Happy Day!

Nou wil ik hier geen klaagblog van gaan maken hoor, maar gisteren dacht ik snel even een boodschap doen als ik van school kom. Natuurlijk kan dat niet snel even, al het verkeer staat op VI harstikke vast na 16 uur en ik was uiteindelijk 17:45 uur thuis met dumplings omdat de vissticks er toch niet waren, zucht...

Maar al zijn we allemaal inmiddels wel “thuis” in Lagos, het blijft zo verschrikkelijk vermoeiend af en toe. En confronterend en grens verleggend en geduld bewarend.

Rose is een geweldig lieve meid, onze nieuwe house help, zoals ze haar functie zelf graag omschrijft. En Emmanuel, onze vorige steward, zoals hij zijn functie graag benoemd (of nog liever kok, want eigenlijk was hij kok zei hij, maar verdorie dat schoonmaken moest er toch ook bij...), moest echt herplaatst, want hij deed zijn werk goed en kon heerlijk koken, maar hij was wel een haantje. Enne als ik geen rozemarijn over de dampende Hollands gekookte aardappelen wil, dan wil ik dat niet. Maar daar dacht Emmanuel over het algemeen anders over. Dus zijn overplaatsing was voor alle partijen welkom. De transactie ging dan ook heel gladjes en met een veer in zijn kont, een dikke toelage vertrok hij met een glimlach van oor tot oor naar zijn nieuwe “Master”(zoals hij dat zelf zei). Ik moest wel even slikken toen we het nieuws hem net hadden verteld, daar stond ie dan met zijn kookboekcopytjes onder zijn arm...

Rose daarentegen is een hele lieve meid, maakt schoon als mijn schoonmoeder (dan maakje echt goed schoon!), maar kan dus niet koken. Vorige week heeft de hele week in het teken gestaan van, hoe werkt een gasfornhuis en een oven. Dat was voor mij wel even schakelen, want daar sta je als Westerse niet bij stil, dat iemand niet weet hoe een gasfornhuis werk. Ook schrok ik wel even toen ze me vroeg wat een Sinc (wastafel) was, maar dat bleek spraak verwarring te zijn, Nigerianen gebruiken naast de Engelse taal, ook pidgend English, een soort van engels wat klinkt als een kindertaal, ze zeggen bijvoorbeeld: Happy Day! ipv have a nice day, of How now? ipv How are you. Mooie voorbeelden zijn ook “aks” in plaats van ask of “foil” ipv fuel. Daar moet je eerst heel erg aan wennen, vooral om ze niet te verbeteren, aangezien het hun taaltje is. Maar het klinkt zo verschrikkelijk onnozel dat je in het begin echt twijfelt of het wel klopt wat ze zeggen. Hoe dan ook ze kende het woord sinc dus niet.

Omdat Rose graag wil leren koken, kom ik na 2 uren file voor vissticks die er niet waren, zwaar vermoeid thuis, want om de een of andere reden is in een auto meerijden (zelf rij je niet) ontzettend vermoeiend. Hoe zou dat toch komen, je hoeft zelf niet te rijden, niet op te letten, je hebt continu vermaak om je heen door alles wat er langs je auto komt. Verkoop van wasmanden, schoenenrekken, lampekappen of  laders voor je telefoon, of bijzondere auto’s die je in een slechte film verwacht. Gisteren heb ik wel zo gelachen, maar eigenlijk is het te triest voor woorden, op Falomo brug stond alle verkeer kats vast, echt gewoon shoking klem zeg maar. Als alternatieve route kiest Ade (onze driver) zeer regelmatig de “snelle” route, lees; hobbeldebobbel-spletsjh-fletjsh-stoot-je-hoofd-ik-word-misselijk-weg, idd daar staat het verkeer niet vast, maar dat is natuurlijk omdat de gemiddelde Lagosiaan weet dat het een weg is waar je kostmisselijk wordt door alle gaten en kuilen. Hoe dan ook, wij namen dus niet de afslag naar de rotonde, maar pakten een stukje Kingsway, waardoor we de brug geheel afreden. Omdat we inmiddels al zo’n 10 minuten niet meer vooruit kwamen, ging ik om me heen kijken en zag tot mijn grote verbazing dat de afslag naar de rotonde helemaal vrij was?! Alle verkopers rende ineens in die richting en mijn interesse was gewekt. Bovenaan de weg stond een zwaar belanden gele truck, al het verkeer op te houden. Autopech dacht ik meteen, maar Ade begon te grinniken en zei toen; brake, him brake no working, he wait for traffic and then will pass. De remmen van de vrachtwagen werkte niet meer en omdat hij zwaar beladen was, moest ie wachten tot alle verkeer voor hem van de weg was anders zou hij op zijn voorgangers knallen, ik moest eerst zo lachen omdat het zo absurt was, maar al heel snel realiseerde ik me hoe triest en gevaarlijk dat was! Was ik even blij voor de alternatieve hobbel-de-bobbel-weg! Anders hadden wij die bak achter ons gehad!

