The lovely sound of the generator

In een land als Nigeria is de electriciteitvoorziening niet vanzelfsprekend. Elk etmaal valt de stroom in ieder geval 1x uit, (en dat is een goeie dag!) maar meestal is het een keer of 3 à 4. Het frappante is dat eigenlijk niemand het daar over heeft, het hoort erbij. Je past je erop aan en voor de belangrijke electrische apparaten heb je een back-up. Elk compound heeft daarom een generator, overal hoor je het gebrom van de motor die ervoor zorgt dat de dynamo ons stroom blijft leveren als de stroom uitvalt.
Als je mazzel hebt woon je 10 hoog of zit je appartement net aan de andere kant van de compound, zodat je er weinig last van hebt.
Voor de beeldvorming heb ik een kort filmpje gemaakt hoe de situatie bij ons is.

Soms is de generator een periode op de dag of in de nacht uit (ja ja dat kan ook nog) en dan merk je eigenlijk ineens hoeveel herrie het maakt. Je raakt eraan gewend, het geronk, maar als het geluid dan uit is valt de heerlijk stilte.

The gift of mother earth, can be the freedom within you

Neem je nog wel eens de tijd om te kijken naar een vogel? Een vogel die over je hoofd vliegt op het moment dat jij in een stoel zit te lezen, op je rug in het water ligt te drijven of in de het gras ligt te zonnen. Je druk makend of je het boek wel op tijd uit hebt voordat je de boete moet betalen voor de bieb, of je wel op de goeie manier in het gras ligt om overal bruin te worden en of je wel hard genoeg zwemt, zodat het écht bewegen is wat je doet, want anders blijven die vetrollen maar drillen om je billen.
Wanneer nemen we nog de tijd om te kijken naar een vogel die met een twijgje in zijn of haar snavel over je hoofd zuist en met een indrukwekkende techniek weer omhoog zweeft, zonder moeite boven in een boom land en daar verder bouwt aan het nest. Twijgje voor twijgje heeft de vogel alle tijd om het nest perfect te maken. Een paar takken verderop zit een zwarte vogel die ik tot kraai bestempel. Jaloers hipt het zwarte dier heen en weer, want het nest lijkt een erg succesvol bouwproject en de kraai heeft er eigenlijk ook een nodig voor zijn aanstaande gezin. Tot mijn schaamte zie ik bij het wegvliegen van de "kraai" dat het een veel kleiner exemplaar is met prachtige groen/blauw/paars glimmende vleugels. Samen met zijn of haar soortgenoot vliegen de vogels weg, waarschijnlijk naar hun eigen nest...
Onder de boom waar dit schouwspel zich afspeelt vliegen 2 vlinders dansend om elkaar heen en ik neem de tijd om  ervan te genieten. Terwijl ik drijvend in het water lig, zie ik op de muur van de BQ een typisch kleurende "hagedis". De soort die iedere Nigeriaan kent, elke expat heeft gezien op de muur van zijn of haar compound, of gewoon langs de weg. Eigenwijs neemt ie alle tijd om mij te bestuderen. En ik ben net zo eigenwijs en bestudeer het dier. Wat een wonder van de natuur.

Ik geniet van dit alles extra na een paar heftige tegenvallende Afrika dagen. 2 dagen heb ik ziek in mijn bed liggen kreperen van krampen in mijn buik. En dit was de 3de keer "wennen aan het eten hier in Afrika".

