Choose your battle

Grenzen verleggen

Vanochtend dook ik in het zwembad en gleed langzaam over de bodem van het zwembad, het lauw warme water boven me, de blauwe tegeltjes vlak onder me. Ik liet tijdens het zwemmen mijn handen over de azuurblauwe tegeltjes glijden. Langzaam liet ik bellen uit mijn mond ontsnappen die naar de oppervlakte bubbelde. Als ik bovenkwam hield ik mijn ogen dicht en ging op mijn rug drijven. De absolute ontspanning overviel me en alles was stil om me heen.
Mijn gedachten gingen ineens naar herinneringen over vroeger, zwemmen als kind, zorgeloos, zonder ook maar ergens anders aan denken, de heerlijkheid van niks, alleen maar de verwondering van het onder water zwemmen, bubbels maken en je grens proberen te verleggen hoever je onder water kon. Niet ten opzichte van een ander, maar hoever kom ik, lukt het tot de andere kant van het zwembad? Dat gevoel.
Ik herhaalde het proces, glijdend over de bodem, bubbels maken en aan de andere kan van het zwembad met mijn ogen dicht boven water komen en drijven op mijn rug. Alles gleed van me af...
De turbulente afgelopen week van de kinderen naar school brengen en ophalen, helpen met huiswerk maken, het zelf niet snappen en de Noorse buurman om hulp vragen, de emotionele instorting van Casper, Iris die haar Luna verschrikkelijk mist en 's morgens opstond met traantjes, Gerben die alle tegenslagen over de ontdokking eindelijk recht kreeg door nog harder te zijn tegen de medewerkers. En ik, ik werd ziek. Naja ziek, buikgriep, bèhóórlijk, zeg maar...
Maar vanochtend gleed alles van me af. Het stuk vrijheid wat we missen, de andere cultuur, de verhuizing, wennen aan het hebben van personeel, nieuwe sociale contacten, overal over nadenken. Nadenken over hoe ga je om met een steward, hoe ga je om met een chaffeur, wat zijn de "gedragsregels" met de nieuwe papa's en mama's op school. Tuurlijk moet je jezelf zijn. Maar het is wel zo fatsoenlijk als iedereen zo aardig en behulpzaam is, je jezelf daar toch wel een beetje op "aanpast".
Het gleed allemaal van me af en bij het boven water komen hoorde ik het gekwetter van een paar spelende vogels.
Iemand zei me eerder dat je in Afrika je strijd moet kiezen. Choose your battle. Je kan hier wat betekenen, maar je kan absoluut niet heel Afrika helpen. En natuurlijk snap je meteen wat iemand daarmee bedoelt. Maar bij mij viel het kwartje vanochtend, zo tijdens dat glijden over de bodem van het zwembad, daarna drijvend op mijn rug met mijn ogen dicht.
Misschien moet ik eerst eens de rust vinden in mijzelf. En de gejaagdheid van "het westen" achter me laten. Misschien hoef ik hier in Afrika niet meteen de wereld te verbeteren, mensen te helpen, dieren helpen.
Misschien is het zorgen voor mijn gezin, het onderhouden van mijn fijne, liefdevolle huwelijk, het onderhouden van een gezonde geest en gezond lichaam wel mijn battle. Waarom niet? Ben ik dan een egoïst? Of ben ik dan misschien gewoon een goeie moeder, een goeie echtgenote en iemand die goed voor zichzelf zorgt? In Afrika. In Afrika! Ja, misschien is dat voor nu eerst wel mijn battle.
Misschien was dat in Nederland wel al mijn battle. Maar zie ik het nu pas echt goed, nu hier.
Back to basic.

Bedankt Afrika, bedankt Gerben for giving me this chance ...

Liefs uit Lagos

Skype met een Espressootje

Dinsdag 24 januari 2012

Tijdens de voorbereidingen dat we hierheen zouden gaan zei ik tegen Gerben; ik wil eigenlijk heel graag onze Dolce Gusto meenemen. Een dikke voorraad cups, zodat we heel wat weekenden vooruit kunnen. En na veel passen en meten kon ze erbij. Voor ruim een half jaar aan Espresso, Latte, Cappuccino en Nesquik cups kon er nog bij tussen de schoenen en kleren. Heerlijk, lekker koffie leuten uit je eigen machine in Afrika.

