't laatste eindje

Me and my kittycatty friends@Lagos

Daar zit ik dan, achter mijn oude vertrouwde laptop. Ze heeft een zware operatie ondergaan, ze heeft nieuwe hersenen gekregen...
De arme schat kon het allemaal niet meer aan, die brei aan woorden, de stapels foto's, al die bewerkingen van foto's en filmpjes, ze kreeg het niet meer op de rit.
Maar gelukkig was daar dokter Gerben. Hij wist een prima operatie uit te voeren met een geslaagd resultaat. Hij had wel wat hulp nodig van een specialist, maar laten we wel wezen, elke goeie chirurg roept hulp van een specialist in om de juiste diagnose te stellen en de juiste behandeling toe te passen. En het heeft gewerkt! Want hier en daar missen we wat, maar aan de andere kant, het delen van informatie heeft zo zijn voordelen en het meeste is weer waar het moet zijn.
Dus eindelijk tijd en de mogelijkheid om mijn blog bij te werken.

Er is weer zoveel gebeurt en het eerste half jaar zit er alweer op. Voor mijn gevoel is het zo kort geleden dat ik met klotsende zweetoksels is het vliegtuig zat op weg naar ons nieuwe leven. En nu zijn we volop de vakantie aan het plannen. 10 weken lang vooruit plannen, wat een vrijheid!

Maar we zijn er aantoe.
Wat het is dat me moe maakt, waarom ik vaak hoofdpijn heb en ondanks de heerlijke rustige ochtenden zonder zorgen over wat dan ook, zijn ze soms ook best saai als alles verder geregeld en georganiseerd is. Het gemis van vrijheid om zelf even op de fiets te stappen, de benewagen te pakken of met de auto een paar spijkers te halen bij de doe-het-zelf zaak, allemaal dingetjes die mij (en ons) ertoe zetten om lekker weer "naar huis" te gaan.

Maar we zijn inmiddels hier in Lagos ook thuis. Want laten we er niet omheen draaien, Casper en Iris zitten lekker in hun vel, ze doen het erg goed op school, ze hebben een sociaal leven van heb ik jou daar en o wat zijn we trots op onze kids, zo ongeloofelijk snel hebben ze de engelse taal opgepakt. Het is gewoon lachen als Iris ons aan de eettafel verbeterd of uitlegd als we het over de taal hebben. Of hoor Casper eens kletsen met bijvoorbeeld zijn Israelische vriend Yoav, fantastisch!
Maar indrukwekkend is het om ze allebei voor publiek te zien, sprekend in het Engels. De een in een play de ander tijdens een presentatie, die ze geheel zelf heeft moeten schrijven. Zie hier de 2 kanjers, allebei 5 maanden in het buitenland!

          

Gaat het goed met de kinderen, dan gaat het goed met jou.

Het charity feest voor ons schooltje was een MEGA groot succes! Naast de steun vanuit Nederland (een speciaal dankwoord gericht aan Kapitein Oldenburg en mijn schoonouders;) ) heeft de opbrengst van de tickets sales ervoor gezorgd dat we genoeg geld bij elkaar hebben om alle 50 kinderen het komende schooljaar weer naar school te kunnen laten gaan!

Hulde aan alle mensen die zo geweldig zijn om dit te steunen!!!!!

Het heeft mij wel aan het denken gezet. Want het voelt raar dat deze kinderen afhankelijk zijn van het feit dat wij een feest organiseren of niet, dat dat bepaald of zijn naar school kunnen volgend jaar.
Aan de andere kant wij hebben het gedaan en zij kunnen daarom nu weer een jaar naar school, 50 kinderen! Dat zijn er echt heel veel!!!

Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte over het schooltje via mijn blog.

The team to make the party happen!

Ik moet even een stukje terug in de tijd gaan, want ik ontkom er niet aan om het Oranje gevoel in Lagos te noemen. Want jawel Koninginnedag wordt ook hier in Lagos gevierd!
Naast de viering op de Dutch night met behoorlijk moeilijke vragen over het Koningshuis, plonsten de kinderen in de oranjesfeer op het compound "Rebecca Court" in het zwembad.

Cheers, to our Queen!

Dat de laatste weken voor de zomervakantie druk zouden zijn had ik niet verwacht. De charity- en afscheidsfeestjes worden je om de oren geslagen. Het Expat leven zit vol verassingen. Het weekend na Koninginnedag zaten we op sjiek met een grote hoed op bij "the big hat brunch". De opbrengst van de kaarten gaat naar apparatuur voor het scannen op borst kanker hier in Nigeria. Super goed doel natuurlijk! En een gezellige middag, met hoed op. Iedereen klaagde over het wennen van het dragen van de hoed en ik realiseerde me dat ik me er helemaal niet aan hoefde te wennen. Het duurde even tot het kwartje bij me viel dat ik normaal natuurlijk wekelijks een cap draag met paardrijden. Endus voelde het niet raar om iets op het hoofd te hebben.