Voor de kinderen waren we inmiddels 3 weken bezig om BVN te realiseren op TV, maar het kwam maar niet van de grond. Van te korte kabels, tot oververhitte contracters. Het wilde niet lukken.
Ook het weekend zat vol "verassingen", van die verassingen die je liever niet onverwachts hebt. Het weekend stond bol van leuke dingen, Baseball voor de kinderen, Smallworld voor ons op zaterdagavond, zondag naar het strand en als afzakkertje een wijntje drinken met een collega van Gerben op zondagavond. Maar op elk event was wel iets waarvan mijn buikpijn al vanzelf ontstond, zonder Afrikaanse bacteriën die mijn darmen nog niet goed weten te verwerken. De vervelendste ervaring voor mij was op zaterdagavond, HET expat event van het jaar Smallworld. Al vanaf dag 1 dat we hier waren galmde die term onder de mensen. Ik kon me er niets bij voorstellen. Maar het heeft mijn verwachtingen overtroffen! En ik begrijp nu waarom in de laatste dagen mij werd gevraagd of ik mijn kaarten ook weer wilde verkopen aan mensen die er ook heen wilde, want het is werkelijk een event wat je niet wilt missen als je hier woont. (Als je de kaarten kan kopen, doen! Want ze zijn snel uitverkocht)
Alle nationaliteiten die in Lagos gevestigd zijn, vertegenwoordigen hun land in de vorm van een stand met eten en drinken van hun land. Van 18 tot 20 uur kan je je tegoed doen aan slang, hibiscuslimonade of andere exotische dranken en voedsel. Maar ook Sauerkraut und Wurst uit Duitland, Pasta uit Italië of de heerlijke koekjes uit Tunesië zijn in overvloed te krijgen. En natúúrlijk vertegenwoordigd Nederland ons met blokjes kaas en Heineken bier! Dus wij waren vooral daar te vinden, dat snap je zeker wel ;)
Zo rond 20 uur (en ook hier ging het op zijn afrikaans, dus het begon na 20:30 uur. Ik denk dat mijn 2 oudste zussen zich hier heel erg op hun gemak zouden voelen met de rust die men neemt qua tijd, grapje dames!) barstte het feest op de bune los. Alle landen lieten in de vorm van dans of een act cultuur zien van het land. En ik had kippenvel van de Nederlandse dames, Watch and be pround of our Dutch Dolls!

Aan het einde van de show maakte het vuurwerk Gerben en mijn gevoel compleet, daar stonden we, samen te kijken naar de zwarte hemel met overal de prachtigste kleuren en de verdoving van Heineken bier in ons lijf en een zwemmend stuk snake in onze maag. Daar op dat moment stond onze wereld even stil....
We namen nog een afzakkertje bij de mooiste dames van de avond, Hollandse meiden in rode pakjes met goud glitterende hoedjes, Heineken bier schenkend tussen blokjes belegen kaas.
En helaas werd ik daar even keihard met beide benen op de grond gezet. Na yn it Frysk gekletst te hebben met een andere Fryske Expat, loop ik naar de stand, regel nog wat kaasblokjes voor Iris die ik haar had beloofd, ik leg mijn 2 maanden oude smartphone naast me op de bar om het zakje belegen kaas in mijn tas te stoppen en in mijn ooghoek zie ik een flits. Grits, weg! Echt tel maar eens tot 1, dat was alles. Maar het bier had me loom gemaakt dus het moment van omdraaien en reageren was te langzaam, ik zag niemand meer. Weg, gewoon gejat, gestolen, gerolt, beroofd!
Even weer duidelijk dat we in Nigeria zijn en dat je echt ALTIJD alert moet blijven. Niet paranoïde, maar wel altijd nadenken.
Natuurlijk is zo'n foon zo vervangen, ondanks dat de verzekering dàt natuurlijk net níet dekt (zucht) en is het maar een ding. Maar het is het gevoel van beroving, ze nemen zomaar iets van je weg, iets waar je tegenwoordig àlles in hebt staan, je agenda, foto's, contacten. De codes op de Sim en het feit dat Gerben alles dezelfde avond nog heeft geblokkeerd maakt het de dief wel heel moeilijk en waarschijnlijk intresseert het ze geen drol, maar toch. Het is dat gevoel.
Misschien waren die 2 dagen ziek in bed wel even heel goed voor mij, naast het feit dat er weer een kilo af is (ja zeg, ik blijf een vrouw), moest ik ook wel rusten en even afstand nemen van alles.
En ben ik weer back to basic. Terug naar waar we heen moeten, back to nature enjoying mother earth and all of her treasures. Finding the freedom within myself...

