Makoko v/s Epe @ Lagos

Oyibo-Eni Dudu (Yoruba language) no judgment, just a privilege to walk hand in hand with eachother...

Na een radio stilte op mijn blog, eindelijk weer een update.

Er is weer veel gebeurt de afgelopen weken! Helaas had ik een laptopcrash en was het internet instabiel de laatste 2 weken. Balen! Maar het hoort erbij, leven in Lagos.
De vanzelfsprekendheid die we kennen in Europa, werkend internet, stroom/electriciteit en de kennis van onze electronica, waardeer je meer als je erachter komt dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Ik voel me bevoorrecht een paar mooie ervaringen te hebben opgedaan hier in Lagos, samen met ons gezin.

Op 22 april vierden we mijn eerste verjaardag hier. Eigenlijk hadden we al eerder een housewarming willen geven, maar dit konden we mooi wat groter uitpakken, zodat onze Lagos-expat-vriendenkring meteen een idee had waar we wonen. En het was hartstikke geslaagd! Het was erg leuk dat er zoveel mensen langs kwamen. Onze steward had samen met een vriend van hem heerlijke hapjes gemaakt en Gerben en ik hadden een goeie vulling van de bar gedaan. Voor de kinderen hadden we snoepjes en ijsjes, dus de dag kon niet meer stuk.

Happy Birthday!

Op dinsdag 24 april kreeg ik een uitnodiging van een van mijn expat vriendinnen, om een schooltje te bezoeken wat ze met de Belgische gemeenschap aan het bouwen is. Dit schooltje wordt gebouwd in de armste wijk van Lagos, Makoko.
Tezamen met mijn Australische-expat vriendin gingen we op pad naar de sloppewijken van Lagos.
Nog nooit eerder was ik in een sloppenwijk geweest. Nog nooit eerder had ik met eigen ogen gezien wat ik zag, geroken wat ik rook, gevoelt wat ik nu voel.

Na een ritje van nog geen 15 minuten, 1 brug verder dan waar wij wonen, stapten we uit de koel ge-airconditionde auto de bedwelmende warmte in. Het allereerste wat ik voelde was een opkomende kokhals neiging. Ik kon eerst alleen maar denken; als ik nu maar niet moet kotsen.
De stank was onbekent voor mij en bijna niet te harden.
Zowel mijn Belgische als Australische expat-vriendinnen keken niet op of om en ik merkte niets aan hen vwb de geur. Het lag aan mij, dat kon niet anders. (Dat beide in India hebben gewoond en de geur kenden van de sloppenwijken in India, wist ik toen nog niet)
Glibberend over modder en afval, bewogen we ons door smalle steegjes richting daar waar het schooltje gebouwd wordt.
Het gevoel van leegte overkwam me. Een hol gevoel in mijn hersenpan en ik keek om me heen naar al dit, al deze mensen, de grijze natte vieze massa onder onze voeten.

Nadat ik als een soort zombie achter de anderen aanliep kwam ik langzaam weer terug in de waarheid. Lachende blije kinderen riepen, Oyibo!
Ik had de week ervoor op het Lekki schooltje aan de kleuterjuf gevraagd wat ik terug kon zeggen als kinderen dat zouden roepen. Ze vertelde me; Eni Dudu! That will make them smile! Dus ik riep terug, Eni Dudu! En de kleuterjuf had gelijk, de kinderen begonnen te gniffelen! (Oyibo=witte mensen, Eni Dudu=zwarte mensen)

Vol bewondering heb ik gekeken naar het grijze betonnen gebouwtje. Ze vertelde me dat de fundering van het gebouwtje staat op het door afval gedempte water, met daaroverheen een laag zaagsel. De zacht golvende beweging onder onze voeten bevestigde het verhaal.
Om ons heen dromden de kindertjes. Spierwitte tanden ontblootte zich. Wat vinden ze het prachtig als je een foto van ze maakt en ze die dan aan ze laat zien! Ze wilde meer, meer en meer op de foto! Alle posities werden aangenomen als we onze lenzen in de aanslag namen...
Het gevoel van "aapjes kijken" was er helemaal niet. Dat was ook niet de reden om daarheen te komen. Ik voelde me bevoorrecht er te mogen zijn en het initiatief van de Belgische gemeenschap hier in Lagos een hart onder de riem te steken.

Na het bezoeken van het gebouwtje werden we uitgenodigd om mee te komen in een kano om te kijken voor wie het schooltje gebouwt word.

Ik ben geschokt, droom er elke nacht nog over. Al die televisie beelden, al die denkbeelden die ik had over armoeden en sloppenwijken, het was nog niet een 10de% van de waarheid. Ik voelde me zo rot. Het is met geen pen te beschrijven hoe verschrikkelijk de leefomstandigheden zijn voor deze mensen. Hoe ik me schaam voor mijn hebberigheid (die ik niet meer van mezelf accepteer) nu ik heb gezien en weet hoe mensen op onze zelfde aardbol ook leven.
Wat ik ermee moet, wat ik eraan kan doen, ik weet het niet. Ik persoonlijk kan er niets aan doen en niets aan veranderen. Ik kan alleen dat wat er in mijn mogelijkheid ligt wat aan doen. De bedelaars een beetje geld geven, de kinderen wat lekkers, delen wat we kunnen missen. Misschien kan ik in de toekomst meer doen. Hoe en wat, dat komt nog wel op mijn pad.
We mochten foto's maken van the Chief die ons meenam in de kano, de man die het bouwen van het schooltje beheerd en zorgt voor de communitie in Makoko.
Ik wil graag een aantal met jullie delen en zal een link plaatsen naar alle foto's.
Zie vooral ook ieder mens als een idividu, elke persoon is iemand zoals jij en ik. Helaas niet in de omstandigheden zoals jij en ik...

*klik* Alle foto's van Makoko *klik*

Afgelopen weekend hebben we genoten van een heerlijk lang familieweekend. De kinderen hadden vrij ivm 1 mei, dag van de arbeid en Gerben had heerlijk ook maandag en dinsdag " vrij genomen".
(de telefoon ging nog de hele dag door en is dinsdag op kantoor geweest, maar het vrije gevoel hadden we wel)
Zondag zijn we naar Epe geweest. Een dorp binnen Lagos Estate, maar zeker een dik uur rijden.
Wat prachtig om te zien hoe mooi de natuur is hier in Nigeria! En dan hebben we maar een heel klein stukje gezien. Het was een verademing om de ruimte en al dat groen te zien.
Het water was helder, de roeiers van de kano's dronken tijdens het varen uit het water, we zagen prachtige vogels en het groen was groener dan groen.

Prachtig blauw vogeltje! Geen idee wat de soort is, wie het weet, let me know!
Uit betrouwbare bron inmiddels begrepen dat het een Kingfisher is. (thnx Carine!)

 Over 6 weken hebben de kinderen vakantie. De tijd vliegt voorbij. Het lijkt of zijn we net vertrokken en zijn we net begonnen aan dit avontuur. Met een keer knippen met je vingers en het schooljaar zit erop.
Ik voel me nog zo'n beginner, ik weet nog zo weinig van dit land, dit leven. We hebben nog wel even tijd nodig voordat we het in de vingers hebben. Maar de eerste stappen zijn gezet, hier en daar staan onze voetsporen al in het zand, de modder, het leven. Het leven in Lagos.

Voor nu eerst liefs uit Lagos/ Love from Lagos