Het regenseizoen is inmiddels al volop gaande. Ik had eigenlijk verwacht dat het dagenlang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zou regenen. Maar het is een beetje anders. Het regent regelmatig en als het regent dan kan je in feite de shampoo fles pakken en buiten gaan staan je haar wassen, want het komt met bakken uit de lucht.

Het resultaat is dat de straten helemaal vol staan en de drainage (daar waar het is, want het is er meer niet dan wel) het niet aankan.

En dan tref je het niet als je op zo'n plek autopech hebt...

Afgelopen weekend had Casper zijn allereerste Schooldance. Toen de flyers werden opgehangen zei Casper heel stellig; Nee hoor, daar ga ik niet heen! Dan moet ik met een meisje en dat doe ik echt niet, bovendien ga ik NIET dansen. Dus, dat was meer dan duidelijk.

Maar toen uiteindelijk bleek dat hij niet beslist met een meisje moest en dat hij zelf uitmaakte of hij ging dansen was hij ineens snel om. Bovendien gingen zijn vrienden ook.

Op zaterdag was het dan zover, om 16 uur zat meneer al in zijn strak gestreken blouse en gel kuif klaar op de bank. Zo mama, ik kan nu wel naar Niek. (Het feest begon om 18 uur, gniffel)

Hij zat er zo vol van dat hij zijn entreekaart was vergeten en we alsnog achter hem aankonden. Het voordeel was dat Gerben daarom wel de vol enthousiaste mannen op de foto kon zetten voor ze weggingen.

                                                                           

Nu staan de laatste 2 weken voor de deur. 2 weken van Finals voor Casper, afronden van schoolzaken voor Iris en met de wetenschap dat ze allebei lekker overgaan naar 5th en 7th grade, met A's, B's en C's op hun rapport, kunnen ze genieten van hun welverdiende vakantie.

En niet alleen voor hen, ook voor hun vader en moeder. Augustus storten we ons weer volop in het Lagos leven.

Ik wens iedereen een heerlijk zomer, met veel vitamine Z(on)!

Love from Lagos/Liefs uit Lagos

Help the children in Lekki-Lagos-Nigeria go to school!

Al een aantal keren heb ik mijn verhaal gedaan over het schooltje in Lekki.
Het schooltje wat mij Lagos/Nigeria laat zien zoals het is.
Het schooltje wat mijn ogen opent, mijn gedachten aan het werk zet, mijn mening doet bijstellen, mij doet inzien hoe verschrikkelijk goed wij het hebben, hoe verschrikkelijk goed onze kinderen het hebben.

De kindertjes op het schooltje openen mijn ogen, ze raken me in mijn hart, het gebouwtje met houten muren en een golfplatendak laten mij inzien dat een school meer is dan lesgeven.

Het schooltje vanbinnen

Samen met een groep dames en 1 heer gaan we elke 2 weken op woensdagochtend knutselen met de kinderen. Met de allerkleinste gaan we in de bieb lezen, de rest heeft een thema en knipt, plakt, kleurt en tekent erop los waarbij ze hun helpen. De juffen en meesters vinden en het ook heerlijk om zelf een tekening te kleuren of een knutselwerkje te maken. En dat geeft een goed gevoel voor ons, dat betekend dat zij even weg kunnen zinken in gedachte met iets anders als zorg om geld, ziektes of wie weet welke situatie ze in zitten. Vorige maand vroeg 1 van de juffen mij; Kan ik niet met je mee, mag ik niet met je mee naar Europa, neem me alsjeblieft mee...dat zet je wel aan het denken.
2 weken geleden vroeg ze het weer aan iemand anders van de groep. Helaas kunnen we haar daarin niet helpen.

Het schooltje is met hulp van de Zuid-Afrikaanse dames opgezet en zij hebben sinds 2006 ervoor gezorgd dat de school voorzien is van het gebouwtje, de tafeltjes en bankjes, schoolborden, de bieb en nog een aantal zaken. Zij zorgde voor het onderhoudt, niet door geld aan het schooltje te geven, maar door het geld wat ze van sponsors ontvingen zelf mensen in te huren om het te maken. Dus geen gedoe met waar blijft het geld, direct resultaat.
Zij wisten jaarlijks 50 mensen te vinden die een kindje wilden sponsoren. Dit betekende dat het kindje naar school kan/onderwijs krijgt, schoolmaterialen krijgt, een uniform en een rapport.
Door een jaarlijks geheel gesponsord feest te organiseren, waarbij de opbrengst van de kaartverkoop geheel naar het schooltje ging, hadden ze een aardig budget om te investeren, zoals een generator.

