Paradox luxe versus vrijheid

14-01-2012

Inmiddels zijn we een week verder en we hebben een dag vrij van de staking!
Ze zijn er nog niet uit, President Goodluck en the Labour. Wel is er besloten dat vandaag en morgen (zondag) Nigeria "effe" pauze neemt van de staking. Dat betekend voor ons EIN-DE-LIJK de deur even uit!

Gerben is inmiddels alweer een week aan het werk in Onne/Port Harcourt, ongeveer een uur binnenlands vliegen en dus ver bij ons vandaan. Dat is de realiteit, ondanks al het gedonder, Gerben werk keihard door. Al wil het moeizaam nu er zo weinig te regelen is, omdat alles plat ligt. Onderdelen worden niet geleverd of zijn niet te verkrijgen en verzin het maar, het wil niet. Maar toch moet het schip klaar zijn voor de deadline, dus loopt Gerben nog een stapje harder. Met stralen zweet over zijn rug, denderd hij over de werf om iedereen op z'n klote te geven om het werk toch gedaan te krijgen.

Jascon 23

En wij, wij klagen over het feit dat we ons vervelen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik dat toch gewoon eerlijk bekennen. Wij kunnen niet van de compound, niemand kan hier naartoe komen. Nou ja, de durfal, die wel. Maar die neemt een risico. Woensdag werd er nog geen 300 meter bij ons vandaan, op the roundabout gedemonstreerd. En er is daar op de ochtend iemand dood geschoten...ik heb er niets van gehoord. Onze compound is zo goed beschermd dat je er niets, maar dan ook niets van merkt. Enkel de stilte valt op.

Maar wat doe je dan een week lang, niet anders dan in je huis en binnen de muren van de veiligheid rond te hangen. Nieuws bijhouden, lezen, kinderen wat "les" geven, zwemmen, sporten, eten.

Koffie drinken op ons heerlijke balkon

Lekker zwemmen

Een beetje op de laptop, Skypen met thuis of spelletjes doen

Sporten, Micky doe normaal!

Lekker veel lezen

Hoelang duurt het nog? Mailtje hierheen, smsje daarheen, wie weet er meer?! Niemand weet het. Op woensdag begin ik em toch wel te knijpen, ik heb nog 12 flessen drinkwater en 1,5 brood. Boterhammen maar gaan tellen, want anders hebben we straks niets meer! En om nou spagetti op de ochtend te eten, is ook wel weer wat. Maar goed, nood breekt wet als het moet.
Donderdag vind ik achterin een kastje een pak Cornflakes, je moet eens weten hoe blij ik daar van werd!!! Ik dacht; ik eet wel Cornflakes, dan is er voorlopig genoeg eten voor het onbijt en lunch. En dan op vrijdag komt buurman Geir (uit Noorwegen) met het fantastische voorstel om naar het Radisson Blue te gaan, een hotel met zwembad en een goed restaurant. Wat waren we blij! Er even uit, pfffff. Met toch wel de bewustwording van het risico op het moment dat we buiten de veilige deuren van de bewaking aankomen bij de afslag voor de roundabout, nemen we maar een grote omweg door de rustige straatjes.
Ineens ben je je bewust hoe waardevol vrijheid is.

The freedom of speaking, the freedom of silence



Liefs uit Lagos