Be who you are

I'm going to miss you dear Beppe, but your forever in my hart, in our harts...

Hoeveel kan een mens hebben?
Of wordt je misschien sterker op het moment dat alles mis lijkt te gaan?
Dat je denkt; meer kan ik er niet bij hebben.
Waar haal je de kracht vandaan, de energie?
Of heb je dat misschien helemaal zelf in de hand?
Ik weet het niet...

Maar dan ineens weet je het wel. En kom je weer terug bij waar het begon.
~Wees wie je bent. Heb respect voor elkaar...~

How much can a person handle?
Are we maybe stronger when it feels like everything is falling apart?
The moment that you think; I can not handle anymore.
Where do we get the strengsth, the energy?
Or is it maybe that it is all in your own hands?
I really don't know...

But then all of a sudden you do know. And than you're back where it all started.
~Be who you are. Have respect for one another...~



Forever a Hero, for always in my heart



Kanaalkoorts

Klik hier om erachter te komen wat kanaalkoorts is

Mijn stoere zeebonk

Zo'n typsch nautisch dingetje, kanaalkoorts. En laat ik nu met een nautische vent getrouwd zijn!
Zijn we niet zeilend in onze vakantie midden op de Noordzee dan zijn we wel wonend in West Afrika omdat mijn zeebonk werkt aan zijn carriere in de nautische sector.
Wat een mazzel dat hij getrouwd is met een vrouw die is opgegroeid met een moeder en een opa die daar ook vol van zitten en elke jeugdvakantie op het water doorbracht. Daar kunnen alleen maar waterige kinderen van komen.
Nou en dan zit je dus hier, in Nigeria, wonend aan het water.

Het brengt mij en mijn gezin zoveel moois, ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn passie en talent. Anders hadden Casper en Iris dit nooit kunnen beleven in hun jeugd. En ik niet in mijn leven. We zijn een aardig goed team al zeg ik het zelf, hij brengt ons de mogenlijkheden en wij volgen hem trouw en we supporten elkaar. Het een vult het ander aan.

Een goed team!

Maar dat goeie team en die samenwerking hebben we dan ook hard nodig. Ondanks alle luxe voorzieningen valt het niet altijd mee. En dan bedoel ik nog niet eens de vele uren, de 6 dagen in de week en het harde werken wat Gerben moet of dat de kinderen bergen huiswerk hebben.
Maar het leven in een heel andere cultuur en ermee omgaan. De normen en waarden zijn zo anders, ze zijn zo arm en zoeken elke mogenlijkheid om je om geld te vragen, of van je te stelen. Eerst heb je wel een soort van begrip, maar op een gegeven moment wordt je behoorlijk geïrriteerd, of bang, of boos...
Vorige week was hier niet ver van onze compound vandaan een inbraak. Alle laptops en telefoons waren gestolen. Achteraf bleek het om een "inside job" te gaan. Met andere woorden, bewakers of vrienden van de bewakers. Dat maakte me erg ongerust.
Regelmatig lees in het boek LAGOS easy access. Een boek geschreven door een aantal dames van the American Womans Club. Het is een boek speciaal geschreven en uitgebracht voor nieuw komende Expats en staat bol met informatie. Heel erg nuttig en ik pak het er regelmatig bij als ik iets wil zoeken of vinden.
Nu las ik in het stuk over "Hiring staff" het volgende: (vrij vertaald) Als je iemand moet ontslaan, is het een goed idee om dat niet in je eentje te doen. Op het moment dat je het de persoon hebt laten weten dat diegene "ontslagen is", vraag je meteen je sleutel terug en elke andere toegang die diegene heeft. Zorg ervoor dat je nooit gaat vechten met de persoon, laat de politie het afhandelen. Verbreek daarna het contact met de persoon. Biedt nog wel "service money" aan, voor elk gewerkt jaar een maandsalaris.
Dus...

Toen ik later hoorde dat de "inside job" hier niet zover bij ons vandaan uiteindelijk bleek te gaan omdat iemand was ontslagen, vielen bij mij de puzzelstukjes.

