Het tellen begint al voordat de zomervakantie begon. Een vriendin hier uit Lagos heeft me ooit gezegd dat ik dat niet moet doen en ik zou willen dat ik het niet doe, maar toch doe ik het. Weken tellen van vakantie naar vakantie, dagen tellen van weekend tot weekend, jaren tellen van aankomst tot gepland vertrek.
Het is een soort overlevingsmechanisme.
Ik hoor vaak dat ons leven een groot feest lijkt, maar hoe komt het dan toch dat ik me hier soms zo opgesloten voel. Dat we binnen ons gezin om de beurt in een diep dal zitten om de kleinste dingen. We ons ergeren aan de minst belangrijke dingen. Op het plaatje lijkt het allemaal prachtig, palmbomen, reizen, op z'n tijd flessen champagne, charity diners in smoking, feestjes aan het zwembad.
Ik noem het "de gouden kooi".
Als ik nu bijvoorbeeld een pak melk wil kopen voor mijn heerlijke Nespresso opschuimer (ja kijk, dat luxe ding waar je niks aan hebt zonder melk en 3x de prijs voor heb betaald, omdat alles hier f*cking duur is en daarom een half jaar heb getwijfeld of ik het ding zou kopen, wat de lol er eigenlijk al vanaf haalt, maar uiteindelijk het toch wel heb gekocht omdat ik het in Nederland vergeten was en ik wil nu toch eindelijk lekkere koffie met een dikke melkschuimkraag wil drinken) maar de melk is op, zowel thuis als in de winkels, jazeker, alle winkels en de chauffeur is er niet omdat hij andere werkzaamheden heeft zoals kinderen naar school brengen of Gerben naar kantoor, dan moet ik Glory (de huishulp) vragen of ze met public transport op zoek wil gaan. Dus ik moet een ander vragen of ze een pak melk voor me wil kopen. Ik mag niet auto rijden, want ik heb geen Nigeriaans rijbewijs en al had ik het, dan mag ik nog steeds de auto niet gebruiken van het bedrijf, de auto is er bovendien niet, ik kan een stukkie buitenom wandelen, maar lopende naar de supermarkt is naast dat het niet echt veilig is, te ver en op de fiets absoluut ondenkbaar als ik het wil overleven in dit verkeer en met de kwaliteit van de wegen.
Dus, een pak melk halen brengt teweeg dat het er wellicht niet is (of ik moet gaan voor het merk Peak, wat ik echt niet lekker vind) en ik kan het zelf onder omstandigheden niet halen en moet een ander vragen. Wat ook betekend dat ik (wèèr) thuis zit in het appartement met een muur en schrikdraad tot 3 meter hoog om het compound heen en waar ik dus geen melk heb voor die zelfgemaakte cappuccino waar ik zo naaruit kijk op de ochtend. Nu dus maar een oploskoffie met poedermelk, we klagen niet, das ook hartstikke lekker...
Maar echt, het leven is voor mij een aaneenschakeling van feest,
Vrijheid en veiligheid zijn zo ONT-ZET-TEND belangrijk voor een mens, niet normaal.