Filmpje van de vrachtwagen *klik*

Het voordeel van de go-slow (pidgend voor file) was dat Iris haar huiswerk bij thuiskomst af had. Tja wat moet je anders 2 uren lang.

We waren allebei even ontdaan toen een jongetje aan onze auto kwam bedelen die ik eerste instantie negeerde. Er wordt zoveel gebedeld door de stad dat je als mens in een soort van ander persoon veranderd eventjes in je auto-ballon, je gaat negeren, wegkijken, nee schudden, zeker bij de verminkte mensen die hun verwonding je misselijk maken, je krijgt er een radar voor en je zit al in je telefoon of in gesprek me degene die naast je zit ver voordat je de mensen passeert. Erg he, maar als je de hele dag geconfronteerd wordt maak je een soort van beschermingslaagje, ofzoiets, een safety bubble. Want elke dag weer wordt je geconfronteerd met het onrecht, de armoede en dat maakt je zo verdrietig. Boos ook. Maar je kan er zo weinig aan doen daar op dat moment. En ik vind geld zo stom om te geven, ik heb wel appels, brood en water aangeboden. Maar dat willen ze niet, serieus niet!

Tot gisteren het kereltje, hij klopt op mijn raam, ik had me allang omgedraaid, hij vloog voor de auto langs, probeerde het aan de linkerkant, ik keek gewoon naar rechts, Ade was al boos, want al staat de auto stil, je vliegt niet zo om de auto heen! En toen klopt hij bij Iris op het raam, die was zo in haar sommen bezig, merkte hem niet eens, had ook de negeer-modus aangezet, vind het ook moeilijk...toen hoorde ik hem zeggen; madam, can I please have some water, O mijn GOD, hij wil water! Ik greep naar een flesje water uit de kofferbak en gaf het hem meteen, hij zoog zo hard als hij kon het flesje leeg, keek verschrokken om zich heen, dat niemand het van hem af zou pakken en langzaam reden wij door. Ik krijg het beeld maar niet uit mijn hoofd...

Waarom ik toch zo moe ben na zo’n autorit terwijl ik niet hoef te rijden of op te letten, nee ik begrijp er niks van.

Thuis gekomen stond Rose te popelen, had de snijplank al klaar liggen en het mes al in haar handen en ik kwam puffend met zweetoksels en de inmiddels ontdooide dumplings binnen.

Tuurlijk ga ik met je sla snijden, vis marineren en dumplings bakken, maar ik kon vanbinnen wel heel eventjes huilen. Helemaal toen de kinderen mijn zelfgemaakte kerriesaus toch niet zo heel lekker vonden. Toen dacht ik toch wel heel even, had ik nu maar een Albert Heijn met de kant-en-klare-volgens-de-kinderen-altijd-lekkere-sausjes-op-10-minuten-afstand op de hoek.

 

Liefs uit Lagos/Love from Lagos

 

 

 

Adapting proces accomplished?

Toen ik vanochtend onder de douche stond en het water van een zacht straaltje naar een pisstraaltje ging en bij mij toen de snelheid-douche-modus werd geactiveerd, om alle shampoo uit mijn haar te krijgen voordat het water op was, wist ik dat het hoog tijd was om mijn blog weer eens te gaan vullen met up to date informatie over het leven hier.
Het water was prachtig helder dus klagen hoor je me niet, want dat is ook wel eens anders, maar joh dat is verder heel begrijpelijk, als je het onderste laagje uit de opslag hebt dan is dat gewoon wat verkleurd doorruh, roest denk ik?