Skype met een espressootje

Vanochtend heerlijk geskypt met mijn moeder, gisteravond met mijn schoonouders en mijn zus Regine. Skype is echt zo'n geweldig medium, de 6000 kilometer afstand is even helemaal weg. Of naja "even"... hahahaha een uur lullen we rustig vol!
Maar ik moet zeggen, dat maakt het ons wel makkelijk. Het gemis van familie is er, maar door elkaar te kunnen skypen maakt het wel veel makkelijker!
Ook is Facebook een geweldig medium om contact te hebben, de chat is toch alsof je met elkaar kletst. Heerlijk!

Inmiddels zijn we de 2de week ingegaan vwb school en het dagelijkse leven. We zijn erg trots op Casper en Iris. Elke ochtend gaat om 6 uur de wekker en zitten we 6:45 uur in de auto op weg naar school. Lopend of op de fiets is geen optie. Het verkeer is een chaos, ik snap nog steeds de logica niet. Dan heeft links weer voorrang, dan weer rechts, of iemand die keert op de weg. Maar de volgende keer weer niet. Wandelaars steken over op wegen waar 80 gereden wordt, zebrapaden, hebben soms voorang, maar vaak weer niet, het is me nog steeds niet duidelijk.
Gelukkig hoef ik zelf niet te rijden! En dan heb ik mooi tijd om rond te kijken, want o wat is er veel te zien! Elke dag is weer een verrassing.
De verkopers rond de auto zijn we min of meer nu "gewend", ook bedelaars zijn dagelijkse kost. Natuurlijk geef je de eerste 3x, maar de 4de keer op dezelfde hoek, dezelfde bedelaar ga je nadenken. Hmmm, dit is zijn manier van "werken". Wat doe ik ermee...ik heb gisteren niets gegeven....
De diversiteit aan auto's en vrachtverkeer is geweldig om te zien. Misschien moeten wij onze meningen ook eens herzien over openbaar vervoer in Nederland, aangezien Public transportation/de stadsbus er hier in Lagos zo uitziet!



Public transportation, vaak groen deze heeft een "ander kleurtje"



Het leven langs de openbare weg is bruisend, alles is mogelijk! Manicure behandeling, kappers bezoek, beltegoed op? Allemaal te koop en te doen langs de kant van de weg.

Even een dutje doen kan natuurlijk overal

Scheren op de stoep

Telefoonkaart regelen voor Casper op het terras, lekker buiten :)

De bruisende kleurrijke straten van Lagos

De start van school is heftig. De AISL is zeer ervaren met kinderen uit het buitenland die dit voor het eerst meemaken. En we worden fantastisch opgevangen. De leerkrachten zijn verschrikkelijk geduldig en de kinderen hebben alle tijd om "erin te komen". Er zijn geen prestatie verwachtingen voor de eerste periode. Als Casper en Iris zich maar happy gaan voelen op school. Maar voor nu even is het heel pittig. Vooral de overgang van lagere school naar middleschool is me er eentje. Maar ook in die situatie is de school voorbereid op de tegenslagen. Mrs Metcalf is Middleschool consultant en zei vanochtend nog, Casper doet het geweldig, hij is er vanochtend weer. Ik maak het vaak genoeg mee dat kinderen niet eens meer naar school willen en dan moet ik naar de kinderen thuis om ze te vertellen dat het goed is en dat de school eerst echt nog geen verwachtingen heeft vwb prestaties. Go Casper!!! Je bent een topper!

Hij is trots op zijn eerste Art homework. Make a Logo for a firma. Casper heeft gekozen voor de firma "Sparkle Diamonds", handelshuis in diamanten. Wow wat een mooi logo Casper!

Sparkle Diamonds, rechten te verkrijgen bij Dhr. C. Nijboer

En kleine Iris, die rekent ineens de sterren van de hemel! Na school doen we sommen in de schoolbieb en dan kan ze haar engels lezen in de rust thuis doen.

453x65= koekie voor Iris!

Casper and Iris @ AISL 2012

Met Lois en de kalkoenen gaat het heel goed! En natuurlijk vermaken we ons in de weekenden op alle mogelijke manieren, maar daarover vertel ik jullie graag in een volgende blog.

Voor nu eerst, liefs uit Lagos!

