijn. Gebruikte naalden, pleisters, verbindmiddelen die her en der bleven liggen, het doorspoelen van het infuus omdat ze te laat waren met het vervangen, de onderlinge communicatie wat vaak tot verwarring leidde, enz. Het infuus wat 3x is verhuisd van de linker naar de rechterhand, omdat de lijn niet meer wilde (mijn excuus aan alle verpleegkundige als ik termen verkeerd gebruik!) na het spoelen van een infuus de vloeistof op de grond laten lopen, na het verwijderen van de drain het bloed op de grond laten lopen en dan zeggen er komt zo iemand het opdweilen hoor en dan met de gewone mop, hup in het emmertje en hup weg de vlek, geen desinfectie daarna ofzo en dan de dagelijkse kakkerlak opruiming maakte het plaatje compleet.
Nee wacht, het bed voor de ouder die bleef slapen maakte het plaatje compleet, ik heb nu toch nog wel een beetje last van mijn rug na 4 dagen slapen in deze stoelen...
Maar op donderdag 7 Februari 2013 is het dan zover, alles overwonnen, Iris mag naar huis!!!
Van een van grootste zorgen die we hebben gehad het afgelopen jaar hier in Lagos, naar de zoete heerlijkheid van weer veilig naar huis gaan!
Weer fijn thuis
Love from Lagos/Liefs uit Lagos