Nu hebben wij het stokje overgenomen en over een kleine 2 weken organiseren wij een feest. De opbrengst van de kaartverkoop gaat rechtstreeks naar het schooltje. (niet letterlijk in 1 keer in een dikke envelop natuurlijk ;) )
Het voelt goed om dat te doen! Echt geweldig om zo dicht op het vuur betrokken te zijn, zo kort bij, niks via giro 555 storten en klaar, maar zelf alles regelen, sponsors zoeken, nadenken hoe doen we dit, hoe doen we dat, waar gaan we het geld aan besteden, enz!

No food for Lazy Man!

Al zal de opbrengst niet voldoende zijn om naast de sponsoring van schoolgeld voor een aantal kindertjes, ook nog onderhoudt te kunnen doen aan het gebouwtje. Het dak lekt nog steeds en het regenseizoen is al begonnen. En als het regent dan regent het ook echt!

Daarom wil ik gebruik maken van mijn blog om een oproep te doen. Zou jij mij willen helpen geld bij elkaar te krijgen voor " mijn" schooltje. Het is natuurlijk niet mijn schooltje, maar ik voel me erg betrokken en wil heel graag deze 260 kinderen blijven helpen.


Wil je me helpen? Stuur me dan een mailtje micky.nijboer@gmail.com dan vertel ik je alles!

Als je geld wilt overmaken, stort dit dan op 42.68.91.899 ov.v. V.S.P.N. schooltje Lekki

Het repareren van het dak kost zo'n 1500 euro.
Het schoolgeld van 1 kindje is 125 euro. Hoe meer sponsors, hoe meer kinderen we naar school kunnen laten gaan, zodat ze leren lezen, schrijven en rekenen! (serieus, er zijn hier zoveel mensen die niet kunnen lezen en schrijven. En om dan kok te worden geen recepten te kunnen lezen moeten ze het hebben van praktijk ervaring, en een mooie kokschool is er niet ;) )
Elke kleine bijdrage helpt!

Wij persoonlijk gaan een kindje sponsoren.

Voor nu eerst liefst uit Lagos/Love from Lagos

Makoko v/s Epe @ Lagos

Oyibo-Eni Dudu (Yoruba language) no judgment, just a privilege to walk hand in hand with eachother...

Na een radio stilte op mijn blog, eindelijk weer een update.

Er is weer veel gebeurt de afgelopen weken! Helaas had ik een laptopcrash en was het internet instabiel de laatste 2 weken. Balen! Maar het hoort erbij, leven in Lagos.
De vanzelfsprekendheid die we kennen in Europa, werkend internet, stroom/electriciteit en de kennis van onze electronica, waardeer je meer als je erachter komt dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Ik voel me bevoorrecht een paar mooie ervaringen te hebben opgedaan hier in Lagos, samen met ons gezin.

Op 22 april vierden we mijn eerste verjaardag hier. Eigenlijk hadden we al eerder een housewarming willen geven, maar dit konden we mooi wat groter uitpakken, zodat onze Lagos-expat-vriendenkring meteen een idee had waar we wonen. En het was hartstikke geslaagd! Het was erg leuk dat er zoveel mensen langs kwamen. Onze steward had samen met een vriend van hem heerlijke hapjes gemaakt en Gerben en ik hadden een goeie vulling van de bar gedaan. Voor de kinderen hadden we snoepjes en ijsjes, dus de dag kon niet meer stuk.

Happy Birthday!

Op dinsdag 24 april kreeg ik een uitnodiging van een van mijn expat vriendinnen, om een schooltje te bezoeken wat ze met de Belgische gemeenschap aan het bouwen is. Dit schooltje wordt gebouwd in de armste wijk van Lagos, Makoko.
Tezamen met mijn Australische-expat vriendin gingen we op pad naar de sloppewijken van Lagos.
Nog nooit eerder was ik in een sloppenwijk geweest. Nog nooit eerder had ik met eigen ogen gezien wat ik zag, geroken wat ik rook, gevoelt wat ik nu voel.

Na een ritje van nog geen 15 minuten, 1 brug verder dan waar wij wonen, stapten we uit de koel ge-airconditionde auto de bedwelmende warmte in. Het allereerste wat ik voelde was een opkomende kokhals neiging. Ik kon eerst alleen maar denken; als ik nu maar niet moet kotsen.
De stank was onbekent voor mij en bijna niet te harden.
Zowel mijn Belgische als Australische expat-vriendinnen keken niet op of om en ik merkte niets aan hen vwb de geur. Het lag aan mij, dat kon niet anders. (Dat beide in India hebben gewoond en de geur kenden van de sloppenwijken in India, wist ik toen nog niet)
Glibberend over modder en afval, bewogen we ons door smalle steegjes richting daar waar het schooltje gebouwd wordt.
Het gevoel van leegte overkwam me. Een hol gevoel in mijn hersenpan en ik keek om me heen naar al dit, al deze mensen, de grijze natte vieze massa onder onze voeten.