The good life VS the hard life of an Expat wife

Donderdag 19 januari 2012

Laat ik er niet omheen draaien, mijn leven hier in Lagos is een Paradijs. Alles waar ik een hekel aan heb om thuis in Nederland te doen, zoals poetsen, afstoffen en weet ik het wat allemaal meer, wordt hier in huis gedaan. Elke dag staat er weer een geweldig Diner op tafel. Ik woon in een huis waar je U tegen zegt, ieder zijn eigen badkamer, in de keuken kan je een dansshow geven, ons bed is zo groot, daar kunnen zowel Gerben als ik zo scheef liggen als we willen en dan vinden we elkaar nog niet. EN ik hoef niet te strijken!
Als ik wil sporten loop ik de trap af en ga ik fitnessen, als ik daar geen zin in heb loop ik door en duik in in het zwembad, waarna ik met een boek ga liggen zonnen.

Koffie wordt me gebracht op een dienblad, altijd in kop en schotel en als ik het zelf opruim is de steward "not amused". Maar tegen de tijd dat ik mijn eigen rommel niet meer opruim, omdat ik vind dat hij het moet doen, mag je mij afschieten. Ik heb me 1 ding me voorgenomen, ik blijf mezelf!
Tot vermoeiends toe groet ik iedereen of althans, zoveel mogelijk mensen. En weet je wat, dan komt er een glimlach op het gezicht van de bewaker of voorbijganger en krijg je altijd een "goodmorning ma'am" terug. Dan is je dag toch helemaal goed?!
En dan hebben we Ade, de chaffeur. Waar ik heen wil, hij brengt me. Duurt het shoppen 2 uren, dan wacht hij 2 uren op mij.
Gisteren ging ik mee koffie drinken met een aantal moeders die hun kindertjes hadden afgezet op school en me uitnodigde in "the Chocolat Royal" (krijg je ook niet bij de naam al het water in je mond?! Ik wel in ieder geval!) Daar zat ik tussen 4 Nederlanders, allemaal Expat wifes en 1 man. Lekker kletsten, beetje Latte drinken, keuvelen over van alles en nog wat.  Hoe graag ik daar ook wilde zitten zonder erover na te denken, lukt me dat niet. Steeds dacht ik; zit de chaffeur maar op mij te wachten, terwijl ik hier zit te relaxen. De keerzijde van de medaille is, de man heeft een goeie baan. Werkt al 8 jaar voor STG en kan ziijn gezin onderhouden. En dat omdat hij onze chaffeur is. Is hij de chaffeur voor iemand anders, dan zit hij ook te wachten op diegene. It's part of the job.

Driver: Ade

Ja, ik mag niet klagen wat dat betreft. Maar ook mijn medaille heeft een keerzijde. Gerben is al 2 weken van huis. Hij zit verderop in Nigeria in heel andere wereld waar broodje Salmonellakip of Bonzovlees dagelijkse kost is. Ik zit elke avond alleen (hij natuurlijk ook) En ondanks dat Skype een goeie vriend van ons is, is het toch fijner om dingetjes snel even te kunnen overleggen/bespreken als je bij elkaar bent. We missen elkaar...



De kinderen gaan naar een nieuwe school, vreemde taal, vreemde juf, vreemde kinderen, vreemd leersysteem. Iris krijgt traantjes in haar ogen bij het zien van al die cijfers en sommen, tekens die wij in Nederland op school niet kennen, haar eigen lieve juf mist, die haar altijd helpt en die je nu niet eens verstaat. Ze klapt helemaal dicht.

En dan wordt Casper helemaal in het diepe gegooid, die mag meteen naar Middleschool, waar hij van lokalen wisselt, vreemde vakken heeft en een locker waarvan hij het slot niet weet open te krijgen. En dat voor een kereltje van 11 jaar, die in nederland veilig in groep 8 zat bij zijn vriendjes en lieve juf. Arme kinderen, wat doen we ze aan?! Vele tranen vloeien er na de eerste schooldag. Afscheidsboekjes vanuit Nederland worden er weer bij gepakt en Iris zonderd zich af op het balkon. Moe zijn ze en hongerig (geen tijd gehad om te eten, of niet niet begrepen dat dát de pauze was om te eten i.p.v. te voetballen), verdrietig. Gut wat had ik het met ze te doen. Wat heb ik ze aangedaan, wat doen we ze aan...

Iedereen zegt het ons, de eerste weken zijn zwaar, maar als je het zelf overkomt, is het loodzwaar. Het enige wat je kan doen is er voor de kinderen zijn, met ze praten, maar ook ze weer op de juiste momenten met rust laten om zelf te verwerken.









