.JPG)
Wanneer nemen we nog de tijd om te kijken naar een vogel die met een twijgje in zijn of haar snavel over je hoofd zuist en met een indrukwekkende techniek weer omhoog zweeft, zonder moeite boven in een boom land en daar verder bouwt aan het nest. Twijgje voor twijgje heeft de vogel alle tijd om het nest perfect te maken. Een paar takken verderop zit een zwarte vogel die ik tot kraai bestempel. Jaloers hipt het zwarte dier heen en weer, want het nest lijkt een erg succesvol bouwproject en de kraai heeft er eigenlijk ook een nodig voor zijn aanstaande gezin. Tot mijn schaamte zie ik bij het wegvliegen van de "kraai" dat het een veel kleiner exemplaar is met prachtige groen/blauw/paars glimmende vleugels. Samen met zijn of haar soortgenoot vliegen de vogels weg, waarschijnlijk naar hun eigen nest...
Onder de boom waar dit schouwspel zich afspeelt vliegen 2 vlinders dansend om elkaar heen en ik neem de tijd om ervan te genieten. Terwijl ik drijvend in het water lig, zie ik op de muur van de BQ een typisch kleurende "hagedis". De soort die iedere Nigeriaan kent, elke expat heeft gezien op de muur van zijn of haar compound, of gewoon langs de weg. Eigenwijs neemt ie alle tijd om mij te bestuderen. En ik ben net zo eigenwijs en bestudeer het dier. Wat een wonder van de natuur.
Ik geniet van dit alles extra na een paar heftige tegenvallende Afrika dagen. 2 dagen heb ik ziek in mijn bed liggen kreperen van krampen in mijn buik. En dit was de 3de keer "wennen aan het eten hier in Afrika".
Voor de kinderen waren we inmiddels 3 weken bezig om BVN te realiseren op TV, maar het kwam maar niet van de grond. Van te korte kabels, tot oververhitte contracters. Het wilde niet lukken.
Ook het weekend zat vol "verassingen", van die verassingen die je liever niet onverwachts hebt. Het weekend stond bol van leuke dingen, Baseball voor de kinderen, Smallworld voor ons op zaterdagavond, zondag naar het strand en als afzakkertje een wijntje drinken met een collega van Gerben op zondagavond. Maar op elk event was wel iets waarvan mijn buikpijn al vanzelf ontstond, zonder Afrikaanse bacteriën die mijn darmen nog niet goed weten te verwerken. De vervelendste ervaring voor mij was op zaterdagavond, HET expat event van het jaar Smallworld. Al vanaf dag 1 dat we hier waren galmde die term onder de mensen. Ik kon me er niets bij voorstellen. Maar het heeft mijn verwachtingen overtroffen! En ik begrijp nu waarom in de laatste dagen mij werd gevraagd of ik mijn kaarten ook weer wilde verkopen aan mensen die er ook heen wilde, want het is werkelijk een event wat je niet wilt missen als je hier woont. (Als je de kaarten kan kopen, doen! Want ze zijn snel uitverkocht)
Alle nationaliteiten die in Lagos gevestigd zijn, vertegenwoordigen hun land in de vorm van een stand met eten en drinken van hun land. Van 18 tot 20 uur kan je je tegoed doen aan slang, hibiscuslimonade of andere exotische dranken en voedsel. Maar ook Sauerkraut und Wurst uit Duitland, Pasta uit Italië of de heerlijke koekjes uit Tunesië zijn in overvloed te krijgen. En natúúrlijk vertegenwoordigd Nederland ons met blokjes kaas en Heineken bier! Dus wij waren vooral daar te vinden, dat snap je zeker wel ;)
Zo rond 20 uur (en ook hier ging het op zijn afrikaans, dus het begon na 20:30 uur. Ik denk dat mijn 2 oudste zussen zich hier heel erg op hun gemak zouden voelen met de rust die men neemt qua tijd, grapje dames!) barstte het feest op de bune los. Alle landen lieten in de vorm van dans of een act cultuur zien van het land. En ik had kippenvel van de Nederlandse dames, Watch and be pround of our Dutch Dolls!
Aan het einde van de show maakte het vuurwerk Gerben en mijn gevoel compleet, daar stonden we, samen te kijken naar de zwarte hemel met overal de prachtigste kleuren en de verdoving van Heineken bier in ons lijf en een zwemmend stuk snake in onze maag. Daar op dat moment stond onze wereld even stil....
We namen nog een afzakkertje bij de mooiste dames van de avond, Hollandse meiden in rode pakjes met goud glitterende hoedjes, Heineken bier schenkend tussen blokjes belegen kaas.
En helaas werd ik daar even keihard met beide benen op de grond gezet. Na yn it Frysk gekletst te hebben met een andere Fryske Expat, loop ik naar de stand, regel nog wat kaasblokjes voor Iris die ik haar had beloofd, ik leg mijn 2 maanden oude smartphone naast me op de bar om het zakje belegen kaas in mijn tas te stoppen en in mijn ooghoek zie ik een flits. Grits, weg! Echt tel maar eens tot 1, dat was alles. Maar het bier had me loom gemaakt dus het moment van omdraaien en reageren was te langzaam, ik zag niemand meer. Weg, gewoon gejat, gestolen, gerolt, beroofd!
Even weer duidelijk dat we in Nigeria zijn en dat je echt ALTIJD alert moet blijven. Niet paranoïde, maar wel altijd nadenken.
Natuurlijk is zo'n foon zo vervangen, ondanks dat de verzekering dàt natuurlijk net níet dekt (zucht) en is het maar een ding. Maar het is het gevoel van beroving, ze nemen zomaar iets van je weg, iets waar je tegenwoordig àlles in hebt staan, je agenda, foto's, contacten. De codes op de Sim en het feit dat Gerben alles dezelfde avond nog heeft geblokkeerd maakt het de dief wel heel moeilijk en waarschijnlijk intresseert het ze geen drol, maar toch. Het is dat gevoel.
Misschien waren die 2 dagen ziek in bed wel even heel goed voor mij, naast het feit dat er weer een kilo af is (ja zeg, ik blijf een vrouw), moest ik ook wel rusten en even afstand nemen van alles.
En ben ik weer back to basic. Terug naar waar we heen moeten, back to nature enjoying mother earth and all of her treasures. Finding the freedom within myself...
Love from Lagos/Liefs uit Lagos