Love from Lagos/Liefs uit Lagos

Valentines in Lagos

Valentijn is hier in Lagos HOT! Het wordt volop gevierd. Ik dacht voor de kinderen "even" een kleinigheidje te halen in the Shopright, maar het was DRUK! Het galmde de hele tijd Whitney Houston, natuurlijk omdat ze zo onverwachts en veel te jong is overleden, maar het paste ook helemaal in de rode harten en rozen entourage van het winkelcentrum. Een flut bosje rozen kostte 10.500 Naira, dat is zo'n €50,-! En ze gingen als warme broodjes over de toonbank! Ik hield het bij een chocolade roos voor Casper en Iris en houten letters "Love" en "Relax" met glittertjes erop. Gerben en ik doen er niet aan. Een klein berichtje is voor ons voldoende.

Onze chaffeur hebben we een speelgoed auto met geluid en lichtjes gegeven voor zijn 3 jarige zoontje en de Steward een roze teddybeer voor zijn dochtertje. De ogen van Ade (chaffeur) op het moment dat we het gaven vergeet ik nooit meer. De ogen van een kind waarvan een wens uitkomt...

Gisteren heb ik weer met de kindertjes geknutselt op het lokale schooltje in Lekki (stadsdeel van Lagos). We waren wat onderbemand, 8 personen voor een kleine 300 kindertjes. Dus we hadden het druk! Ik heb met 3 klassen harten en Valentijnskaartjes gemaakt.

En toen ze klaar waren begonnen ze voor me te zingen! Ze waren zo blij! En weet je wanneer ze begonnen te glunderen? Toen ik mee ging dansen!



Twinkle twinkle little star

De stok die de juf in haar handen heeft is niet om de maat aan te geven van de muziek. Ik was na het knutselen even achter het schooltje gaan kijken, er was me verteld hoe de toilet voorzieningen waren en wilde dat met eigen ogen gaan bekijken. De kindertjes die mij langs zagen lopen waren wel een beetje nieuwschierig naar wat ik daar deed. Stiekum gluurde ze door het luikje naar mij. Ik had de foto maar net geknipt, toen ik een doffe klap hoorde en de koppies wegschoten uit het luik. Een schok ging door me heen, want ik wist dat het kindje een klap kreeg...



De toiletten zijn op zijn zachtst gezegd slecht. De voorgaande groep vrijwilligers hebben een toilet gedoneerd aan de school, maar er wordt geen gebruik van gemaakt. De kindertjes gaan dus achter school in het zand plassen. Ik kan je zeggen dat het er behoorlijk stinkt. Maar dat kan ook komen door alle afval wat er ligt...



School WCtjes, plassen in het zand

Hier ben ik me zo bewust van hoe goed we het hebben in Europa en Nederland. Natuurlijk kennen we in Nederland armoede en dat is schrijnend. Maar armoede in Nederland is hier een middenklasse standaard. En dan hebben we het over een persoon hier met een inkomen van tussen de 35.000-50.000 Naira. (tussen de 168-240 euro)

Onze steward verdient 50.000 Naira, dat is veel voor een steward. Hij woont in the Boys Quarter (een gebouwtje op de compound waar alle personeel woont van de Expats, elke compound heeft een BQ) met zijn vrouw en kindje. Zijn "huis" heeft een afmeting van 3 bij 4. Voor de paardenkenners, dat is een standaard paardenbox. Wij hebben hem vorige week een koelkast en een tv gegeven. Gelukkig is zijn huis voorzien van airco en horren ed. Dit even als voorbeeld hoe een "middenklasser" hier leeft.

Ik heb verder geen bedoeling met mijn vergelijking, het is meer de bewustwording van het verschil. Ik ben blij dat wij 2 gezinnen helpen door ze in dienst te hebben.

Afgelopen maandag zijn de eilanden Victoria Island, Banana Island en Ikoyi (waar wij wonen) verrast door een storm. Geheel onverwacht en niet voorspeld kwam het over het land en heeft veel verwoest, schade aangericht en zijn er zelfs 3 doden gevallen door omgewaaide en uit de lucht vallende objecten. Op onze compound was er enkel een boom omgewaaid waardoor we in de ochtend niet met de auto het compound in en uit konden. Maar dat stelde niks voor bij de schade die andere mensen hebben gehad.