Toen we aankwamen op Murtala Mohammed Airport Lagos na onze heerlijk zomer in Nederland, viel het me op dat het weer een stukje relaxter was, een stukje netter, georganiseerder zou je bijna zeggen en toen ik dit deelde met Casper en Iris zeiden ze, mama je bent gewoon gewend geraakt.
Zo moeders, luister maar naar je kinderen. Maar ik zag toch echt dat de karretjesmensen nu in een soort van poppenkast hokje zitten waar je je kofferkarretjes kan betalen. Gelukkig ken ik inmiddels de prijzen, een karretje is N300 en ze zei N1500. Vast een vergissinkje van d'r...
Bij het stapelen van de koffers wel de koffers met vlees onderaan zei ik nog, want als ze open moeten zijn ze toch te lui om de onderste te controleren, maar de N500 tijdens het handschudden was weer voldoende om de koffers dicht te houden bij de immigrations.
Gelukkig was Ade onze trouwe chauffeur dicht in de buurt en hoefde we maar een 30 minuten te wachten voordat hij bij ons was. Ik zei nog, hoor je wel ze toeteren lang zo veel niet meer en ze rijden bijna allemaal netjes achter elkaar, daarom is Ade zo snel bij ons. En de gezellige politie agenten met scherp geschut die ook onder de brug stonden voor uhm onze veiligheid? die drongen zich helemaal niet op aan Gerben voor geld, die maakte hele grappige opmerkingen over een little present voor hun weekend. Gerben heeft zijn zakken gelukkig altijd vol kleingeld, ooit ontstaan met het idee om agresieve of opdringerige mensen af te kopen, hahahahaha, het idee.

Jammer genoeg paste net niet alle 6 koffers en 3 handbagagekoffers in onze hatchback en om Iris nu die rit naar huis op 3 koffers te laten zitten en wij ernaast op de achterbank, dat leek ons wat krap en bij een kuiltje in de weg wat onprettig. Helaas was de chauffeur van bus die onze koffers altijd vervoerd een soort van vergeten dat hij moest werken, gut ja ik snap dat wel hoor, iedereen heeft wel eens zo'n offday, maar gelukkig wilde hij toen hij door de baas werd gebeld nog komen, we moesten dan wel extra aan hem betalen, maar daar heb ik wel begrip voor, want kijk hij had zich toch ingesteld op zijn bank-hang-avondje-met-vrouw-moment en om het dan alleen voor je loon te doen omdat je moet werken...

Inmiddels zijn we alweer september, Casper wordt volgende week 13 jaar! Sjee waar blijft de tijd. Het gaat echt lekker met de kinderen, Iris was voor de zomer al uit het extra Engelse lessen programma gepromoveerd en gisteren kregen we te horen dat Casper per vandaag ook een foreign language mag kiezen, hij is er ook uit! Jeetje, vorig jaar januari konden ze nog amper een woord Engels, nu volgen ze al een (voor hun) 3de taal. Allebei hebben ze voor Spaans gekozen, goeie keuze aangezien dat toch een wereldtaal is en het inmiddels wereldburgers zijn, niet alleen maar Friezen, wel met trots geboren in Friesland natùùrlijk!

Zelf heb ik ook een baantje nu. Ik was er echt weer aantoe. Een jaar sabbatical is heerlijk hoor, maar als je dan wat weinig bewegingsvrijheid hebt wil je wel weer eens wat om handen hebben buiten de ad hoc charity projecten. Leuk met kindertjes en ik heb alweer heel veel mensen leren kennen van verschillende culturen.

Morgen gaan we echt iets supertofs doen, walvissen spotten! We zijn voor de zomer lid geworden van de Nigerian Field Society, die organiseren allemaal trips binnen Nigeria voor expats. De organisatie durft te zeggen dat de kans 100% is dat we Humpback Whales gaan zien, wauw! Mijn camera is al opgeladen in de hoop op sectaculaire foto's!

Sjips, een powercut, even wachten tot de generator opstart, gelukkig had ik net mijn blog opgeslagen, joh we hebben meestal maar 2 powercuts per dag, ik merk het niet eens meer. Het back up modum staat er ook nog en anders hebben we de lokale dongel, het is even klooien soms maar weet je, dat houdt je ook weer creatief, goed voor ons brein.

Ik zal boodschappen gaan doen, het kattenvoer en de olie is op. Wel jammer dat me dat vaak 2 uren kost omdat de kattenvoer alleen bij de Megaplaza te vinden is op dit moment en ik voor het brood, het vlees en de groente elk naar een andere winkel moet. Niet vergeten om zo nog even genoeg contanten uit de kluis te halen voordat ik ga, zo'n gedoe als het lokale pinapparaatje in de winkel weer eens niet werkt ...
Het verkeer is gelukkig sinds de opening van de Lekki brug een stuk minder...op sommige momenten. Dan hebben we lekker mazzel dat we er maar een half uur over doen in plaats van 1,5 uur.

Joh echt het het is allemaal een stuk beter en georganiseerder sinds we hier wonen! 

 

 

Wat is het toch een schatje he

 

Liefs uit Lagos/Love from Lagos