AISL, educating tomorrows leaders



En dan toch gaat de wekker vanochtend om 6 uur, staan ze zonder mopperen op en trekken hun uniformpjes aan.

Iris heeft honger en lacht. Casper stopt zijn eerst gemaakte huiswerk trots in zijn rugzak en verteld me wat hij het eerste uur heeft. Vol verbazing bekijk ik met trots onze kinderen.

Het doet ze meer dan je van te voren bedenkt, maar ze zijn ook veel sterker en flexibeler dan je misschien denkt.



Iris maakt zich klaar voor de 2de schooldag



Casper doet zijn haar goed voor de 2de schooldag



En dan heb ik het nu nog niet eens over het leven in Lagos. Maar dat bewaar ik voor een volgende blog.



Voor nu eerst, liefs uit lagos ;)

Harmattan

January Dry season, season of the Harmattan wind

Overal zweeft en vind je op dit moment zandstof van de Sahara, heerheen geblazen door de wind. Soms is het alsof er een ongeloofelijk smoglucht hangt. Maar nu met de staking is dat onmogelijk, er rijden al een week amper auto's. De intensiteit is wisselend. De ene dag is de lucht bijna geel en de andere dag merk je het amper.

Harmattan zorgt voor een stoffige lucht, overal is zandstof

Het lijkt erop dat het einde van de stakingen in zicht is, maar ondanks de verlaging van de benzineprijs, blijft de sfeer grimmig. De straten zijn op dit moment in handen van de militairen. Wij mogen en kunnen wederom niet het compound af en de school is nog steeds gesloten.

We zijn gelukkig goed voorzien in voorraad, Emmanuel heeft de vriezer vol brood gestopt en er is voldoende drinkwater. (Wij drinken geen water uit de kraan, dat wordt sterk afgeraden en dus drinken wij alleen gebotteld water. Koffie, thee, eten koken, fruit en groente wassen, tanden poetsen, we doen we het allemaal met het bottel water)

http://www.nrc.nl/nieuws/2012/01/16/staking-nigeria-van-de-baan-na-daling-benzineprijs/

Door alle commotie en toch wel wat zorgen vanwege de stakingen, zou je bijna vergeten dat we hier ook zijn voor het Afrika avontuur. Gerben is hier voor een geweldige carriere, de kinderen voor een fantastische ervaring, een aanvulling op hun opgroeien en ontwikkeling in hun jeugd. En ik, ik persoonlijk had en heb een plan, een doel voor ogen. Ik wil iets betekenen. Iets doen voor een ander. En al heel snel kreeg ik via via een naam door van een persoon, die zich bezig houdt met de zorg van straatdieren. Honden, katten, papagaaien, dieren in het algemeen. Helena van Dierendonck. Werkend voor een van de grootste olie maatschappijen als geoloog, steekt ze al haar vrije tijd, samen met haar partner Laurens, in de achtergelaten of op straat levende dieren. Fantastisch zulke mensen! En wat ben ik blij dat ik meteen mee mocht gisterochtend. Samen met Casper en Iris stonden we op zondagochtend 8 uur klaar buiten de deur van de compound. Even over 8ten pikte ze ons op en reden we naar de shelter.



Helena van Dierendonck



De hoeveelheid honden is wisselend. De ene week zitten er 16 honden, de andere week 4. Deze week waren het 6 honden en 1 kat. Het doel voor "ons" (voor zover ik over ons kan spreken, de kinderen en ik zijn er pas 1x geweest, maar wil me heel graag aansluiten) van deze locatie is voornamelijk de dieren aandacht geven en verzorgen. Daarnaast voorziet Helena veel in de noodzakelijke zaken als kattengrind en voer. De hokken waar de dieren inzitten zijn erg klein en gammel. De dieren zitten door de week de hele dag in de te kleine hokken en komen er niet uit en de hokken worden heel slecht schoongehouden.



Animal shelter, Lagos 15-01-2012

Helena wil een grootschaliger project opzetten waarbij ze zelf alle touwtjes in handen heeft en waarbij de zorg van de dieren voorop staat. Zoals het nu georganiseerd is, staat vooral het zakken vullen van de eigenaar van the shelter voorop. Maar voor nu eerst gaat het erom dat de dieren die er zijn hun liefde en aandacht krijgen. En wij gaan haar daarbij helpen!

