Druppel op de gloeiende plaat?

Kleine Omen. Het bandenjongetje op Bourdillonroad. In november vierden we zijn verjaardag, omdat hij zelf niet weet wanneer hij jarig is, hebben we hem een verjaardag gegeven op 20 November, hoe toepasselijk blijkt dit "International Children's Rights Day" te zijn.

Blog over Romens Micky@Lagos2012

Gerben en ik kunnen hem maar niet uit het hoofd zetten. Zo'n klein manneke, werken op straat voor eten en een slaapplaats.
We gokken dat hij een jaar of 11 is. Hij is zo klein...

Afgelopen weekend zaten we met onze "komt-regelmatig-onverwacht-over-de-vloer-een-biertje-halen-Noorse-mega-pief-bij-een-mega-concern-in-afrika-vriend" te praten over het leven in een land als Nigeria en wat je als witneus zou kunnen doen voor de medemens hier.
Hij werkt en woont hier al meer dan 30 jaar en weet van de hoed en de rand. Hij bevestigde mijn ervaringen. Geef een weeshuis niet een zak rijst voor de kinderen, geef ieder kind een koekje in de hand...
Hij vertelde ons dat hij door de jaren heen al meer dan 30 kinderen heeft geholpen naar school te gaan. En toen ging er bij mes scherpe Gerben ineens een lampje branden *pling*
Zeg beste vriend, als wij nu een kind zouden willen helpen, hoe zouden we dat moeten aanpakken?

Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats! Want hij kan ons op weg helpen. Auntie Blessing werkt voor deze man en zij zou alles voor ons kunnen regelen.

Vol adrenaline ben ik afgelopen maandagochtend naar Auntie Blessing gelopen (ja echt, het is allemaal zo vlak in de buurt, heerlijk een beetje vrijheid gevoel!) en heb met haar gesproken.
Ze was heel blij en ze vond dat God mij wel 100x moest Blessen om wat we voor het kereltje willen doen.

Maar helaas was het allemaal toch niet zo makkelijk als dat we dachten.
Omen blijkt Romens te heten (heb ik toentertijd gewoon niet goed gehoord) en hij is geen 11 maar 14 jaar! De arme jongen heeft een groei achterstand door jaren ondervoed te zijn en eenzijdige voeding te hebben gehad.
Hij is door de Uncle uit Benin gehaald om voor hem te werken. Het kereltje is dus geen Nigeriaan en heeft geen paspoort. Eigenlijk kan hij niet naar de openbare school, omdat die voor Nigeriaanse kindjes is.
In dit geval zijn Nigerianen gelukkig makkelijk om  te kopen met een paar centen en heeft Auntie Blessing dat geregeld met N3000. Als ik er had gezeten was het waarschijnlijk N30.000 geweest...

De Uncle moeten we dik betalen. Dat hadden we ook wel verwacht. Om zeker te zijn dat hij Romens na 3 weken niet ineens claimt, hebben we hem ervoor laten tekenen het geld te hebben ontvangen voor Romens zijn vrijheid.
Romens zijn ouders zijn volgens de verhalen nog in leven en daar willen we  in contact mee zien te komen.
Onze steward komt uit Benin en heeft wel wat connecties om ons hiermee te helpen.

Gisteren was zijn eerste schooldag, zijn juf vertelde mij vanochtend dat hij tijdens lunch geen pauze wilde, hij wilde doorleren...jeetje toen ze me dat vertelde kreeg ik toch wel even kippevel en een brok in mijn keel...

Vanochtend ging ik langs bij Auntie Blessing om het een en ander te regelen. Want Romens kan natuurlijk niet meer bij zijn "Uncle" wonen, eten en slapen. Hij mag bij haar wonen en zij gaat voor hem zorgen! Zonder deze dame zou ik niet weten hoe ik het had moeten regelen. Natuurlijk zou hij met alle liefde bij ons mogen wonen wat ons betreft, maar is dat verstandig? Een jongen ineens zo'n andere levens standaard geven, waarvan je weet het niet voor altijd te kunnen bieden? Bovendien hebben wij een heel andere cultuur die hij niet begrijpt, dat zou hem alleen maar heel erg in de war maken. Nu kan hij in zijn eigen cultuur een leven opbouwen.

