Grenzen verleggen
Vanochtend dook ik in het zwembad en gleed langzaam over de bodem van het zwembad, het lauw warme water boven me, de blauwe tegeltjes vlak onder me. Ik liet tijdens het zwemmen mijn handen over de azuurblauwe tegeltjes glijden. Langzaam liet ik bellen uit mijn mond ontsnappen die naar de oppervlakte bubbelde. Als ik bovenkwam hield ik mijn ogen dicht en ging op mijn rug drijven. De absolute ontspanning overviel me en alles was stil om me heen.
Mijn gedachten gingen ineens naar herinneringen over vroeger, zwemmen als kind, zorgeloos, zonder ook maar ergens anders aan denken, de heerlijkheid van niks, alleen maar de verwondering van het onder water zwemmen, bubbels maken en je grens proberen te verleggen hoever je onder water kon. Niet ten opzichte van een ander, maar hoever kom ik, lukt het tot de andere kant van het zwembad? Dat gevoel.
Ik herhaalde het proces, glijdend over de bodem, bubbels maken en aan de andere kan van het zwembad met mijn ogen dicht boven water komen en drijven op mijn rug. Alles gleed van me af...
De turbulente afgelopen week van de kinderen naar school brengen en ophalen, helpen met huiswerk maken, het zelf niet snappen en de Noorse buurman om hulp vragen, de emotionele instorting van Casper, Iris die haar Luna verschrikkelijk mist en 's morgens opstond met traantjes, Gerben die alle tegenslagen over de ontdokking eindelijk recht kreeg door nog harder te zijn tegen de medewerkers. En ik, ik werd ziek. Naja ziek, buikgriep, bèhóórlijk, zeg maar...
Maar vanochtend gleed alles van me af. Het stuk vrijheid wat we missen, de andere cultuur, de verhuizing, wennen aan het hebben van personeel, nieuwe sociale contacten, overal over nadenken. Nadenken over hoe ga je om met een steward, hoe ga je om met een chaffeur, wat zijn de "gedragsregels" met de nieuwe papa's en mama's op school. Tuurlijk moet je jezelf zijn. Maar het is wel zo fatsoenlijk als iedereen zo aardig en behulpzaam is, je jezelf daar toch wel een beetje op "aanpast".
Het gleed allemaal van me af en bij het boven water komen hoorde ik het gekwetter van een paar spelende vogels.
Iemand zei me eerder dat je in Afrika je strijd moet kiezen. Choose your battle. Je kan hier wat betekenen, maar je kan absoluut niet heel Afrika helpen. En natuurlijk snap je meteen wat iemand daarmee bedoelt. Maar bij mij viel het kwartje vanochtend, zo tijdens dat glijden over de bodem van het zwembad, daarna drijvend op mijn rug met mijn ogen dicht.
Misschien moet ik eerst eens de rust vinden in mijzelf. En de gejaagdheid van "het westen" achter me laten. Misschien hoef ik hier in Afrika niet meteen de wereld te verbeteren, mensen te helpen, dieren helpen.
Misschien is het zorgen voor mijn gezin, het onderhouden van mijn fijne, liefdevolle huwelijk, het onderhouden van een gezonde geest en gezond lichaam wel mijn battle. Waarom niet? Ben ik dan een egoïst? Of ben ik dan misschien gewoon een goeie moeder, een goeie echtgenote en iemand die goed voor zichzelf zorgt? In Afrika. In Afrika! Ja, misschien is dat voor nu eerst wel mijn battle.
Misschien was dat in Nederland wel al mijn battle. Maar zie ik het nu pas echt goed, nu hier.
Back to basic.
Bedankt Afrika, bedankt Gerben for giving me this chance ...
Liefs uit Lagos