Vanochtend was het weer knutselen op het schooltje. Ik keek er naaruit, vooral omdat ik toch wel het gevoel had "iets" op te bouwen met de kinderen. We waren lekker bezig, ik zweette weer als een otter, maar wat kon mij het schelen. Ik was lekker bezig met de kids. Op een gegeven moment komt er een kereltje naar me toe, de lijmstift was uitgedroogd. Ik zei gooi maar weg. 2 minuten later komt de volgende; look this is also dried out. Maar toen ging bij mij al een lampje branden. Ik keek in de stick en zag dat de stick niet leeg was, maar naar benenden gedraaid was. Dus ik was duidelijk en we gingen lekker verder. Maar in 5 minuten waren ineens heel veel lijmsticks helemaal leeg! En toen voelde ik me genaaid. Ik riep door de klas: What is happening?! Where is all the glue!?!
Het werd ineens heel onrustig in de klas en ik zag door alle onrust heen 1 dame 2 lijmsticks zonder hoesje snel terugleggen. Ze had dus de lijm eruit geprutst en net gedaan of de sticks leeg/op waren...
OMG wat werd ik toen boos van binnen. Niet eens omdat ze aan het stelen waren, maar omdat ze mij in de maling namen. Steel maar door stiekum iets in je bureau te leggen, maar niet door mij om de tuin te leiden. Potver ik was echt pissed!

Ik dacht bij mezelf wat ga ik doen?! Laten we er niet omheen draaien, er wordt in dit land nog wel eens een arm afgehakt van een steler hier in Nigeria. Dat is dan in het noorden, wat ze hier in Lagos, weet ik niet, maar een aai over de bol zal het wel niet zijn. Dus ik moest het goed aanpakken.
Ik was erg duidelijk, jullie van mij stelen? Waarom zou ik dan nog komen om leuke dingen met hun te doen?!
Oei, oei, wat was het duidelijk dat ze wisten hoe ze niet wilde dat het zo ging. Al heel snel kwamen er kinderen naar me toe om hun excuus te maken. Maar dat waren niet de kinderen die steelden. Nee de kinderen die steelden stonden achterin de klas, proberen onschuldig te lijken. Dus ik zei tegen de andere kindjes dat het heel lief was van hun, maar dat ik het excuus van een ander wilde horen. De grote boef kwam heel moeizaam naar voren, dikke tranen en ineens stortte ze op haar knieën voor me. Maar wat zei ze, ik heb het niet gedaan, argh! Ik zag het met mijn eigen ogen, dus zei ik dat ik toch wel een excuus verwachtte. Na een lange twijfel kwam die dan; schuldbekentenis...
Ik voelde gewoon dat ze zich realiseerde dat dit wel eens heel verkeerd kon uitpakken. Ze was heel bang, maar niet eens voor mij. Maar wat het teweeg zou brengen. Ik heb me heel cool opgesteld, heb de spullen gepakt en gezegd; ik hoop dat jullie het leuk vonden en tot over 2 weken.
Persoonlijk denk ik dat ze misschien bang was dat ik het aan de leerkracht zou melden, maar ik kijk wel uit. Het ging mij erom dat ze weten hoe ik erover denk. Wie weet hebben ze er wat van opgestoken.
Het neemt niet weg dat het frustreerd en ik mezelf nu even moet opladen en weer de resetknop moet indrukken.

De kleine boef

Never steel from the hand that feeds you (thnx Sarah P.)

De motivatie en de drive moet je toch zelf zien te vinden. En dan is het heel lekker als je dat thuis vindt. En o wat maakt de expat gemaanschap het ons makkelijk!

We hebben zo'n heerlijk weekend achter de rug. Zaterdag mocht ik naar het Polotournament en ik ging samen met de "achterbuuf" en haar dochters. De entree had een Noorse Expat voor ons geregeld. Dus daar zaten we VIP te zijn. Heerlijk de geur van paarden opsnuiven en fantaseren dat ik degene was die met dat ene paard galoppeerde. Maar verder is Polo niet mijn "paardensport", dat wil zeggen, ik zie het meer als een sport waar paarden voor nodig zijn. Niet een paardensport, als je begrijpt wat ik bedoel....