Als ik dan toch op de klaagstoel zit, het feit dat je altijd iemand om je heen hebt, ALTIJD, eigenlijk je persoonlijke watchers, ze houden ALLES wat je doet in de gaten, ze weten ALLES van je, ook die remspoor in je onderbroek van laatst. Of die BH die zo lekker zit, maar er echt niet meer uitziet na 6 jaar, jeweetwel, grijs verwassen, gerafelde stof en die je draagt onder je luie hoodie en joggingbroek als je onderuit op de bank hangt met een kop thee, kijkende naar een foute serie met ongepaste scenes, die je huishulp overigens ook hoort en ziet omdat ze steeds voor je langsloopt met schoon gestreken was. Die was die je zelf in normale omstandigheden zelf nooit zou strijken en pas zou doen als alles op is in de kast. En eigenlijk voel je je daar heel ongemakkelijk over, dat jij daar op de bank ligt, onderuit te luilakken en zij doet JOU was...dan is dat lekkere ontspannen luilak gevoel toch niet zo lekker. Altijd. Altijd voel je je ergens schuldig, onderuit op de bank, achter die muren met schrikdraad en bewakers bij de gate, zonder je melk aan de oploskoffie met oplosmelk. Van die lokale oplosmelk, niet de lekkere Completa zoals we hebben in Nederland. Maar waar je van zegt dat het echt prima is omdat je anders ook nog Completa moet meeslepen uit Nederland. (heb ik wel gedaan hoor, maar de koffer zit ook al vol met andere prioriteiten)
Het schuldgevoel zit em niet alleen in de richting van de huishulp, maar ook richting de chauffeur, die altijd moet rijden wanneer en tot hoe laat jij wilt of beter gezegd vaak moet. Ja natuurlijk krijgt hij ervoor betaald en ook zijn overuren, maar hij weet dat als hij niet rijdt, wij de deur niet uit kunnen, dus ik weet weer dat hij niet zal zeggen dat hij misschien wel een avondje eerder naar huis wil oid. Het gaat niet zozeer daarom, maar om het feit dat je daar altijd aan denkt. Das nummer 2 schuldgevoel.
De bedelaars, blinde, verminkte, gehandicapte, kinderen en volwassenen die de godganse dag aan je auto staan te bedelen. Ik wimpel ze af alsof het een irritante vlieg is die voor je gezicht langs snort, terwijl er vanbinnen continue iets knaagt, want het is toch niet normaal om mensen af te wimpelen alsof het een irritante vlieg is. Maar ik kan helaas niet iedereen helpen en alle bedelaars iets geven, want ze willen allemaal geld, ik heb al water, appels en brood geprobeerd, maar dat hoeven ze niet. Ik kan alleen niet elke dag gemiddeld 20 (de ene keer meer, de andere keer minder) bedelaars op de weg van winkel naar huis of van school naar huis geld geven, want dan heb ik aan het einde van de week geen geld meer om boodschappen te doen. Schuldgevoel nr 3.
Ik kan natuurlijk niet hardop zeggen dat ik me ook aan al die mensen erger, dat is helemaal om me voor te schamen! Maar doe het wel... ik erger me er groen en geel aan als ik mijn eigen spullen weer eens niet kan vinden in mijn eigen huis, omdat de huishulp alles op haar manier heeft opgeruimd.
Of dat we in plaats van op de rechter baan op de weg, halverwege tussen de linker en middenbaan rijden net te sloom dat je iedereen eigenlijk in de weg rijdt.
Die vieze zweterige handen van de bedelaars op de auto ruiten, omdat ze met hun neus en handen gedrukt tegen het ruit aanstaan om je maar te overtuigen dat je geld moet geven. Verschrikkelijk hè?! Maar ik voel het echt! Ik spreek mezelf er echt op aan hoor! Dat dat echt niet kan, maar het gevoel bekruipt me dan toch en kijk dan zelfs kwaad, ik spreek de huishulp er heel geïrriteerd erop aan en voor ik het weet voel ik me daar weer schuldig over...zucht.
Gelukkig komt er dan het moment dat de huishulp met de melk thuiskomt en ik aan m'n o zo lekkere koffie "met een omweggetje" kan beginnen en na de koffie de chauffeur er weer is en ik in de auto stap in mijn rijbroek op naar de Saddle Club. Daar waar ik alles even achter me kan laten en te paard met mijn hoofd in de wind alles achter me kan laten. De uurtjes dat ik me verveel, schuldgevoelens en ergernissen vallen dan weg in het niets en ben ik weer opgeladen voor een nieuwe week, om af te tellen naar vrijdag ;)
Liefs uit Lagos, love from Lagos