Iris met de kleine krullebol



Casper met de zwarte doerak

Maar wij hebben voor ons een persoonlijk project, LOIS en de kalkoenen! Nadat we koffie dronken op de prachtige compound van Shell, gingen we wandelend met de hond van Helena en Laurens langs bij een ander project van hen. Alsof het zo moet zijn, nog geen 50 meter bij ons vandaan zit een jonge pup samen met 2 kalkoenen. De eigenaar van de dieren is amper aanwezig en daardoor wordt er minimaal voor de dieren gezorgd. Nu is de eigenaar verantwoordelijk en kan je hem erop aanspreken dat hij zijn dieren niet goed verzorgd. Maar we zijn niet in europa, we zij in Afrika. En hier moet je tactisch zijn. Je moet het goede voorbeeld geven, blijven controleren en als je zeker weet dat mensen het echt wel weten ga je ze erop aanspreken dat het moet zoals het goed is. Dus wij gaan ons best doen om ervoor te zorgen dat Lois en de kalkoenen goed verzorgd worden, maar daar gaat tijd inzitten en we zullen moeten blijven "controleren". Stiekum gaan we ook lekker van haar genieten, want ze is een dol enthousiaste pup en een prachtdier.



Lois







Lois and the turkey's

Keeping you posted!

Liefs uit Lagos

Paradox luxe versus vrijheid

14-01-2012

Inmiddels zijn we een week verder en we hebben een dag vrij van de staking!
Ze zijn er nog niet uit, President Goodluck en the Labour. Wel is er besloten dat vandaag en morgen (zondag) Nigeria "effe" pauze neemt van de staking. Dat betekend voor ons EIN-DE-LIJK de deur even uit!

Gerben is inmiddels alweer een week aan het werk in Onne/Port Harcourt, ongeveer een uur binnenlands vliegen en dus ver bij ons vandaan. Dat is de realiteit, ondanks al het gedonder, Gerben werk keihard door. Al wil het moeizaam nu er zo weinig te regelen is, omdat alles plat ligt. Onderdelen worden niet geleverd of zijn niet te verkrijgen en verzin het maar, het wil niet. Maar toch moet het schip klaar zijn voor de deadline, dus loopt Gerben nog een stapje harder. Met stralen zweet over zijn rug, denderd hij over de werf om iedereen op z'n klote te geven om het werk toch gedaan te krijgen.

Jascon 23

En wij, wij klagen over het feit dat we ons vervelen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik dat toch gewoon eerlijk bekennen. Wij kunnen niet van de compound, niemand kan hier naartoe komen. Nou ja, de durfal, die wel. Maar die neemt een risico. Woensdag werd er nog geen 300 meter bij ons vandaan, op the roundabout gedemonstreerd. En er is daar op de ochtend iemand dood geschoten...ik heb er niets van gehoord. Onze compound is zo goed beschermd dat je er niets, maar dan ook niets van merkt. Enkel de stilte valt op.

Maar wat doe je dan een week lang, niet anders dan in je huis en binnen de muren van de veiligheid rond te hangen. Nieuws bijhouden, lezen, kinderen wat "les" geven, zwemmen, sporten, eten.

Koffie drinken op ons heerlijke balkon

Lekker zwemmen

Een beetje op de laptop, Skypen met thuis of spelletjes doen

Sporten, Micky doe normaal!

Lekker veel lezen

Hoelang duurt het nog? Mailtje hierheen, smsje daarheen, wie weet er meer?! Niemand weet het. Op woensdag begin ik em toch wel te knijpen, ik heb nog 12 flessen drinkwater en 1,5 brood. Boterhammen maar gaan tellen, want anders hebben we straks niets meer! En om nou spagetti op de ochtend te eten, is ook wel weer wat. Maar goed, nood breekt wet als het moet.
Donderdag vind ik achterin een kastje een pak Cornflakes, je moet eens weten hoe blij ik daar van werd!!! Ik dacht; ik eet wel Cornflakes, dan is er voorlopig genoeg eten voor het onbijt en lunch. En dan op vrijdag komt buurman Geir (uit Noorwegen) met het fantastische voorstel om naar het Radisson Blue te gaan, een hotel met zwembad en een goed restaurant. Wat waren we blij! Er even uit, pfffff. Met toch wel de bewustwording van het risico op het moment dat we buiten de veilige deuren van de bewaking aankomen bij de afslag voor de roundabout, nemen we maar een grote omweg door de rustige straatjes.
Ineens ben je je bewust hoe waardevol vrijheid is.

