Kanaalkoorts

Klik hier om erachter te komen wat kanaalkoorts is

Mijn stoere zeebonk

Zo'n typsch nautisch dingetje, kanaalkoorts. En laat ik nu met een nautische vent getrouwd zijn!
Zijn we niet zeilend in onze vakantie midden op de Noordzee dan zijn we wel wonend in West Afrika omdat mijn zeebonk werkt aan zijn carriere in de nautische sector.
Wat een mazzel dat hij getrouwd is met een vrouw die is opgegroeid met een moeder en een opa die daar ook vol van zitten en elke jeugdvakantie op het water doorbracht. Daar kunnen alleen maar waterige kinderen van komen.
Nou en dan zit je dus hier, in Nigeria, wonend aan het water.

Het brengt mij en mijn gezin zoveel moois, ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn passie en talent. Anders hadden Casper en Iris dit nooit kunnen beleven in hun jeugd. En ik niet in mijn leven. We zijn een aardig goed team al zeg ik het zelf, hij brengt ons de mogenlijkheden en wij volgen hem trouw en we supporten elkaar. Het een vult het ander aan.

Een goed team!

Maar dat goeie team en die samenwerking hebben we dan ook hard nodig. Ondanks alle luxe voorzieningen valt het niet altijd mee. En dan bedoel ik nog niet eens de vele uren, de 6 dagen in de week en het harde werken wat Gerben moet of dat de kinderen bergen huiswerk hebben.
Maar het leven in een heel andere cultuur en ermee omgaan. De normen en waarden zijn zo anders, ze zijn zo arm en zoeken elke mogenlijkheid om je om geld te vragen, of van je te stelen. Eerst heb je wel een soort van begrip, maar op een gegeven moment wordt je behoorlijk geïrriteerd, of bang, of boos...
Vorige week was hier niet ver van onze compound vandaan een inbraak. Alle laptops en telefoons waren gestolen. Achteraf bleek het om een "inside job" te gaan. Met andere woorden, bewakers of vrienden van de bewakers. Dat maakte me erg ongerust.
Regelmatig lees in het boek LAGOS easy access. Een boek geschreven door een aantal dames van the American Womans Club. Het is een boek speciaal geschreven en uitgebracht voor nieuw komende Expats en staat bol met informatie. Heel erg nuttig en ik pak het er regelmatig bij als ik iets wil zoeken of vinden.
Nu las ik in het stuk over "Hiring staff" het volgende: (vrij vertaald) Als je iemand moet ontslaan, is het een goed idee om dat niet in je eentje te doen. Op het moment dat je het de persoon hebt laten weten dat diegene "ontslagen is", vraag je meteen je sleutel terug en elke andere toegang die diegene heeft. Zorg ervoor dat je nooit gaat vechten met de persoon, laat de politie het afhandelen. Verbreek daarna het contact met de persoon. Biedt nog wel "service money" aan, voor elk gewerkt jaar een maandsalaris.
Dus...

Toen ik later hoorde dat de "inside job" hier niet zover bij ons vandaan uiteindelijk bleek te gaan omdat iemand was ontslagen, vielen bij mij de puzzelstukjes.

Vanochtend was het weer knutselen op het schooltje. Ik keek er naaruit, vooral omdat ik toch wel het gevoel had "iets" op te bouwen met de kinderen. We waren lekker bezig, ik zweette weer als een otter, maar wat kon mij het schelen. Ik was lekker bezig met de kids. Op een gegeven moment komt er een kereltje naar me toe, de lijmstift was uitgedroogd. Ik zei gooi maar weg. 2 minuten later komt de volgende; look this is also dried out. Maar toen ging bij mij al een lampje branden. Ik keek in de stick en zag dat de stick niet leeg was, maar naar benenden gedraaid was. Dus ik was duidelijk en we gingen lekker verder. Maar in 5 minuten waren ineens heel veel lijmsticks helemaal leeg! En toen voelde ik me genaaid. Ik riep door de klas: What is happening?! Where is all the glue!?!
Het werd ineens heel onrustig in de klas en ik zag door alle onrust heen 1 dame 2 lijmsticks zonder hoesje snel terugleggen. Ze had dus de lijm eruit geprutst en net gedaan of de sticks leeg/op waren...
OMG wat werd ik toen boos van binnen. Niet eens omdat ze aan het stelen waren, maar omdat ze mij in de maling namen. Steel maar door stiekum iets in je bureau te leggen, maar niet door mij om de tuin te leiden. Potver ik was echt pissed!

