Nou wil ik hier
geen klaagblog van gaan maken hoor, maar gisteren dacht ik snel even een
boodschap doen als ik van school kom. Natuurlijk kan dat niet snel even, al het
verkeer staat op VI harstikke vast na 16 uur en ik was uiteindelijk 17:45 uur
thuis met dumplings omdat de vissticks er toch niet waren, zucht...
Maar al zijn we
allemaal inmiddels wel “thuis” in Lagos, het blijft zo verschrikkelijk
vermoeiend af en toe. En confronterend en grens verleggend en geduld bewarend.
Rose is een
geweldig lieve meid, onze nieuwe house help, zoals ze haar functie zelf graag
omschrijft. En Emmanuel, onze vorige steward, zoals hij zijn functie graag
benoemd (of nog liever kok, want eigenlijk was hij kok zei hij, maar verdorie
dat schoonmaken moest er toch ook bij...), moest echt herplaatst, want hij deed
zijn werk goed en kon heerlijk koken, maar hij was wel een haantje. Enne als ik
geen rozemarijn over de dampende Hollands gekookte aardappelen wil, dan wil ik
dat niet. Maar daar dacht Emmanuel over het algemeen anders over. Dus zijn
overplaatsing was voor alle partijen welkom. De transactie ging dan ook heel
gladjes en met een veer in zijn kont, een dikke toelage vertrok hij met een
glimlach van oor tot oor naar zijn nieuwe “Master”(zoals hij dat zelf zei). Ik
moest wel even slikken toen we het nieuws hem net hadden verteld, daar stond ie
dan met zijn kookboekcopytjes onder zijn arm...
Rose daarentegen
is een hele lieve meid, maakt schoon als mijn schoonmoeder (dan maakje echt
goed schoon!), maar kan dus niet koken. Vorige week heeft de hele week in het
teken gestaan van, hoe werkt een gasfornhuis en een oven. Dat was voor mij wel
even schakelen, want daar sta je als Westerse niet bij stil, dat iemand niet
weet hoe een gasfornhuis werk. Ook schrok ik wel even toen ze me vroeg wat een
Sinc (wastafel) was, maar dat bleek spraak verwarring te zijn, Nigerianen gebruiken
naast de Engelse taal, ook pidgend English, een soort van engels wat klinkt als
een kindertaal, ze zeggen bijvoorbeeld: Happy Day! ipv have a nice day, of How
now? ipv How are you. Mooie voorbeelden zijn ook “aks” in plaats van ask of “foil”
ipv fuel. Daar moet je eerst heel erg aan wennen, vooral om ze niet te verbeteren,
aangezien het hun taaltje is. Maar het klinkt zo verschrikkelijk onnozel dat je
in het begin echt twijfelt of het wel klopt wat ze zeggen. Hoe dan ook ze kende
het woord sinc dus niet.
Omdat Rose graag
wil leren koken, kom ik na 2 uren file voor vissticks die er niet waren, zwaar
vermoeid thuis, want om de een of andere reden is in een auto meerijden (zelf
rij je niet) ontzettend vermoeiend. Hoe zou dat toch komen, je hoeft zelf niet
te rijden, niet op te letten, je hebt continu vermaak om je heen door alles wat
er langs je auto komt. Verkoop van wasmanden, schoenenrekken, lampekappen of laders voor je telefoon, of bijzondere auto’s
die je in een slechte film verwacht. Gisteren heb ik wel zo gelachen, maar
eigenlijk is het te triest voor woorden, op Falomo brug stond alle verkeer kats
vast, echt gewoon shoking klem zeg maar. Als alternatieve route kiest Ade (onze
driver) zeer regelmatig de “snelle” route, lees; hobbeldebobbel-spletsjh-fletjsh-stoot-je-hoofd-ik-word-misselijk-weg,
idd daar staat het verkeer niet vast, maar dat is natuurlijk omdat de
gemiddelde Lagosiaan weet dat het een weg is waar je kostmisselijk wordt door
alle gaten en kuilen. Hoe dan ook, wij namen dus niet de afslag naar de
rotonde, maar pakten een stukje Kingsway, waardoor we de brug geheel afreden.