The freedom of speaking, the freedom of silence



Liefs uit Lagos

Een serieuse neus in de boter

http://nos.nl/video/329387-opstand-in-nigeria-vanwege-afschaffen-subisie-op-benzine.html

http://www.telegraaf.nl/buitenland/11273452/__Nigeria_staakt_weer__.html?sn=buitenland






Al sinds maandag is de school voor Casper en Iris gesloten. We kunnen niet van de compound. Onze chauffeur en steward kunnen hier niet komen in verband met de staking. Alles ligt plat.
Op de compound merken we niks, maar in de bovenstaande beelden is het wel duidelijk te zien hoe het ervoor staat op the Mainland...en dan voor te stellen dat we afgelopen week nog over de weg reden, waar in het filmpje gedemonstreerd wordt.

Wij maken er maar het beste van en liggen morgen weer aan het zwembad, maar ik voel me er niet happy onder. Niet zozeer dat ik me onveilig voel, veel meer het gevoel waar de mensen hier voor demonstreren en dat wij op nog geen half uur en enkel een brug verder onder dezelfde zon liggen te luilakken.
Ik schaam me voor waar wij soms over klagen...

Voor de leeuwen geworpen of nog een dag langer #langlevedeluxe

Zondag 8 januari 2012

Inmiddels zijn we uitgepakt, ingericht en voorgesteld aan deze en gene. Gerben is al in het ritme van werken en wij nemen het er nog even van in de vakantie.
'S avonds genieten we van rode wijn in de kristallen glazen, overdag bikkeld Gerben voor de centen en ik moet wennen aan het leven in Afrika...

Om kwart over 6 gaat de wekker en gaat Gerben aan de slag. Onze steward Emmanuel is er om 6:30 uur, dekt de tafel en maakt de thee. Hij is zo precies en gedreven in zijn werk, dat hij zelfs de thee voor je roert. Dat moet erg wennen, een vreemde in je huis die alles doet. Hij kookt, wast, stoft, dwijlt (met Dettol!!!) strijkt ALLES (maar dat is niet alleen omdat het netjes is, maar vooral ook Malaria preventie. Als je kleding strijkt, voorkom je insecten in kleding, hebben we inmiddels geleerd van de gevorderde Expats)

Woensdag hadden we Emmanuel zijn vrouw en kindje uitgenodigd, want we hadden kadootjes voor het kindje. Ze waren zo dankbaar!



 

Emmanuel, Kate en Ameli Mery


Casper en Iris dartelen lekker mee door de dag. Ze zwemmen of zitten op Skype met de vriendjes en vriendinnetjes uit Nederland. We spelen Monopoly of we tennissen op de Wii. Tennis IRL kan eventjes niet i.v.m. reparaties aan de baan.
Afgelopen donderdag ben ik met het stel alleen de deur uit gegaan. Voor school dragen de kinderen uniformen en we moesten nog op zoek naar de juiste rok en de juiste broek. Via de vrouw van een collega van Gerben (zeer ervaren Lagos bewoonster, die mij al meerdere keren geholpen heeft met eea) had ik een tip gekregen waar dit te koop was. Let op de omschrijving; schuin tegenover de Mega Plaza op VI, daar is een winkeltje dat "Mothers Care" heet. Als je daar een trappetje op gaat kom je in het winkeltje terecht. En ja hoor, na even zoeken en vragen vonden we het winkeltje. In know time, hadden we de juiste rok en broek en we gingen daarna nog even shoppen in de Mega Plaza. Missie geslaagd! Het voelde werkelijk als een overwinning, in een toch wel heel grote stad, waar echt alles onbekend is en alles vreemd. We zijn een ware bezienswaardigheid, want je bent echt 1 van de weinige blanke mensen. Iedereen bekijkt je en draait zich om als je langsloopt. Ik had me werkelijk niet gerealiseerd dat zelfs de paspoppen in de etalages en de kerstman een donkere huidskleur zouden hebben, hoezo blond...mijn tekortkoming, sorry!

Ik moet er wel bij vertellen dat ik zelf niet de weg hoef te vinden in de stad. Onze chauffeur Ade brengt ons waar we maar willen. En ik ben er erg blij om, want het verkeer en de regels begrijp ik nog niet. En het is verschikkelijk druk.

