Laat ik er niet omheen draaien, mijn leven hier in Lagos is een Paradijs. Alles waar ik een hekel aan heb om thuis in Nederland te doen, zoals poetsen, afstoffen en weet ik het wat allemaal meer, wordt hier in huis gedaan. Elke dag staat er weer een geweldig Diner op tafel. Ik woon in een huis waar je U tegen zegt, ieder zijn eigen badkamer, in de keuken kan je een dansshow geven, ons bed is zo groot, daar kunnen zowel Gerben als ik zo scheef liggen als we willen en dan vinden we elkaar nog niet. EN ik hoef niet te strijken!
Als ik wil sporten loop ik de trap af en ga ik fitnessen, als ik daar geen zin in heb loop ik door en duik in in het zwembad, waarna ik met een boek ga liggen zonnen.
Koffie wordt me gebracht op een dienblad, altijd in kop en schotel en als ik het zelf opruim is de steward "not amused". Maar tegen de tijd dat ik mijn eigen rommel niet meer opruim, omdat ik vind dat hij het moet doen, mag je mij afschieten. Ik heb me 1 ding me voorgenomen, ik blijf mezelf!
Tot vermoeiends toe groet ik iedereen of althans, zoveel mogelijk mensen. En weet je wat, dan komt er een glimlach op het gezicht van de bewaker of voorbijganger en krijg je altijd een "goodmorning ma'am" terug. Dan is je dag toch helemaal goed?!
En dan hebben we Ade, de chaffeur. Waar ik heen wil, hij brengt me. Duurt het shoppen 2 uren, dan wacht hij 2 uren op mij.
Gisteren ging ik mee koffie drinken met een aantal moeders die hun kindertjes hadden afgezet op school en me uitnodigde in "the Chocolat Royal" (krijg je ook niet bij de naam al het water in je mond?! Ik wel in ieder geval!) Daar zat ik tussen 4 Nederlanders, allemaal Expat wifes en 1 man. Lekker kletsten, beetje Latte drinken, keuvelen over van alles en nog wat. Hoe graag ik daar ook wilde zitten zonder erover na te denken, lukt me dat niet. Steeds dacht ik; zit de chaffeur maar op mij te wachten, terwijl ik hier zit te relaxen. De keerzijde van de medaille is, de man heeft een goeie baan. Werkt al 8 jaar voor STG en kan ziijn gezin onderhouden. En dat omdat hij onze chaffeur is. Is hij de chaffeur voor iemand anders, dan zit hij ook te wachten op diegene. It's part of the job.
 |
| Driver: Ade |
De kinderen gaan naar een nieuwe school, vreemde taal, vreemde juf, vreemde kinderen, vreemd leersysteem. Iris krijgt traantjes in haar ogen bij het zien van al die cijfers en sommen, tekens die wij in Nederland op school niet kennen, haar eigen lieve juf mist, die haar altijd helpt en die je nu niet eens verstaat. Ze klapt helemaal dicht.
En dan wordt Casper helemaal in het diepe gegooid, die mag meteen naar Middleschool, waar hij van lokalen wisselt, vreemde vakken heeft en een locker waarvan hij het slot niet weet open te krijgen. En dat voor een kereltje van 11 jaar, die in nederland veilig in groep 8 zat bij zijn vriendjes en lieve juf. Arme kinderen, wat doen we ze aan?! Vele tranen vloeien er na de eerste schooldag. Afscheidsboekjes vanuit Nederland worden er weer bij gepakt en Iris zonderd zich af op het balkon. Moe zijn ze en hongerig (geen tijd gehad om te eten, of niet niet begrepen dat dát de pauze was om te eten i.p.v. te voetballen), verdrietig. Gut wat had ik het met ze te doen. Wat heb ik ze aangedaan, wat doen we ze aan...
Iedereen zegt het ons, de eerste weken zijn zwaar, maar als je het zelf overkomt, is het loodzwaar. Het enige wat je kan doen is er voor de kinderen zijn, met ze praten, maar ook ze weer op de juiste momenten met rust laten om zelf te verwerken.
 |
| AISL, educating tomorrows leaders |
En dan toch gaat de wekker vanochtend om 6 uur, staan ze zonder mopperen op en trekken hun uniformpjes aan.
Iris heeft honger en lacht. Casper stopt zijn eerst gemaakte huiswerk trots in zijn rugzak en verteld me wat hij het eerste uur heeft. Vol verbazing bekijk ik met trots onze kinderen.
Het doet ze meer dan je van te voren bedenkt, maar ze zijn ook veel sterker en flexibeler dan je misschien denkt.
 |
| Iris maakt zich klaar voor de 2de schooldag |
 |
| Casper doet zijn haar goed voor de 2de schooldag |
En dan heb ik het nu nog niet eens over het leven in Lagos. Maar dat bewaar ik voor een volgende blog.
Voor nu eerst, liefs uit lagos ;)