Ik bracht net Casper naar school toen we er middenin zaten, Iris lag die dag ziekjes in haar bed. Gelukkig dat de steward bij haar was, want het was angst aanjagend zoals de ramen klapperden, alles om de gebouwen vloog, stenen van de daken afwaaiden, het water uit het zwembad omhoog geblazen werd. Wij stonden vast in het verkeer, er lag van alles op de weg. Dakplaten, hout, stenen, omgewaaide bomen. En er kwam zoveel water naar beneden dat het zicht heel slecht was. Het duurde nog geen kwartier, maar het heeft heel veel impact gehad op de stad.

Inmiddels zijn de meeste bomen weer opgeruimd en wordt de schade her en der hersteld. Het Lagos leven gaat weer verder en wij duiken er weer in.

Liefs uit lagos/Love from Lagos





Walking under the Mangotree

De weekenden zijn heerlijk. Als gezin zijn we samen en maken we er wat leuks van.
Gerben moet helaas op zaterdag nog wel werken tot halverwege de middag, maar als hij dan thuis komt vertrekken we als gezinnetje de stad in. De ene keer hangen we de toerist uit op Lekki market en kopen we houtsnijwerk, kralen en Afrikaanse kleden, de andere keer gaan we lekker shoppen en de onnodige dingen kopen. Heerlijke momenten zijn dat.

We praten bij, we eten en drinken bij. De ene keer gaat we uit eten in een luxe restaurant, de andere keer gaan we naar de KFC.



KFC

Maar de lasagne van Emmanuel is ook heerlijk dus thuis eten we ook vaak genoeg in het weekend. Er is hier geen Mac Donalds, toch gek dat ik dat even moet melden, maar het valt gewoon op. We missen het overigens niet! Net als TV kijken missen we niet. Alhoewel, ik zal eerlijk zeggen dat ik echt heb gebaald toen ik The Voice niet kon terug kijken op Uitzendinggemist.nl. Dan moet je ervoor betalen en je creditcard betalingen worden op internet niet geaccepteerd vanuit Nigeria. Welcome to Nigeria!

Nederlandse televisie is hier niet te ontvangen, enkel BVN. Maar daar moeten we nog een schotel en kastje voor regelen. En een mannetje, die het voor ons zal installeren. Maar dat komt nog wel.

Casper en Iris zijn begonnen met Baseball op zaterdag. Afgelopen zaterdag hadden ze hun eerste wedstrijd. Wat een goeie sfeer! Je kan veel zeggen over de Amerikanen, maar hoe ze de sporten organiseren, hoe het eruitziet, het enthousiasme, dat kunnen ze wel!

De kinderen hebben prachtige tenu's, de coach en the teammom zijn er echt om te stimuleren en lol te maken, maar ook om de sport aan de kinderen te leren. Tussendoor fruit (geregeld door the teammom, ik mag in april teammom spelen ;) ) en na de wedstrijd drinken en een snack.

Casper zit in het team "Blue Jays" en Iris "Red Sox". De tenu's zijn de originele uit Amerika, hoe cool is dat!

Vorige week zijn we naar het Lekki Conservation Centre geweest. Prachtig stukje natuurbehoudt met dieren die daar in hun natuurlijk leefomgeving te bewonderen zijn. Dus je moet in alle rust om je heen kijken anders zie je ze niet, maar de apen ontkom je niet aan,  daar lopen een aantal zeer eigenwijze rond! Maar je kan ook zien slangen, vlinders, varanen, schildpadden, enz. In het natte seizoen zijn er ook krokodillen te zien is ons verteld. Dus april/mei gaan we er zeker weer heen.

Klik hier voor info over Lekki Conservation 

En dan als kers op de room, gaan we regelmatig naar het strand op zondag. We hebben de luxe dat we naar 2 beachhouses kunnen. Het beachhouse van STG en het beachhouse van Statoil, omdat we in het appartement van Statoil wonen. Op zaterdagavond marineer ik kip en beef, ik maak sausjes en salade. Het stokbrood hebben we 's middags gekocht bij Goodies. (de Afrikaanse AH) Zondagochtend pakken we de strandtas in, Gerben in chef koelbox en drankjes, hij zorgt altijd voor het ijs om alles koel te houden tot de middag bij een temperatuurtje van zo'n 35 graden.