Omdat we inmiddels al zo’n 10 minuten niet meer vooruit kwamen, ging ik om me
heen kijken en zag tot mijn grote verbazing dat de afslag naar de rotonde
helemaal vrij was?! Alle verkopers rende ineens in die richting en mijn
interesse was gewekt. Bovenaan de weg stond een zwaar belanden gele truck, al
het verkeer op te houden. Autopech dacht ik meteen, maar Ade begon te grinniken
en zei toen; brake, him brake no working, he wait for traffic and then will
pass. De remmen van de vrachtwagen werkte niet meer en omdat hij zwaar beladen
was, moest ie wachten tot alle verkeer voor hem van de weg was anders zou hij
op zijn voorgangers knallen, ik moest eerst zo lachen omdat het zo absurt was,
maar al heel snel realiseerde ik me hoe triest en gevaarlijk dat was! Was ik
even blij voor de alternatieve hobbel-de-bobbel-weg! Anders hadden wij die bak
achter ons gehad!
Filmpje van de vrachtwagen *klik*
Het voordeel van
de go-slow (pidgend voor file) was dat Iris haar huiswerk bij thuiskomst af
had. Tja wat moet je anders 2 uren lang.
We waren allebei
even ontdaan toen een jongetje aan onze auto kwam bedelen die ik eerste
instantie negeerde. Er wordt zoveel gebedeld door de stad dat je als mens in
een soort van ander persoon veranderd eventjes in je auto-ballon, je gaat
negeren, wegkijken, nee schudden, zeker bij de verminkte mensen die hun
verwonding je misselijk maken, je krijgt er een radar voor en je zit al in je
telefoon of in gesprek me degene die naast je zit ver voordat je de mensen
passeert. Erg he, maar als je de hele dag geconfronteerd wordt maak je een soort
van beschermingslaagje, ofzoiets, een safety bubble. Want elke dag weer wordt
je geconfronteerd met het onrecht, de armoede en dat maakt je zo verdrietig.
Boos ook. Maar je kan er zo weinig aan doen daar op dat moment. En ik vind geld
zo stom om te geven, ik heb wel appels, brood en water aangeboden. Maar dat
willen ze niet, serieus niet!
Tot gisteren het
kereltje, hij klopt op mijn raam, ik had me allang omgedraaid, hij vloog voor
de auto langs, probeerde het aan de linkerkant, ik keek gewoon naar rechts, Ade
was al boos, want al staat de auto stil, je vliegt niet zo om de auto heen! En
toen klopt hij bij Iris op het raam, die was zo in haar sommen bezig, merkte
hem niet eens, had ook de negeer-modus aangezet, vind het ook moeilijk...toen hoorde
ik hem zeggen; madam, can I please have some water, O mijn GOD, hij wil water!
Ik greep naar een flesje water uit de kofferbak en gaf het hem meteen, hij zoog
zo hard als hij kon het flesje leeg, keek verschrokken om zich heen, dat
niemand het van hem af zou pakken en langzaam reden wij door. Ik krijg het
beeld maar niet uit mijn hoofd...
Waarom ik toch zo
moe ben na zo’n autorit terwijl ik niet hoef te rijden of op te letten, nee ik begrijp er niks van.
Thuis gekomen
stond Rose te popelen, had de snijplank al klaar liggen en het mes al in haar handen
en ik kwam puffend met zweetoksels en de inmiddels ontdooide dumplings binnen.
Tuurlijk ga ik
met je sla snijden, vis marineren en dumplings bakken, maar ik kon vanbinnen
wel heel eventjes huilen. Helemaal toen de kinderen mijn zelfgemaakte
kerriesaus toch niet zo heel lekker vonden. Toen dacht ik toch wel heel even,
had ik nu maar een Albert Heijn met de kant-en-klare-volgens-de-kinderen-altijd-lekkere-sausjes-op-10-minuten-afstand
op de hoek.
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