Nadat ik als een soort zombie achter de anderen aanliep kwam ik langzaam weer terug in de waarheid. Lachende blije kinderen riepen, Oyibo!
Ik had de week ervoor op het Lekki schooltje aan de kleuterjuf gevraagd wat ik terug kon zeggen als kinderen dat zouden roepen. Ze vertelde me; Eni Dudu! That will make them smile! Dus ik riep terug, Eni Dudu! En de kleuterjuf had gelijk, de kinderen begonnen te gniffelen! (Oyibo=witte mensen, Eni Dudu=zwarte mensen)

Vol bewondering heb ik gekeken naar het grijze betonnen gebouwtje. Ze vertelde me dat de fundering van het gebouwtje staat op het door afval gedempte water, met daaroverheen een laag zaagsel. De zacht golvende beweging onder onze voeten bevestigde het verhaal.
Om ons heen dromden de kindertjes. Spierwitte tanden ontblootte zich. Wat vinden ze het prachtig als je een foto van ze maakt en ze die dan aan ze laat zien! Ze wilde meer, meer en meer op de foto! Alle posities werden aangenomen als we onze lenzen in de aanslag namen...
Het gevoel van "aapjes kijken" was er helemaal niet. Dat was ook niet de reden om daarheen te komen. Ik voelde me bevoorrecht er te mogen zijn en het initiatief van de Belgische gemeenschap hier in Lagos een hart onder de riem te steken.

Na het bezoeken van het gebouwtje werden we uitgenodigd om mee te komen in een kano om te kijken voor wie het schooltje gebouwt word.

Ik ben geschokt, droom er elke nacht nog over. Al die televisie beelden, al die denkbeelden die ik had over armoeden en sloppenwijken, het was nog niet een 10de% van de waarheid. Ik voelde me zo rot. Het is met geen pen te beschrijven hoe verschrikkelijk de leefomstandigheden zijn voor deze mensen. Hoe ik me schaam voor mijn hebberigheid (die ik niet meer van mezelf accepteer) nu ik heb gezien en weet hoe mensen op onze zelfde aardbol ook leven.
Wat ik ermee moet, wat ik eraan kan doen, ik weet het niet. Ik persoonlijk kan er niets aan doen en niets aan veranderen. Ik kan alleen dat wat er in mijn mogelijkheid ligt wat aan doen. De bedelaars een beetje geld geven, de kinderen wat lekkers, delen wat we kunnen missen. Misschien kan ik in de toekomst meer doen. Hoe en wat, dat komt nog wel op mijn pad.
We mochten foto's maken van the Chief die ons meenam in de kano, de man die het bouwen van het schooltje beheerd en zorgt voor de communitie in Makoko.
Ik wil graag een aantal met jullie delen en zal een link plaatsen naar alle foto's.
Zie vooral ook ieder mens als een idividu, elke persoon is iemand zoals jij en ik. Helaas niet in de omstandigheden zoals jij en ik...

*klik* Alle foto's van Makoko *klik*

Afgelopen weekend hebben we genoten van een heerlijk lang familieweekend. De kinderen hadden vrij ivm 1 mei, dag van de arbeid en Gerben had heerlijk ook maandag en dinsdag " vrij genomen".
(de telefoon ging nog de hele dag door en is dinsdag op kantoor geweest, maar het vrije gevoel hadden we wel)
Zondag zijn we naar Epe geweest. Een dorp binnen Lagos Estate, maar zeker een dik uur rijden.
Wat prachtig om te zien hoe mooi de natuur is hier in Nigeria! En dan hebben we maar een heel klein stukje gezien. Het was een verademing om de ruimte en al dat groen te zien.
Het water was helder, de roeiers van de kano's dronken tijdens het varen uit het water, we zagen prachtige vogels en het groen was groener dan groen.

Prachtig blauw vogeltje! Geen idee wat de soort is, wie het weet, let me know!
Uit betrouwbare bron inmiddels begrepen dat het een Kingfisher is. (thnx Carine!)

 Over 6 weken hebben de kinderen vakantie. De tijd vliegt voorbij. Het lijkt of zijn we net vertrokken en zijn we net begonnen aan dit avontuur. Met een keer knippen met je vingers en het schooljaar zit erop.
Ik voel me nog zo'n beginner, ik weet nog zo weinig van dit land, dit leven. We hebben nog wel even tijd nodig voordat we het in de vingers hebben. Maar de eerste stappen zijn gezet, hier en daar staan onze voetsporen al in het zand, de modder, het leven. Het leven in Lagos.

Voor nu eerst liefs uit Lagos/ Love from Lagos