En dan om 10 uur stappen we op de boot naar het paradijs. We varen een klein half uur door de lagoon van Lagos, door de haven en rond Snake Island en als we aankomen bij de steiger staan de dragers al op ons te wachten. Overal staan palmbomen met volle kokosnoten, bij de steiger loop je onder een mangoboom door. Walking under the mangotree, sounds like a great summersong...

We genieten daar de hele dag van zon, water, strand, elkaar, gegrillt vlees, salades, wijn, bier, champagne en voor de kinderen natuurlijk Cola, Sprite en Pringles!

Zo rond 5 uur verlaten we het paradijs met de boot en wordt ons hoofd weer helder door de warme wind in ons haar. Als afzakkertje drinken we nog 1 borrel op het lounge terras van het Radisson, maar dan is het om 18 uur echt weer back to reality en maken we thuis de schooltassen klaar en doen we de laatste sommen huiswerk. Op naar een nieuwe week Lagos!

Afzakkertje...

Liefs uit Lagos/Love from Lagos

You won't change Africa, she will change you

Vandaag zijn we als gezin precies een maand in Afrika. We hebben het overleefd en we hebben nog geen ambitie om weg te willen. Sterker nog, we genieten van ons leven hier! We beginnen onze draai te vinden. Het is toch afwachten als je als gezin aan zo'n avontuur begint.
Ik zal er niet om liegen, het is wel doorbijten en doorzetten. Maar gelukkkig zijn we alle 4 stuk voor stuk doorzetters, dus dat komt goed uit. En de mensen om ons heen maken het ons makkelijk. De in Lagos wonende expats die je met open armen ontvangen en je overal mee helpen. Geen vraag is teveel en iedereen geeft meteen zijn of haar telefoonnummer voor vragen of een keer een bakje koffie doen. Nou, zo makkelijk heb ik nog nooit contact gemaakt in Nederland! Gisteren ontmoette in de moeder van een Indiaase tweeling uit Iris haar klasje. Wauw wat een pracht van een vrouw! Ze stelde zich meteen voor, gaf haar telefoonummer en zei me dat ik haar altijd kon bellen voor vragen en we snel een speel afspraakje konden maken voor Iris en haar dochter. Nou, hupakee, wat nou kat uit de boom kijken, gewoon geregeld! Heerlijk! Lekker duidelijk, geen gekijk van of "iemand wel je type is" om mee te staan praten, zo makkelijk. Heerlijk! En eerlijk, zo is iedereen, alle Nederlandse mama's en papa's, Zweedse, Amerikaanse, whatever, allemaal!
No worry's, je hoeft niet meteen vrienden te zijn, gewoon er voor elkaar zijn, zo op die manier.

Doordat het ritme van de dag de rust een beetje in mijn hoofd geeft, ga ik meer dingen "zien". In de eerste weken, zag ik alleen de weelderige levendige kleuren, de massa's ondernemende mensen op straat, de chaos van het verkeer waar ik me enkel over kon verbazen, de indrukwekkende hoeveelheid mensen in alle mogelijke kleuren en soorten uniformen die orde proberen te houden, mijn verbazing over het groen in de stad, de heerlijke luxe van om me heen kunnen kijken, omdat ik zelf niet hoef te sturen endus geen zorgen over het verkeer of vind ik de bestemming die we moeten vinden.

