Ik zal er niet om liegen, het is wel doorbijten en doorzetten. Maar gelukkkig zijn we alle 4 stuk voor stuk doorzetters, dus dat komt goed uit. En de mensen om ons heen maken het ons makkelijk. De in Lagos wonende expats die je met open armen ontvangen en je overal mee helpen. Geen vraag is teveel en iedereen geeft meteen zijn of haar telefoonnummer voor vragen of een keer een bakje koffie doen. Nou, zo makkelijk heb ik nog nooit contact gemaakt in Nederland! Gisteren ontmoette in de moeder van een Indiaase tweeling uit Iris haar klasje. Wauw wat een pracht van een vrouw! Ze stelde zich meteen voor, gaf haar telefoonummer en zei me dat ik haar altijd kon bellen voor vragen en we snel een speel afspraakje konden maken voor Iris en haar dochter. Nou, hupakee, wat nou kat uit de boom kijken, gewoon geregeld! Heerlijk! Lekker duidelijk, geen gekijk van of "iemand wel je type is" om mee te staan praten, zo makkelijk. Heerlijk! En eerlijk, zo is iedereen, alle Nederlandse mama's en papa's, Zweedse, Amerikaanse, whatever, allemaal!
No worry's, je hoeft niet meteen vrienden te zijn, gewoon er voor elkaar zijn, zo op die manier.
Doordat het ritme van de dag de rust een beetje in mijn hoofd geeft, ga ik meer dingen "zien". In de eerste weken, zag ik alleen de weelderige levendige kleuren, de massa's ondernemende mensen op straat, de chaos van het verkeer waar ik me enkel over kon verbazen, de indrukwekkende hoeveelheid mensen in alle mogelijke kleuren en soorten uniformen die orde proberen te houden, mijn verbazing over het groen in de stad, de heerlijke luxe van om me heen kunnen kijken, omdat ik zelf niet hoef te sturen endus geen zorgen over het verkeer of vind ik de bestemming die we moeten vinden.
Inmiddels zie ik door het bruisende kleurige straatleven, de stoffige droge lege armoede. Kinderen in vieze kapotte kleding die hun blinde vader rond de wachtende auto's voor de stoplichten leidt om te bedelen, zieke en gewonde mensen met 1 been, open wonden en niet nader te noemen vervormingen van lichaamsdelen of uitpuilende ingewanden, dode en aangereden mensen langs de weg en moeders die hun baby in de strijd gooien om maar wat geld te krijgen voor een beetje eten voor de dag. Gatverdamme, ik kan er niks mee. De eerste paar keer geef je geld, daarna zijn we overgegaan op snoepjes, want ík ben arm aan het einde van de rit als ik iedereen geld moet geven die aan de auto staat te bedelen. En negeren, nee dat kan ik niet. Ik heb me voorgenomen om mezelf te blijven en ik kan geen hongerige kinderen negeren. Maar snoep is lekker EN bomvol caloriën, ha! Ik negeer niemand en help ze ook nog "ietsie". Maar lekker voelt het niet. Helemaal als een hele zieke man aan je autoraam bedeld, waarvan je weet dat hij niet heel lang te leven heeft je water niet wil aannemen, maar toch geld wil. Dan wordt ik misselijk, gatver wat is de wereld dan ineens ziek. Dat zelfs zo'n man geld wil en niet je water. Dan moet je even je hersenen "resetten" en dan toch terugvallen op dat wat iemand tegen me zei over Afrika: Afrika kan je niet veranderen, het zal jou veranderen...
De mannen in uniformen zijn er toch ook niet alleen voor het handhaven van de orde. Want o wat maken ze graag gebruik van hun uniform. Zo werden we woensdag aan de kant gezet door "de uniformen". Mijn hart klopte al in mijn keel, want ik had hier en daar al een verhaal gehoord over hoe dat kan gaan. Ik reed mee met Gert, 1 van de expat vaders. Mijn hoofd nog vol van enthousiasme van het schooltje en mijn knutselervaringen met de kindertjes, staan we daar ineens langs de kant van de weg, papieren laten zien. Maar eerst moest die klap tegen de auto! Waarom?! Toen al klopte mijn hart in mijn keel en zag ik mezelf al achter roestige tralies in een stinkende gevangenis...papieren kloppen niet! Waar is de handtekening?! Laat me de brandblusser zien! Inmiddels staat agent nummer 3 rond de auto. She is making a movie! (gut ik dacht echt dat ik het heel sneaky deed, dat filmen met mijn mobieltje) Gert zegt, hij heeft je door, doe alsof je belt! Aaaaaaaaaah, ik zit al in die gevangenis en Gerben moet zich blauw betalen aan advocaatkosten, omdat ze me er niet uitlaten! Waarom moet ik zo nodig filmen!!!
En dan ineens vanuit de chaos van het verkeer stopt een SUV. Uit het raam van de auto hangt een Nigeriaanse, prachtig geklede en opgemaakte dame en roept; Does the police bother you?! Are you in trouble?! Why are they stopping you?! Ze laat haar chaffeur de auto voor onze auto parkeren, stapt uit en schreeuwt werkelijk naar de agenten; WHY ARE YOU BOTHERING THESE PEOPLE?! Only because they are white! Let them go! They did nothing wrong...Wauw, de gedachte van mezelf achter roestige tralies verdijnt langzaam uit mijn hoofd, ik zie voorzichtig weer een blauwe lucht met hier en daar een witte pluk wolken.
You go and drive! roept de vrouw naar Gert zijn chaffeur. Nog even de papieren van de auto terug and off we go! Daar rijden we dan, ik met bevende vingers en Gert nog met al zijn geld in zijn beurs. Another moment of mind reset for me...
Gert begint te lachen en zegt, ah joh, dit is geloof ik de 4de keer dat me dit overkomt, er gebeurt niks hoor. Het kost je hooguit geld. Ik geloof hem, beslist, maar mijn trillende vingers en mijn te snel kloppende hart moet dit toch even verwerken.
Het filmpje heb ik nog, het is maar heel kort en een heel saai moment, maar ondanks dat had ik het eerst op Facebook gepost, maar er na 1 minuut weer vanaf gehaald omdat ik dacht dat ze me dan alsnog zouden komen halen. Inmiddels denk ik dat het wel wat mee zal vallen, dus bij deze.
Met Lois de hond en de kalkoenen gaat het goed. Onregelmatig ga ik erheen, ook om te voorkomen dat ze zich kunnen voorbereiden op mijn komst. En ik zie zoveel vooruitgang! De dieren hebben nu steeds water, de ene keer schoner als de andere keer. Maar ik ben er voor de "Afrika normen" heel content over. Lois heeft regelmatig wondjes, maar tot mijn verbazing zijn ze iedere keer verzorgd. Vanochtend zag ik op haar poot een wondje en toen ik dat zei, werd er meteen actie ondernomen. Ik kan nu lekker naar haar toegaan en met haar gaan spelen, wandelen of zoals vandaag heb ik haar gewassen.
 |
| Lekker wassen! |
.jpg)
Vanmiddag gaan we naar Lekki Market, lokale markt met alle Afrikaanse hebbedingetjes van armbandjes tot werkelijk de meest prachtige kleurrijke schilderijen die je maar kan bedenken. Even de Nigeriaanse economie helpen ;)
Ik zal weer veel foto's maken en natuuuurlijk verslag doen, voor nu eerst
Love from Lagos/liefs uit Lagos