Neemt niet weg dat ik heb genoten van een middagje Posh!

Met Buuf Marianne Posh aan de Champie

Glitz and Glamour at the Polo Tournament

Zondag gingen we met 3 gezinnen naar het STG beachhouse, heerlijk! Eerst was het toch wel even balen dat het zwembad leeg was "foutje" in de organisatie. Maar het bleek heel leuk uit te pakken met de kinderen! Want eerst voetballen in het zwembad en daarna onder de sproeier. Uiteindelijk zat er een laagje van 30 cm in het water en zelfs dan kan je prima snorkelen! Hahahahahaha, kinderen zijn zo heerlijk fantasierijk!
Thanks for a lovely day Sarah, Gert, Ilona and the children!

En of het nog niet genoeg was, vierde maandagochtend onze Jacqueline haar verjaardag op het strand. Nog met het zand in mijn haren van zondag (as a matter of speach ;) ) vertrokken we met een groep van 10 dames naar de Heineken beachhut. Wat een heerlijke manier om je verjaardag te vieren lijkt me! En wat fijn dat ik mee mocht! Wat een prachtige lokatie ook weer, het is hier werkelijk een paradijs. Zo Mick, daar heb je je motivatie weer!

Beachhut Heineken, Bday Jacqie, cheers!

Love from Lagos/Liefs uit Lagos

Oyibo, oyibo, there come the white people!

Wij "Hollanders" of "westerse mensen" associëren de uitdrukkingen "zwarte" of "witte" om een persoon met desbetreffende huidskleur aan te duiden met discriminatie. Hier is dat niet zo. Hier gebruikt men de uitdrukkingen Black or White person ook, maar zit er helemaal geen gedachtegang achter. Apart he?!
Vanochtend kwamen we op "ons" schooltje, we waren de hoek nog niet om, komen er een 2-tal peutertjes aanrennen, OYIBO*, OYIBO!!!!! Ze vlogen ons om onze benen met een glimlach van oor tot oor. Mijn dag kon toen al niet meer stuk.

*Oyibo betekend wit mens/wit persoon

aaah the're so cute!

Ik had me voordat wij hierheen verhuisden niet gerealiseerd dat mensen en kinderen hier wellicht nog nooit een blank mens zouden hebben gezien. Vorige week haalde ik met Casper en Iris 2 dozen op voor onze nieuwe huisgenootjes om in te spelen (2 kittens), wij haalden deze dozen op bij een van onze Nederlandse expatvrienden, die toevallig ook uit het hoge noorden in Nederland komt, net zijn spullen uitgepakt had en dus wel een paar verhuisdozen had staan. Ware het niet dat hij zelfs dezelfde voornaam heeft als mijn Gerben. Hoe toevallig. En even een zijstraatje, in April komt de echtgenote van een andere Nederlandse expat hierheen verhuizen, laat haar naam niet Mieky zijn, nah wat een toevalligheden!
Hoe dan ook, wij komen die 2 dozen halen (je vraagt je vast af, waarom haal je die niet gewoon bij de supermarkt? Nou, zo makkelijk gaat dat dus niet hier. Weer een verschilletje met ons landje) en op het moment dat het zoontje van andere Gerben zijn hulp ons ziet, rent hij huilend weg. De moeder vertelde dat hij bang van ons was vanwege onze blanke huid. Voor ons wel een verrassing eigenlijk....


Ook met dit in mijn achterhoofd, doet het mij heel goed het schooltje te bezoeken. De 300 kinderen op die school, zien met regelmaat witte mensen.