Inmiddels zie ik door het bruisende kleurige straatleven, de stoffige droge lege armoede. Kinderen in vieze kapotte kleding die hun blinde vader rond de wachtende auto's voor de stoplichten leidt om te bedelen, zieke en gewonde mensen met 1 been, open wonden en niet nader te noemen vervormingen van lichaamsdelen of uitpuilende ingewanden, dode en aangereden mensen langs de weg en  moeders die hun baby in de strijd gooien om maar wat geld te krijgen voor een beetje eten voor de dag. Gatverdamme, ik kan er niks mee. De eerste paar keer geef je geld, daarna zijn we overgegaan op snoepjes, want ík ben arm aan het einde van de rit als ik iedereen geld moet geven die aan de auto staat te bedelen. En negeren, nee dat kan ik niet. Ik heb me voorgenomen om mezelf te blijven en ik kan geen hongerige kinderen negeren. Maar snoep is lekker EN bomvol caloriën, ha! Ik negeer niemand en help ze ook nog "ietsie". Maar lekker voelt het niet. Helemaal als een hele zieke man aan je autoraam bedeld, waarvan je weet dat hij niet heel lang te leven heeft je water niet wil aannemen, maar toch geld wil. Dan wordt ik misselijk, gatver wat is de wereld dan ineens ziek. Dat zelfs zo'n man geld wil en niet je water. Dan moet je even je hersenen "resetten" en dan toch terugvallen op dat wat iemand tegen me zei over Afrika: Afrika kan je niet veranderen, het zal jou veranderen...

De mannen in uniformen zijn er toch ook niet alleen voor het handhaven van de orde. Want o wat maken ze graag gebruik van hun uniform. Zo werden we woensdag aan de kant gezet door "de uniformen". Mijn hart klopte al in mijn keel, want ik had hier en daar al een verhaal gehoord over hoe dat kan gaan. Ik reed mee met Gert, 1 van de expat vaders. Mijn hoofd nog vol van enthousiasme van het schooltje en mijn knutselervaringen met de kindertjes, staan we daar ineens langs de kant van de weg, papieren laten zien. Maar eerst moest die klap tegen de auto! Waarom?! Toen al klopte mijn hart in mijn keel en zag ik mezelf al achter roestige tralies in een stinkende gevangenis...papieren kloppen niet! Waar is de handtekening?! Laat me de brandblusser zien! Inmiddels staat agent nummer 3 rond de auto. She is making a movie! (gut ik dacht echt dat ik het heel sneaky deed, dat filmen met mijn mobieltje) Gert zegt, hij heeft je door, doe alsof je belt! Aaaaaaaaaah, ik zit al in die gevangenis en Gerben moet zich blauw betalen aan advocaatkosten, omdat ze me er niet uitlaten! Waarom moet ik zo nodig filmen!!!
En dan ineens vanuit de chaos van het verkeer stopt een SUV. Uit het raam van de auto hangt een Nigeriaanse, prachtig geklede en opgemaakte dame en roept; Does the police bother you?! Are you in trouble?! Why are they stopping you?! Ze laat haar chaffeur de auto voor onze auto parkeren, stapt uit en schreeuwt werkelijk naar de agenten; WHY ARE YOU BOTHERING THESE PEOPLE?! Only because they are white! Let them go! They did nothing wrong...Wauw, de gedachte van mezelf achter roestige tralies verdijnt langzaam uit mijn hoofd, ik zie voorzichtig weer een blauwe lucht met hier en daar een witte pluk wolken.
You go and drive! roept de vrouw naar Gert zijn chaffeur. Nog even de papieren van de auto terug and off we go! Daar rijden we dan, ik met bevende vingers en Gert nog met al zijn geld in zijn beurs. Another moment of mind reset for me...
Gert begint te lachen en zegt, ah joh, dit is geloof ik de 4de keer dat me dit overkomt, er gebeurt niks hoor. Het kost je hooguit geld. Ik geloof hem, beslist, maar mijn trillende vingers en mijn te snel kloppende hart moet dit toch even verwerken.
Het filmpje heb ik nog, het is maar heel kort en een heel saai moment, maar ondanks dat had ik het eerst op Facebook gepost, maar er na 1 minuut weer vanaf gehaald omdat ik dacht dat ze me dan alsnog zouden komen halen. Inmiddels denk ik dat het wel wat mee zal vallen, dus bij deze.