Ik heb haar gevraagd om voor me naar de markt te gaan voor een matras, beddengoed en ondergoed. Ze heeft schoenen voor hem gekocht en een schooltas. We hebben alle te kleine sokken, onderbroeken en kleding van Casper en Iris bij elkaar gezocht en in een koffertje voor hem gedaan zodat hij alles bij elkaar heeft voor zichzelf. Casper en Iris zitten er ook helemaal vol van! Ze willen heel graag bij hem op school kijken. Binnenkort zal ik het voor ze regelen.

Gistermiddag zijn Casper en Iris gaan spelen bij Romens. Het was hartverwarmend om dit te mogen aanschouwen...

 

Klik op de foto's om ze groter te zien, ik heb wat problemen met de site om de foto's goed te zetten. Maar er even op klikken maakt ze groter ;)

Deze druppel op de gloeiende plaat is er  maar 1, maar o wat doet het ons wat om dit kereltje zo te zien stralen dat zo graag wil leren en nu niet meer met vieze handen zijn kleine dagelijkse portie eten bij elkaar moet zien te werken.

Wij zijn er voor hem de komende jaren en hopen voor hem een beter toekomst te geven dan werken en leven op straat.

Liefs uit Lagos/Love from Lagos

The escape from the golden cage

For my friends who had a very bad expierience this weekend...

 

Met rood verbrande schouders kruip ik in bed. Fris gewassen krisp witte lakens omsluiten mijn gloeiende lijf en eindelijk heb ik het gevoel dat ik vandaag niet gevangen zit.
Het pijnlijke schuren van mijn schouders wanneer ik me omdraai op het matras geeft een verrassende positieve gedachte. Het gevoel van een Hollandse zomer, een dag zwemmen in het IJsselmeer omdat het bloedheet is, helder blauwe lucht met hier en daar een schapenwolkje en op een handdoek liggend op mijn rug en de handen en voeten in kriebelend groen gras. Van de madeliefjes kettinkjes maken...

Het lijkt allemaal wel een slecht geregisseerde film; een chauffeur, een steward, bewaking voor de deur, muren om je huis, personeel om de tuin aan te harken, een poolboy om de bladeren uit het water van het zwembad te scheppen.
Je man in de helicopter naar het werk, uit lunchen in een 4 sterren hotel, buiten de groene zone alleen onder bewapende begeleiding de rode zone in, panic buttons in huis, kogelwerende deuren en voor elk raam traliewerk, safelty drills in geval van bom aanslagen op school van de kinderen, strenge controles en alleen met pasjes het terrein van school betreden en veiligheid updates ivm kidnapping krijgen via sms...


Travel modus Gerben

   

Ja, het lijkt wel een film. Maar als het je dagelijkse leven is dan zijn er momenten dat je verlangd naar de ketting van madeliefjes, het gekriebel van gras onder je voeten als je naar het water loopt. Het ijsje aan het einde van de dag voordat je de bloedhete auto instapt, op de fiets nog even snel naar de winkel fietst voor een zak friet, omdat je geen zin hebt om te koken. Met de buuf even kletsen terwijl je half op de fiets hangt met die zak friet onhandig in je handen omdat je een boodschappentasje vergeten was. De vrijheid van de keuzes die je kan maken òm op de fiets die zak friet te halen en dat het niet uitmaakt dat je de tas vergeten bent...

Vandaag was even zo'n dag om alles in de stad te laten. Vandaag was zo'n dag dat het gevoel van de verbrande schouders schurend onder de lakens de herinnering van de vrijheid in ons Nederland, de vrijheid van een onbezorgde jeugd, de vrijheid van veilig over straat, zonder dat iemand meteen geld van je wilt als de situatie zich voordoet, de vrijheid van geen knoop in je maag en geen strakke spieren in je nek.
Mijn verbrande schouders voelen goed en hebben mij weer energie gegeven. Ik kan er weer een tijdje tegenaan.
The escape from the golden cage zal ik blijven opzoeken, want de kennis van leven in vrijheid zoals we kennen in Nederland zal mij daar altijd toe drijven. Ik blijf een Hollander in hart en nieren, hoeveel Yoruba ik ook leer...

Ekabo!

 

Liefs uit Lagos/ Love from Lagos
 

Down to earth with both feet on the ground...