Indrukwekkend vinden we iedere keer de verkopers langs de auto's. Met regelmaat sta je vast in het verkeer/chaos. Daar maken de mensen met een handelsgeest dankbaar gebruik van en komen langslopen met wat je maar kan bedenken. Gisteren hebben we bijvoorbeeld een spiegel gekocht aan de auto :) Maar wijnrekken, sokken, drinken (gekoeld!), wc brillen, antennes of boeken zijn ook te verkrijgen. Geen probleem!

Gisteren (zaterdag) moest Gerben eerst nog werken. (Ja mensen, Gerben werkt 6 dagen in de week, respect voor deze man! Het is wel heerlijk dat hij tussen de middag thuis eet. Dat breekt de dag.) Toen hij thuiskwam zijn we als gezinnetje op pad gegaan en we belandde in een tentje van een Libanees genaamd "La Pizza", nadat we wat geshopt hadden in de Nigeriaanse Albert Heijn. (Er is een winkel "keten" genaamd Goodies, waar echt alles wat je gewend bent kan kopen. Natuurlijk wel tegen de AH prijzen ;) ) Na de onnodige inkopen van Pringles en andere versnaperingen lieten we het Star bier rijkelijk vloeien op dit heerlijk Afrikaanse terras. De kinderen deelden een Salami Pizza en Gerben leerde mij Suya kennen. Zeer scherp gekruid rundvlees, lekker krokant gegrilld. Een hele goeie combi met het bier. Casper werd nog door de eigenaar van het terras begeleid naar het toilet. (lees#pissen in het open riool)


La Pizza



Suya werd geserveerd op printpapier, op en top recyclen!

Inmiddels zijn we zondag en in principe zou morgen het nieuwe schoolleven voor Casper en Iris beginnen. Maar alles loopt anders. Het is niet voor niets een avontuur waar we aan zijn begonnen, maar dat we meteen de keiharde realiteit zouden meemaken hadden we nog niet op gerekend. Maar er is voor morgen een Nationale staking afgekondigd. Dit omdat de overheid de subsidie van de benzine heeft gehaald. Dat betekend een verdubbeling van de prijzen en dat trekken veel mensen, maar ook locale ondernemers hier niet. De staking is officieel verboden door de rechter, maar wat ik begrijp betekend dat enkel dat de staking in plaats van een dikke week, maar een aantal dagen zal duren. Voor de komende dagen zijn we gebonden aan onze veilige compound. Wij wonen op een van de best beveiligde compounds uit de buurt, heb ik me laten vertellen. Dus de autobranden en rellen zullen wij op afstand meemaken. School is voor alsnog gesloten en Gerben is vandaag afgereisd naar Onne in plaats van morgen. Emmanuel heeft gisteren extra eten ingekocht voor ons, zodat wij ons prima redden in ons #luxelevenparadijsje...voorlopig.

Keeping you posted! Liefs uit Lagos.

Het is zover!

3 januari 2012
Na maanden van voorbereiden, afwerken van "to do" lijsten, afscheidsfeestjes, invullen van formulieren en inkopen doen is het dan zover, Emigreren naar Nigeria, Lagos. Om precies te zijn het eiland Ikoyi, wat via de 3rd Mainlandbridge verbonden is aan the Mainland.

14 stuks bagage inpakken, ompakken, uitpakken, wegen en weer inpakken. Klotsende zweetoksels, tranen van het achterlaten van ons waterige, winderige maar o zo heerlijke Nederland en onze lieve familie, vrienden maar ook huisdieren, zitten we dan in het vliegtuig. Alles valt van ons af. We drinken rode wijn, de kinderen verdrinken zich in de multi media gebeurtenis en bij het zien van de film "All Stars-Old Stars" krijgen we rode, natte ogen. We beseffen ons wat we achterlaten.

Maar ook wat ons te wachten staat...avontuur!!!
Er is heel wat aan vooraf gegaan om de beslissing te nemen, de knoop door te hakken, de familie te laten weten dat we ze voor lange tijd verlaten, maar vooral de zorg of alles goedkomt heeft knopen in onze nek gelegd. Maar nu, tijdens de vlucht valt het van ons af. Er is geen weg meer terug. De koffers zitten in het ruim, de dieren hebben hun nieuwe huisvesting en Casper en Iris zijn officieel ingeschreven bij de AISL (American International School of Lagos): Educating Tomorrow's Leaders, staat er voorop de folder van de school, dat beloofd wat!
We zijn er klaar voor en we hebben er zin in, we emigreren naar Afrika, een ander continent...