Inmiddels ben ik een soort van in de organisatie gerold van de vrijwilligers van het schooltje. Sinds kort is er een heel nieuwe groep vrijwilligers en het is overgenomen van een dame die het een kleine 7 jaar heeft gedaan. We lopen tegen een aantal zaken aan. Zoals bijvoorbeeld, hoe doe je dingen goed. Hoe krijg je dingen voor elkaar. Wat is de beste aanpak tegenover the staff. Hoe doe je dat met geld, hoe kom je aan geld.
Ik heb daarom een 6-tal organisaties aangeschreven, waaronder Unicef, Terresdeshommes en Humana. Niet om te bedelen om geld, maar met de vraag of ze ons willen helpen met handvatten. Dus hoe kunnen we het aanpakken. Wat denk je? 3x raden, sorry maar wij zijn gevestigd in Zuid-Afrika, dus we kunnen u niet verder helpen. Sorry, maar wij houden ons alleen bezig met educatie en werving in Nederland. Of gewoon helemaal geen reaktie terug...jammer. Maar misschien, wie weet komt het nog? (zouden ze wel begrijpen dat we niet om geld en vrijwilligers vragen, maar om informatie? Gewoon elkaar helpen door hun ervaring met ons te delen?)
Hoe dan ook. De voldoening van met de peutertjes en kleutertjes vandaag lezen en kleuren was enorm. Ik voel me meer en meer betrokken.

"De Bieb" (2x3m) is nogal donker en heeft 1 raam (lees; gat in de muur) waar daglicht doorheen komt.
 Toen ik met de kinderen aan het lezen was kwam er af en toe een walm rook van gestookte olie naar binnen, ik denk van de buren. Ugche ugche...
Achterin de hoek ligt speelgoed waar de kindertjes meteen op afgaan om mee te spelen.
 Jammer genoeg mogen ze er niet mee spelen van de juf...

In de kleine bieb, liggen een paar stukken speelgoed. En het eerste wat de kindertjes deden toen ze bij mij kwamen was grijpen naar het speelgoed. Maar de juf van de klas was duidelijk. Ik heb met eigen ogen gezien wat een draai om de oren is. En het is niet a matter of speach...ook de stok kwam er weer aan te pas, ik wist me eerst geen houding te geven en voelde me erg rot. Maar bij de 2de tik van de stok zei ik, no no I don't mind and I will manage. Toen ging de juf erbij zitten en riep als eerste en het hardst wat ik aanwees in het boekje. Bird! Bee! Box! ... het kind in haar, of misschien wel de volwassen-lichaam-met-een-kindergeest ging lekker mee met mijn voorlees moment voor de hummeltjes.

Aunty Micky is reading to the children

The B is for Banana, Monkey eat Banana, let's make a monkeysound, OE OE OE OE!
They loved it when I did the monkey sound!

Het zette me aan het denken, wij hebben zo verschrikkelijk veel speelgoed in Nederland, hoe moeilijk kan het zijn om 300 stuks speelgoed te verzamelen? Elke rommelmarkt heeft meer dan genoeg, elk kind in Nederland heeft speelgoed voor 10. Een knuffelbeer, een pop of een auto of speelgoed geweer. Iedereen heeft toch wel iets liggen waar niks mee gedaan wordt? Wat zou dat toch supergaaf zijn als elk kindje op deze school een stuk speelgoed voor zichzelf zou hebben. Lekker mee naar huis nemen en met je eigen knuf slapen. Ja ik ga iets bedenken en ga het voor deze kinderen regelen. Deze kinderen krijgen hun eigen stuk speelgoed!

Helaas heeft het schooltje sinds de storm een lek dak, ze hebben geen geld voor de reparatie. Ik ga mijn best doen om een sponsor te vinden die de kosten voor zich wil nemen. Het is toch wat dat ze met regen niet droog kunnen zitten leren. Eens kijken hoe we dit voor elkaar gaan boxen. Maar ik ga ervoor!
Voor nu eerst...