Met Lois de hond en de kalkoenen gaat het goed. Onregelmatig ga ik erheen, ook om te voorkomen dat ze zich kunnen voorbereiden op mijn komst. En ik zie zoveel vooruitgang! De dieren hebben nu steeds water, de ene keer schoner als de andere keer. Maar ik ben er voor de "Afrika normen" heel content over. Lois heeft regelmatig wondjes, maar tot mijn verbazing zijn ze iedere keer verzorgd. Vanochtend zag ik op haar poot een wondje en toen ik dat zei, werd er meteen actie ondernomen. Ik kan nu lekker naar haar toegaan en met haar gaan spelen, wandelen of zoals vandaag heb ik haar gewassen.

Lekker wassen!

 Ik zie onkunde over dieren kennis, maar ook dierenliefde. En wat kan je nu verwachten van mensen die zelf op een betonblok slapen snachts. Ik vind het geweldig dat ze van me aannemen wat goed is voor de dieren. Ik was te schijterig om het water van de kalkoenen te vervangen, want misschien zouden ze me pikken. Maar 1 minuut later staat 'de kalkoenenboer" zijn kalkoen te aaien! Wie is hier nu eigenlijk degene met de kennis?! Another moment of resetting my mind...

Vanmiddag gaan we naar Lekki Market, lokale markt met alle Afrikaanse hebbedingetjes van armbandjes tot werkelijk de meest prachtige kleurrijke schilderijen die je maar kan bedenken. Even de Nigeriaanse economie helpen ;)
Ik zal weer veel foto's maken en natuuuurlijk verslag doen, voor nu eerst

Love from Lagos/liefs uit Lagos

Give a man a fish and he'll eat for a day, teach him how to fish and he'll eat forever

Dus...
Tóch maar wel iets willen betekenen... Uhu... Je weet wel wat je wilt he dame?!
Nou ik werd gevraagd of ik mee wilde helpen met knutselen, met kindjes, in een lokaal schooltje. Ja túúrlijk leuk!
Dus...

Vanochtend was het dan zover, 1x in de 2 weken gaat er een groep van zo'n 12 ouders (allemaal ouders die kinderen op de AISL hebben en de meesten van de groep zijn Nederlands) naar het stadsdeel Lekki. Daar is een schooltje (naja schooltje, dikke 250 leerlingen!) waar deze groep dames en 1 heer ;) gaan knutselen met de leerlingen.
Toch wel weer spannend, een nieuwe situatie, weer nieuwe mensen, geen idee wat de bedoeling is...
Gelukkig ben ik aan de meeste mensen die ook meegaan al voorgesteld en gaat dat makkelijk.
Ik wordt opgehaald zodat ik niet zelf hoef te gaan zoeken waar het schooltje is en bovendien is het wel zo gezellig om samen te rijden!
Ik ben blij dat ik niet met onze auto ben gegaan, want als we in de buurt komen van het schooltje gaat de weg over in een mulle zandweg. En wij rijden niet zo'n mooie terrein auto in Lagos als we in Nederland rijden. Ondanks dat het geen overbodige luxe zou zijn hier. Ik begrijp nu waarom er hier zoveel SUV's rondrijden.

Ik denk op het moment wanneer we bovenstaande weggetje inslaan, waar gáát dit naartoe?! Maar ik heb vertrouwen in de mensen die me mee hebben genomen. Als heel snel staan we ineens voor het schooltje. Zo vanuit het niets staat er tussen de golfplaten huizen en houten "winkeltjes" een blauwe met knalgeel gebouwtje.




Vee Victory Nursery, Primery & Secundary School

 Ik ben heel eerlijk gezegd Flabbergasted! Er zijn ons al meerderen voor gegaan en hebben al heel veel gedaan voor dit schooltje. Er is zowaar een "Bieb", alle klasjes hebben een schoolbord, de kinderen dragen "schoolkleding" en ze zitten op schoolbankjes.
Bij het binnenkomen maak ik een filmpje en ik ben erg ontroerd van wat ik zie...

Geen idee waarom, maar ik ben zenuwachtig om aan de slag te gaan. Sta ik daar ineens voor een klas. Ze kennen mij niet, ik ken hen niet, ik ken de manier van werken niet, ik weet niet precies wat de bedoeling is, (ja, wel dat we gaan knutselen, maar hoe pak je dat aan? Wat kunnen ze? Wat weten ze? Wat zijn ze gewend?) The woman in charge van de organisatie doet een voorzetje voor me, maar na 5 minuten gaat zij naar haar eigen klas.

