Toch blijft het blog in mijn achterhoofd en wordt ik regelmatig getriggerd om toch weer eens te bloggen.
De situatie waar we nu in zitten is er eentje. Want we hadden ons overal op voorbereid toen we naar Lagos gingen, maar dat een virus zou bepalen of de kinderen naar school zouden kunnen en of we ons zorgen zouden maken over het dagelijkse leven in Lagos, dat hadden we niet kunnen voorspellen.
Natuurlijk waren we bekend met Malaria en andere ziektes, maar Ebola, jeetje, dat is toch die ziekte van die ene enge film "Outbreak".
 |
| Ebola virus |
Helaas is het geen film maar zijn het keiharde dagelijkse feiten. School is gesloten, de sociale gesprekken gaan dagelijks over Ebola, welke gevallen zijn er, waar zijn ze, wat doen ze eraan, wat kan ik wel en niet, is het wel of niet veilig om naar de markt, maar geen handen schudden, handen iedere keer wassen en ontsmetten, enz, enz enz.
De onduidelijkheid maakt je dol, onzeker en je fundament is drilpudding in plaats van beton. Als ik denk ergens houvast te hebben gevonden, blijkt dit de volgende dag los zand, of drijfzand.
Ik dacht dat we een heel goed plan hadden en een prima uitvoering. Ik bleef met de kinderen wat langer in Nederland om de situatie aan te kijken, Gerben moest wel terug, werk gaat altijd door en die Cowboy club zal de laatste zijn om de deur achter alles dicht te trekken, met Gerben aan de hendel. Rot gevoel, maar wat is het alternatief?
Met liters hand sanitiser in de koffer en met goede moed vertrok Gerben naar het besmette Lagos.
Het hartverwarmende welkom op de Montesorri Piter Jellis in Leeuwarden maakte het voor ons in Nederland een redelijk ontspannen verlenging. Casper en Iris gingen weer naar school, 50% van de vakken in het Engels wat het voor hun makkelijker maakte, weer in het ritme na een lange heerlijke zomer en ze maakten heel snel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Juf en een van mijn beste vriendinnen Gjilke was de grote spil in deze soepele transfusie, SUPER bedankt lieve Gjil voor dit stukje stabiliteit.
De geruststellende berichten van Gerben dat de situatie een soort van "onder controle" leek, besloten we na 4 weken te herenigen. Het aantal Ebola gevallen was nihil en in isolatie, AISL was volop actief online en probeerde er alles aan te doen om zsm weer te heropenen. 2 scholen volgen was teveel van het goede voor de kinderen en het gescheiden gezinsleven is niet aan ons besteed.
En we moesten wat beslissen, want het heen en weer slingeren van wel-niet-wel-niet van wat verstandig is, wat te doen, wat gebeurt er, het maakte mij gespannen, kriegel, dol, onzeker. Na een avondje huilen was het een last van mijn schouders dat we besloten weer naar Lagos te gaan. We zijn dit avontuur samen aan gegaan, dus ook nu gaan we samen met de schouders eronder.
 |
| Team Nijboer |
Wederom was de school in Leeuwarden zo openhartig dat Casper en Iris te allen tijde in nood terug mogen komen, chapeau voor het team van Piter Jellis! Een back up plan voor als het hier alsnog uit de hand loopt.
Inmiddels zijn we een week in Lagos. Het is als altijd, business as usual en het leven gaat eigenlijk zoals altijd. Maar dan met Ebola in het land. En de kinderen de hele dag thuis. Homeschooling. En met de nieuwsfeiten in de gaten houden. En met de onzekerheden.
Een positief bericht was dat de scholen vervroegd weer open mochten! Maar eigenlijk was dat helemaal niet officieel. De datum was van 13 oktober terug gezet naar 22 september. Maar stiekem toch misschien weer niet. En gisteren was er weer een mogelijk Ebola geval in Lagos. En de situatie in Port Harcourt in nog niet in de hand. Zucht, weer onzekerheden, weer twijfelen.
Het is natuurlijk hartstikke goed dat er wordt nagedacht wat te doen om het virus uit te bannen. Sjee, al die berichten over Liberia, Sierra Leone, Guinee. Verschrikkelijk. Een mooi optreden van Karline in Pauw afgelopen week, oud studie genoot van Gerben. Wat een heldin. Maar wat een trieste situatie.
Karline bij Pauw *klik*
Hoe nu verder? Tja, hoe nu verder. Vol goede moed met de schouders eronder doorgaan. En positief blijven. Genieten van de kleine dingen en verstandig blijven. De moed niet opgeven.
Èn we zijn weer samen. Dat verzacht alle wonden.
Ebola, Troubola.
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
