Give a man a fish and he'll eat for a day, teach him how to fish and he'll eat forever

Dus...
Tóch maar wel iets willen betekenen... Uhu... Je weet wel wat je wilt he dame?!
Nou ik werd gevraagd of ik mee wilde helpen met knutselen, met kindjes, in een lokaal schooltje. Ja túúrlijk leuk!
Dus...

Vanochtend was het dan zover, 1x in de 2 weken gaat er een groep van zo'n 12 ouders (allemaal ouders die kinderen op de AISL hebben en de meesten van de groep zijn Nederlands) naar het stadsdeel Lekki. Daar is een schooltje (naja schooltje, dikke 250 leerlingen!) waar deze groep dames en 1 heer ;) gaan knutselen met de leerlingen.
Toch wel weer spannend, een nieuwe situatie, weer nieuwe mensen, geen idee wat de bedoeling is...
Gelukkig ben ik aan de meeste mensen die ook meegaan al voorgesteld en gaat dat makkelijk.
Ik wordt opgehaald zodat ik niet zelf hoef te gaan zoeken waar het schooltje is en bovendien is het wel zo gezellig om samen te rijden!
Ik ben blij dat ik niet met onze auto ben gegaan, want als we in de buurt komen van het schooltje gaat de weg over in een mulle zandweg. En wij rijden niet zo'n mooie terrein auto in Lagos als we in Nederland rijden. Ondanks dat het geen overbodige luxe zou zijn hier. Ik begrijp nu waarom er hier zoveel SUV's rondrijden.

Ik denk op het moment wanneer we bovenstaande weggetje inslaan, waar gáát dit naartoe?! Maar ik heb vertrouwen in de mensen die me mee hebben genomen. Als heel snel staan we ineens voor het schooltje. Zo vanuit het niets staat er tussen de golfplaten huizen en houten "winkeltjes" een blauwe met knalgeel gebouwtje.




Vee Victory Nursery, Primery & Secundary School

 Ik ben heel eerlijk gezegd Flabbergasted! Er zijn ons al meerderen voor gegaan en hebben al heel veel gedaan voor dit schooltje. Er is zowaar een "Bieb", alle klasjes hebben een schoolbord, de kinderen dragen "schoolkleding" en ze zitten op schoolbankjes.
Bij het binnenkomen maak ik een filmpje en ik ben erg ontroerd van wat ik zie...

Geen idee waarom, maar ik ben zenuwachtig om aan de slag te gaan. Sta ik daar ineens voor een klas. Ze kennen mij niet, ik ken hen niet, ik ken de manier van werken niet, ik weet niet precies wat de bedoeling is, (ja, wel dat we gaan knutselen, maar hoe pak je dat aan? Wat kunnen ze? Wat weten ze? Wat zijn ze gewend?) The woman in charge van de organisatie doet een voorzetje voor me, maar na 5 minuten gaat zij naar haar eigen klas.

Het idee/de opdracht is, teken je buurman/buurvrouw en maak die zo mooi mogelijk met knipsels en kleurtjes. En bedenk dan iets wat je zou wensen voor jezelf en schrijft dat op je tekening.

Ik kijk om me heen als ik alle blaadjes en potloodjes heb uitgedeeld en zie 21 kinderen van Casper zijn leeftijd aan de slag gaan. Het is angstig stil en ik loopt maar wat uit mezelf rond tussen de schoolbankjes door. De "juf" doet me na. Mij is verteld dat desbetreffende juf niet veel anders is als de kinderen, dus we laten haar ook een tekening maken. En ze stort zich volop haar kunstwerk. Ook moet ik haar in de gaten houden want er verdwijnt soms zomaar ineens een schaar in haar tas als je niet oplet. Krampachtig houdt ik de tas met scharen en lijm in mijn handen, maar al snel kom ik erachter dat ik die best op de grond in een hoek kan zetten, de juf gaat helemaal op in haar tekening.

Hier en daar zie ik een kindje nog niets tekenen en ik vraag of ze hulp willen. De een wel, de ander niet. Ik geef voorbeelden, doe een voorzetje van waar ze aan kunnen beginnen en ik zie in mijn ooghoek dat een aantal heel serieus iets heel mooi maken! Wauw ik ben onder de indruk en zeg dat ook. Oogjes beginnen te glunderen en ik zie een glimlach hier en daar. Dan denk ik bij mezelf, belonen motiveert (of je nu een hond, een paard of een kind traint, allemaal 1 pot nat), dus ik loop kriskras van de een naar de ander en vergeet geen enkel kindje iets positiefs te zeggen. Al is het maar "je bent heel precies, dat zie ik zo" omdat er alleen nog maar 1 lijn op papier staat en de oren inmiddels 3x zijn uitgegumt. En het werkt! Ik wordt inmiddels wat losser en als ik zwetend voor de ventilator sta roep ik door het klasje, You know what would be cool?! If you would draw the face green or blue! En ik hoor gegiechel. Het meisje vooraan pakt haar groene kleur potlood en begint het gezicht groen te kleuren. Ik loop naar het meisje achterin de klas en het gezichtje op haar tekening krijgt regenbooghaar, als ik zeg dat dat wel heeeeeel cooool is, gniffeld ze en stoot haar buurman aan. Ik heb het idee dat ze het echt leuk vinden.
Inmiddels zijn mijn kleren doorweekt, ongelooflijk dat de kinderen met lange broeken de hele dag in het klasje zitten. De juf draagt een blousje met een zwarte rok en pruik (zoals heel veel nigeriaanse vrouwen met een baan), ik kan het maar niet begrijpen dan ik zweet als "a pregnant fish" en zij geen druppel zweet vertonen... (met dank aan Gjilke D. voor de afrikaanse uitdrukking ;) )

Na het uitdelen van de plaksels, stickertjes, scharen, lijm en dergelijke ronden we het kunstwerk af met de wens. De wensen zijn prachtig:
*Ik wens dat mijn ouders heel trots op mij zijn
*Ik wens dat ik kan zagen
*Ik wens dat er geen staking meer komt
En op de tekening van de juf staat:


Teachers wish: Wow, I love my country Nigeria

 Als afronding vraag ik wie er op de foto wil en tot mijn verbazing wordt de hele klas wild! Allemaal willen ze op de foto en de juf vooral ook!
En ik laat ze jullie alle 21 zien, want ik ben hartstikke trots op de kinderen!



Regenboog haren!





Allemaal trots op hun mooie werkje

 

grade 6 Vee Victory 01/02/2012



Over 2 weken ga ik zeker weer mee knutselen. Your Welcome! (Dat zeg je in Nigeria als groet ;) )

Love from Lagos/Liefs uit Lagos