Het idee/de opdracht is, teken je buurman/buurvrouw en maak die zo mooi mogelijk met knipsels en kleurtjes. En bedenk dan iets wat je zou wensen voor jezelf en schrijft dat op je tekening.

Ik kijk om me heen als ik alle blaadjes en potloodjes heb uitgedeeld en zie 21 kinderen van Casper zijn leeftijd aan de slag gaan. Het is angstig stil en ik loopt maar wat uit mezelf rond tussen de schoolbankjes door. De "juf" doet me na. Mij is verteld dat desbetreffende juf niet veel anders is als de kinderen, dus we laten haar ook een tekening maken. En ze stort zich volop haar kunstwerk. Ook moet ik haar in de gaten houden want er verdwijnt soms zomaar ineens een schaar in haar tas als je niet oplet. Krampachtig houdt ik de tas met scharen en lijm in mijn handen, maar al snel kom ik erachter dat ik die best op de grond in een hoek kan zetten, de juf gaat helemaal op in haar tekening.

Hier en daar zie ik een kindje nog niets tekenen en ik vraag of ze hulp willen. De een wel, de ander niet. Ik geef voorbeelden, doe een voorzetje van waar ze aan kunnen beginnen en ik zie in mijn ooghoek dat een aantal heel serieus iets heel mooi maken! Wauw ik ben onder de indruk en zeg dat ook. Oogjes beginnen te glunderen en ik zie een glimlach hier en daar. Dan denk ik bij mezelf, belonen motiveert (of je nu een hond, een paard of een kind traint, allemaal 1 pot nat), dus ik loop kriskras van de een naar de ander en vergeet geen enkel kindje iets positiefs te zeggen. Al is het maar "je bent heel precies, dat zie ik zo" omdat er alleen nog maar 1 lijn op papier staat en de oren inmiddels 3x zijn uitgegumt. En het werkt! Ik wordt inmiddels wat losser en als ik zwetend voor de ventilator sta roep ik door het klasje, You know what would be cool?! If you would draw the face green or blue! En ik hoor gegiechel. Het meisje vooraan pakt haar groene kleur potlood en begint het gezicht groen te kleuren. Ik loop naar het meisje achterin de klas en het gezichtje op haar tekening krijgt regenbooghaar, als ik zeg dat dat wel heeeeeel cooool is, gniffeld ze en stoot haar buurman aan. Ik heb het idee dat ze het echt leuk vinden.
Inmiddels zijn mijn kleren doorweekt, ongelooflijk dat de kinderen met lange broeken de hele dag in het klasje zitten. De juf draagt een blousje met een zwarte rok en pruik (zoals heel veel nigeriaanse vrouwen met een baan), ik kan het maar niet begrijpen dan ik zweet als "a pregnant fish" en zij geen druppel zweet vertonen... (met dank aan Gjilke D. voor de afrikaanse uitdrukking ;) )

Na het uitdelen van de plaksels, stickertjes, scharen, lijm en dergelijke ronden we het kunstwerk af met de wens. De wensen zijn prachtig:
*Ik wens dat mijn ouders heel trots op mij zijn
*Ik wens dat ik kan zagen
*Ik wens dat er geen staking meer komt
En op de tekening van de juf staat:


Teachers wish: Wow, I love my country Nigeria

 Als afronding vraag ik wie er op de foto wil en tot mijn verbazing wordt de hele klas wild! Allemaal willen ze op de foto en de juf vooral ook!
En ik laat ze jullie alle 21 zien, want ik ben hartstikke trots op de kinderen!



Regenboog haren!





Allemaal trots op hun mooie werkje

 

grade 6 Vee Victory 01/02/2012



Over 2 weken ga ik zeker weer mee knutselen. Your Welcome! (Dat zeg je in Nigeria als groet ;) )

Love from Lagos/Liefs uit Lagos