Liefs uit Lagos/love from Lagos

Beautiful Afrika, beautiful Nigeria

In de aanloop voor ons vertrek naar Nigeria had ik een soort van ideeën en hoopte erop hier een aantal dingen te zien en mee te maken. Een van die dingen was cultuur zien, voelen, proeven, horen. Dat was niet zozeer een doel of een plan, maar iets wat in mijn achterhoofd zat.
Toen we hier aankwamen en we in eerste instantie vooral te maken kregen met heel andere zaken als de staking, de organisatie (of vooral het ongeorganiseerdheid van...), het regelen van van alles voor het leven hier, de omslag van de verhuizing en het gemis van Nederland, familie en thuis. Maar ook de verandering van het leven op het platteland naar een stad, zorgde voor mij voor een soort van "teleurstelling". Ik kreeg het idee dat dit land geen waarde hecht aan zijn eigen cultuur. Dat er weinig cultuur was, ja de cultuur van corruptie en wantrouwen. Criminatiteit en armoede.
Dat zijn de verhalen in Europa, dat is wat je leest in de krant en wat je ziet in het nieuws. En als je hier dan komt, overal bewaking staat, je tralies voor je ramen hebt en al hier en daar iets meemaakt in die trant, dan denk je dat al die aannames en krantenberichten die we lezen wel eens de de waarheid zouden kunnen zijn.
Maar al die vriendelijke mensen die ik dan tot nu toe heb ontmoet, al die aardige mensen die mij en ons ongevraagd helpen, zonder daar iets voor terug te willen, de lokale dame zonder er iets voor te willen hebben een prachtige jurk voor Iris maakt, omdat ze dat wil maken voor Iris, die meneer die voor Gerben bij de kassa zomaar 2 armbandjes koopt, omdat die meneer hem dat wilde geven, zijn die dan allemaal ook corrupt en onbetrouwbaar? 
Ik zal eerlijk zeggen, ik vertrouw niemand hier, maar dat is vooral om op dit moment te "overleven" en niet teleurgesteld te raken.

De stad stinkt, in het water drijft verschrikkelijk veel rotzooi, de open riolen liggen vol afval en plastic, mensen stinken. Ik zie heel weinig mooie historische gebouwen, gedenktekens, beelden. Geen cultuur. Je ziet reklameborden, rotondes die vol staan met lampjes van de Zenith bank. Het lijkt of het draait om de uitstraling van geld, westers. Maar dat in contrast met de armoede en overpopulatie maakt het "zielig" of "kinderlijk".

Maar ligt het niet aan mij? Is het niet mijn ontwetendheid dat ik het niet zie, de cultuur? Ben ik bevooroordeeld met alle berichten en verhalen die ik hoorde en zag in Nederland, in de media?

Ik praat de laatste tijd veel met onze chauffeur, Ade (uitspraak: eejdie). Hij is van de Yoruba stam, geboren Nigeriaan. Hij verteld me van alles en wekt mijn interesse. Op het strand luister ik naar de verkopers, de een verkoopt houten huisjes van Haussa stam, de ander is zelf van de Ibo stam. Gerben en ik komen erachter dat de lange pyama achtige mannenkleding geen moslim kleding is, maar traditionele Nigeriaanse kleding. De stoffen hebben een betekenis. En na de ervaringen op het lokale schooltje in Lekki, waabij ikzelf in de eerste instantie de armoedigheid zag, mocht ik gisteren iets heel anders zien.
Ik zag cultuur! Ik hoorde cultuur! Ik danste cultuur! Na veel wikken en wegen, met het hart kloppend in mijn keel, heb ikzelf meegdanst op het getrommel van een Yorubamuziek. 

Meedansen met de Yorubadans

Op uitnodiging van het schooltje zitten we te kijken naar optredens van de kinderen in traditionele kleding, naar traditionele dansen en er wordt ons van alles verteld over de stammen. Ik ging erheen met het idee er te zijn voor hun, zodat ze publiek hadden. Ik dacht dat het sneu zou zijn als we er niet waren en dat we waarschijnlijk sneue vertoningen zouden krijgen. Maar het tegendeel was waar! In 1 ochtend kreeg ik van alle facetten wat te zien, de prachtige kleding, de kleuren, de dans, de muziek, de trots van de mensen! Micky daar heb je je cultuur! Voor ons, niks corruptie en armoede, plezier en vertier.   

Traditional dance



Alleen de geur, nee tot nu toe blijft Afrika voor mij een onfrisse geur hebben...

Liefs uit Lagos/Love from Lagos