Ik dacht bij mezelf wat ga ik doen?! Laten we er niet omheen draaien, er wordt in dit land nog wel eens een arm afgehakt van een steler hier in Nigeria. Dat is dan in het noorden, wat ze hier in Lagos, weet ik niet, maar een aai over de bol zal het wel niet zijn. Dus ik moest het goed aanpakken.
Ik was erg duidelijk, jullie van mij stelen? Waarom zou ik dan nog komen om leuke dingen met hun te doen?!
Oei, oei, wat was het duidelijk dat ze wisten hoe ze niet wilde dat het zo ging. Al heel snel kwamen er kinderen naar me toe om hun excuus te maken. Maar dat waren niet de kinderen die steelden. Nee de kinderen die steelden stonden achterin de klas, proberen onschuldig te lijken. Dus ik zei tegen de andere kindjes dat het heel lief was van hun, maar dat ik het excuus van een ander wilde horen. De grote boef kwam heel moeizaam naar voren, dikke tranen en ineens stortte ze op haar knieën voor me. Maar wat zei ze, ik heb het niet gedaan, argh! Ik zag het met mijn eigen ogen, dus zei ik dat ik toch wel een excuus verwachtte. Na een lange twijfel kwam die dan; schuldbekentenis...
Ik voelde gewoon dat ze zich realiseerde dat dit wel eens heel verkeerd kon uitpakken. Ze was heel bang, maar niet eens voor mij. Maar wat het teweeg zou brengen. Ik heb me heel cool opgesteld, heb de spullen gepakt en gezegd; ik hoop dat jullie het leuk vonden en tot over 2 weken.
Persoonlijk denk ik dat ze misschien bang was dat ik het aan de leerkracht zou melden, maar ik kijk wel uit. Het ging mij erom dat ze weten hoe ik erover denk. Wie weet hebben ze er wat van opgestoken.
Het neemt niet weg dat het frustreerd en ik mezelf nu even moet opladen en weer de resetknop moet indrukken.

De kleine boef

Never steel from the hand that feeds you (thnx Sarah P.)

De motivatie en de drive moet je toch zelf zien te vinden. En dan is het heel lekker als je dat thuis vindt. En o wat maakt de expat gemaanschap het ons makkelijk!

We hebben zo'n heerlijk weekend achter de rug. Zaterdag mocht ik naar het Polotournament en ik ging samen met de "achterbuuf" en haar dochters. De entree had een Noorse Expat voor ons geregeld. Dus daar zaten we VIP te zijn. Heerlijk de geur van paarden opsnuiven en fantaseren dat ik degene was die met dat ene paard galoppeerde. Maar verder is Polo niet mijn "paardensport", dat wil zeggen, ik zie het meer als een sport waar paarden voor nodig zijn. Niet een paardensport, als je begrijpt wat ik bedoel....

Neemt niet weg dat ik heb genoten van een middagje Posh!

Met Buuf Marianne Posh aan de Champie

Glitz and Glamour at the Polo Tournament

Zondag gingen we met 3 gezinnen naar het STG beachhouse, heerlijk! Eerst was het toch wel even balen dat het zwembad leeg was "foutje" in de organisatie. Maar het bleek heel leuk uit te pakken met de kinderen! Want eerst voetballen in het zwembad en daarna onder de sproeier. Uiteindelijk zat er een laagje van 30 cm in het water en zelfs dan kan je prima snorkelen! Hahahahahaha, kinderen zijn zo heerlijk fantasierijk!
Thanks for a lovely day Sarah, Gert, Ilona and the children!

En of het nog niet genoeg was, vierde maandagochtend onze Jacqueline haar verjaardag op het strand. Nog met het zand in mijn haren van zondag (as a matter of speach ;) ) vertrokken we met een groep van 10 dames naar de Heineken beachhut. Wat een heerlijke manier om je verjaardag te vieren lijkt me! En wat fijn dat ik mee mocht! Wat een prachtige lokatie ook weer, het is hier werkelijk een paradijs. Zo Mick, daar heb je je motivatie weer!

Beachhut Heineken, Bday Jacqie, cheers!

Love from Lagos/Liefs uit Lagos